Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Duimelaar 2

.....
Ja, écht stil dus.
De Neus snuift nogmaals, draait een beetje met zijn hoofd, althans dat probeert hij maar het enige wat de Duimelaars zien draaien is die "onmens" grote NEUS.
Hij schraapt zijn keel, dat geluid komt niet ver, want zijn neus werkt als een soort afdakje. Het geluid slaat zeg maar tegen de onderkant van zijn neus aan tegen de grond.
Toch blijven de Duimelaars geboeid naar hem kijken en wachten op wat er komen gaat.
De Neus twijfelt en schraapt nogmaals en kijkt naar de grond. Men kan merken dat hij niet durft.
De Duimelaars worden het een beetje zat, maar niemand durft hem tot spoed te manen. Iedereen zit daar maar op die bankjes op dat pleintje bij die fontein en het lijkt wel alsof de tijd even stilstaat.
De Duimelaars willen graag zoals mensen uit de andere wijken duimen draaien om de tijd een beetje te doden, maar dat lukt bij hen helaas niet. Wanneer zij gaan draaien komt alles in de knoop te zitten en dat schiet ook niet op, dan is het meteen afgelopen met verhalen uit de duim zuigen, want in de knoop ? dan komt er niet veel goeds meer uit.
Eindelijk komt er geluid uit de Neus. Hij begint heel zachtjes te praten, maar allengs wordt het harder en voor de Duimelaars duidelijker.
Hallo mensen, fijn dat ik hier even uit mag rusten, want ik ben zo moe.
Alle ogen richten zich op de Neus en bijna ademloos wacht men op het vervolg.
Ik woon namelijk in het stadje "de Zeven Schoonheden". Het ligt hier een half uurtje vandaan. Alles wat daar woont, leeft, gebouwd is, aangelegd is, is van zo een ongekende schoonheid dat ik als Neus daar echt een verschijnsel ben. Nu moeten jullie niet jullie koppen laten hangen. Ik weet hoe er naar mij gekeken word en ik heb ook een spiegel. Buiten dat er op mijn hoofd geen enkele haar groeit, mijn ogen in bochten kunnen kijken en mijn neus te lang is om op een fatsoenleuke manier ergens in te steken, zijn/is mijn enige schoonheid mijn voeten, maar helaas die zijn dagelijks verpakt, die ziet niemand.
Ik ben het zat en gewoon moe, doodmoe om altijd maar weer aangestaard te worden, bekeken te worden als ben ik niet van deze planeet. De mensen willen mij niet leren kennen, ze weten niet dat ik ook gesprekken kan voeren en interesses heb die verder gaan dan praten over botox en schoonheidsidealen. Het boeit ze niet, ze kijken niet verder dan hun neus lang is en terwijl hij dit zegt schiet hij zelf in de lach.
De Duimelaars grijnzen mee en stoten elkaar aan "niet verder dan hun neus lang is" ! Ach ja zij weten er alles van en steken hun duimen op.
De dorpsgenoten uit andere delen van het dorpje, dus niet uit hun wijk, die niet op een rare manier tegen de Duimelaars aankijken zijn op één hand te tellen.
De Neus gaat verder en vertelt over hoe vaak hij zijn neus gestoten heeft door gewoon maar een praatje proberen te maken op straat. Kinderen rennen weg, volwassenen doen net of ze hem niet verstaan. Ik word er zo moedeloos van zegt hij en daarom heb ik een vraag aan jullie .....

Schrijver: metha, 30 maart 2009


Geplaatst in de categorie: taal

2.7 met 3 stemmen 659



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)