Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Geluk bij een ongeluk?

Hoopvol had Rosa zich ingeschreven bij een datingsite. Zes jaar daarvoor was zij gescheiden en hoewel zij nieuwe vriendschappen had opgedaan, voelde zij zich toch nog wel eens alleen. Haar zoon Wim was inmiddels 15 jaar en ging steeds meer zijn eigen weg.

Met een positieve instelling, een goed gevoel voor humor en een niet onaardig uiterlijk had zij al gauw een date-contact. Na een week van heen en weer schrijven, ervoer zij het contact als leuk en vertrouwd genoeg om ergens af te spreken. Het werd een gezellige ontmoeting, maar de zo bekende ‘klik’ bleef uit. Zo ging het nog een paar keer. Na een maand of zes besloot zij zich uit te schrijven, dit was niet de manier, ze zou wel zien wat er op haar pad kwam…

Een week later kwam Wim, die met de fiets naar school was gegaan, binnen twintig minuten al weer thuis. Hij had nog een week te gaan, de proefwerkweek, iets wat hem altijd goed af ging, waarom kwam hij dan zo snel weer thuis?

Oververhit stapte hij naar binnen: “ik heb een aanrijding gehad - gevolgd door een krachtterm - mijn fiets is helemaal verwrongen en het stuur is hartstikke scheef.” Een jongen kwam van tegengestelde richting aanfietsen en reed zij aan zij met een vriend, het stuur van zijn fiets was ook nog eens erg breed; de aanrijding was onvermijdelijk geweest, geen van de drie jongens kon nog uitwijken. Wim kwam ten val. Het enige wat hij had opgelopen was een donkerrode plek onder zijn linkeroog. Ironisch genoeg had zij onlangs nog een verhaaltje geschreven over een ongelukje uit zijn prille jeugd, waarbij Wim een blauwe plek onder zijn linkeroog had opgelopen!

Helaas had Wim - door alle commotie - geen naam en adres genoteerd en niemand had zich aangemeld als getuige. Wel had hij een 06-nummer van de vader van de jongen, ook had hij vernomen op welke school hij zat.
Rosa belde het 06-nummer en nadat de telefoon een paar keer was overgegaan, kreeg zij vervolgens de ingesprektoon.
Had de jongen wel het juiste nummer opgegeven, schoot het door haar hoofd. Verdorie, dat zou haar weer overkomen! Het viel haar rauw op haar dak, temeer omdat ze pas nog een fiets had gekocht voor 96 euro, voor haar een behoorlijke extra uitgave.

Ze besloot met Wim naar de opgegeven school te gaan om daar te vragen of het 06-nummer behoorde bij een van de vaders in het bestand van de school.
De administratrice wilde wel helpen, maar met de zoekfunctie kon zij niet enkel op een telefoonnummer zoeken (?) bovendien was er ook nog de privacywet die dat verbood.
“Ik zal dat nummer nog eens bellen” zei Rosa. Deze keer kreeg ze de voice-mail en het gebruikelijke verzoek om na de pieptoon een bericht in te spreken, een verzoek waaraan zij meteen voldeed.

Binnen een half uur belde hij terug. “Met Martin, u heeft mij gebeld?”
Ze is verrast door zijn prettige stem – beschaafd en warm - en vind het fijn dat hij vraagt of de jongens heel uit de ‘strijd’ zijn gekomen.
“Voor zover ik weet, heeft alleen mijn zoon Wim een flinke blauwe plek onder zijn linkeroog. Maar, al met al, valt het gelukkig reuze mee”, vertelt zij hem.
Rosa stelt voor de fiets naar de fietsenmaker te brengen en de rekening daarna aan hem door te sturen, waar hij mee akkoord gaat. “Oke, het komt allemaal best in orde” zo sprak hij.

Op weg naar de fietsenmaker was zij in een opperbeste stemming. De zon scheen en ongemerkt begon zij een liedje te neuriën. Toch een beetje vreemd na zo’n onfortuinlijk voorval…
Twee dagen later was de fiets gerepareerd. Zij stuurde de rekening op met een briefje erbij: ‘wens jullie nog een zonnige, fijne vakantie toe. hartelijke groet Rosa’.

De zaterdag daarop, Wim was naar de sportschool en zij wilde net koffie gaan zetten en de post doornemen, werd er aangebeld. Aan de deur stond een man met een bos prachtige rozen! Hij stak zijn hand uit en sprak: “Hallo, ik ben Martin, en jij moet wel Rosa zijn?” Zijn ogen hadden een vrolijke, ontwapenende lach.
Verzin iets, dacht Rosa, zo kun je hier niet blijven staan!
“Kwam deze mooie bos rozen tegen op de markt, en dacht jou er wel een plezier mee te kunnen doen”, ging hij verder. “Spontane actie, hoop niet dat je een jaloerse man hebt?”

“Prachtig bloemen, die krijg ik niet zo vaak, nee, geen jaloerse man, ik ben al ruim zes jaar gescheiden, wilde net koffie gaan zetten, kom even binnen, het is stralend weer dus we kunnen in de tuin gaan zitten”.
“Koffie is goed”. Hij volgde haar naar de keuken. Hm dacht hij, levendige vrouw, zalig parfum, wat een verschijning…
“Wat ik mij afvroeg” zei ze toen ze zich geïnstalleerd hadden in de tuin “heeft Wim zich nog een beetje gedragen, ik weet hoe hij kan reageren als hem iets naars overkomt.”

Er verscheen een brede lach op Martins gezicht. “Om je de waarheid te zeggen, hij heeft wel een paar krachttermen gebruikt, om het zo maar even te noemen.” “Dan hoop ik dat jouw zoon inmiddels bijgekomen is van de schrik” sprak Rosa. Daar moesten ze samen spontaan om lachen.
Als Rosa even naar het toilet gaat, scheurt Martin een blaadje uit zijn agenda en krabbelt er snel iets op. “Het wordt tijd om te gaan” zegt hij.
Rosa blijft nog even in de deuropening staan en staart hem na. Geluk bij een ongeluk? Dat zou toch al te mooi zijn… mijmert ze.

Dan loopt ze naar de vaas met rozen, ziet het briefje en maakt het open. ‘Dank voor deze leuke middag, Roosje, hoop je snel weer te zien! Liefs Martin’

Schrijver: Els van Gaalen, 10 juli 2009


Geplaatst in de categorie: liefde

1.6 met 11 stemmen 201



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)