Het huis van de dokter
Melissa overdacht de mogelijkheden die het grote huis haar zou kunnen bieden. Een geëmancipeerde meid is op haar toekomst voorbereid. Maar echt van harte ging het niet. Ze was moe.
Albertus had niet veel voedzaams in huis. Ze beperkten zich voorshands tot een kopje poederkoffie in de tuin onder de zware bomen.
Het werd donker. In het Westen was de lucht nog enigszins gekleurd. Er stond een zachte, zoele wind.
‘Hoe ben jij eigenlijk …’
‘… geriater geworden?’
Melissa keek betrapt. ‘Ja. Neem me niet kwalijk.’
‘Nee hoor. Ik ben de zoon van een paar dorpsdokters.’
‘Nee toch. Een plattelandscommune?’
Albertus grinnikte. ‘Pa en Ma waren allebei arts. Maar ze wilden me eerst veearts maken.’
‘Ligt voor de hand, in deze omgeving.’
‘Dat niet zozeer. Toen ik zo’n twaalf jaar was, dachten ze dat ik homofiel was en dat kon bij koeien geen kwaad.’
‘Maar dat viel mee?’
‘Durf jij zo’n uitspraak op de Gracht aan?’
‘Jawel hoor. Alles mag daar. Het barst er van die jongens. Ik heb er goeie vrienden bij.’
Albertus vond steeds meer diepten in deze Melissa.
Hij hernam. ‘Je hebt gelijk. Reeds als jeugdige puber viel ik de assistente lastig, dus die zorg was ook weer over.’
‘En de assistente?’
‘Die bleek lesbisch te zijn. Daar is verder niks van gekomen.’
‘Leuk gezinnetje.’
‘Nou en of. Zeer liberaal. Dus ben ik gewoon naar de doktersschool gegaan. In het ziekenhuis heb ik toen Tante ontmoet. Ze had een zeer vingertje. Knel gezeten tussen een deur. Was bijna plat, maar ze gaf geen kik. Ze wilde geen verdoving. Ik heb haar een flinke borrel gegeven. Toen wilde ze wat terug doen, later bij haar thuis. Ik ben zelden zo dronken geweest. Maar aan haar merkte je niks.’
Melissa keek naar de vage contouren van het huis in de schemer.
‘Spaar je de moeite. De verlichting moet nog worden afgemaakt. Er zijn maar twee kamers met een werkende lamp.’
Melissa keek bedenkelijk.
‘Diametraal in het huis gelegen.’
‘Oh.’
‘Wat oh.’
‘Nou, als er dan wat is ...’
Albertus zuchtte. ‘Inconsequentie, uw naam is Melissa. Dan gil je maar.’
‘Wat zullen de buren daar dan weer van denken?’
‘Niks. Die loeien vanzelf mee. Zoveel gebeurt hier niet. Mogelijk dat Jantien ondersteunend mekkert. Wil je een glas wijn? Ik heb rood en rood.’
‘Geef mij maar rood.’
Langzaam werd genipt, loomheid alom.
‘Ben jij getrouwd, Melissa?’
‘Nee. Jij?’
‘Was het bijna geweest. Maar ze kon niet tegen ouwe mensen.’
‘Zo oud ben je toch niet.’
‘Ha ha. Een grap.’
In de boom boven hen klonken zachte vogelgeluidjes,
‘Dat is Pietje, de spreeuw. Is van slag en probeert off season te broeden.’
Melissa volgde haar eigen gedachtengang. ‘Dus je bent hier alleen in dit grote huis.’
‘Meestal wel.’
‘Oh.’
‘Je bedoelt, ik ben te lullig om aan te zien. Ach, daar is ook een markt voor. Ik ben een meester in het goede gesprek.’
Er werd enige tijd gezwegen en genipt.
‘Maar hoe ben je geswitched naar het geriaterschap?’
‘Eigenlijk ook door tante Louise. Zelf messcherp, maar haar vrienden werden steeds meer vergeetachtig. Dan zat ze met voedsel en drank gereed terwijl er niemand kwam. Ze vroeg of ik daar eens iets aan kon doen. Dat is uit de hand gelopen en nu ben ik volwaardig specialist voor geheugendefecten en aanverwante zaken.’
Er was een volle maan opgekomen, waardoor ze elkaar beter konden zien. Albertus was er eigenlijk nog niet toe gekomen haar wat nauwkeuriger gade te slaan. In het halfdonker kreeg hij de kans dat decent te doen.
Het was moeilijk te bepalen hoe oud ze was. Tweede helft twintig, veel meer zou het niet zijn. Een krachtig profiel met een gebogen neus zoals de Spaanse Grandes die hebben. Lang donker haar. Slanke, expressieve handen. Volle borsten, ronde heupen. De klassieke vruchtbare vrouw, die dat wil weten ook.
Maar het was vooral haar stem, die hem trof. Licht hees, een zacht contour om de woorden, ingehouden maar onweerstaanbaar sensueel. Hij moest deze vrouw morgen maar zo snel mogelijk op de trein zetten, voordat de ontwikkelingen zich zelf begonnen te regelen.
Melissa, die ook niet mal was, had nauwkeurig de gevoelens gevolgd op zijn gelaat en trok haar eigen plan. Daarin was op korte termijn geen ruimte voor openbaar vervoer.
‘En jij hebt hulp nodig.’ Constaterend.
Hij knikte langzaam. ‘Ja. Maar ook een tegenwicht.’
Dat was maar voor een uitleg vatbaar. Ze keek rond, maar het was nu echt te donker om iets te zien. Platte symboliek, maar zo is het leven soms.
Dan maar het diepe in. Pompen of verzuipen. ‘Is er ook een kamer hier met twee bedden?’
‘Nee. Wel een met een tweepersoonsbed.’
Ze zuchtte. ‘Nou, dat moet dan maar.’
Hij hief bezwerend de handen. ‘No worry, mate. De kamer is niet zeer inspirerend. En er zijn ook die flanellen nachthemden. Voor de veeleisende...’
Melissa wist niet of ze daar nou blij mee moest zijn of niet.
Inzender: Hendrik Laanen, 20 april 2009
live.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
veearts
262
Geef je reactie op deze inzending: