Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Nagalm

(voor Jotie T'Hooft)

Kijk, hij was het spoor behoorlijk bijster, een Keltische bard in een verdwaalde eeuw en in zijn ogen verscheen een akelige bodylifter van voor zijn vader, alsof er geen kosmische wet bestond die dat bestreed. Hoor, de droefenis van duizenden, wat heet, miljoenen glipten via zijn doorzeefde aura naar binnen. Hij verweerde zich niet meer, daar was hij nooit een meester in geweest. Alle schatkisten van de magie ontpopten zich als bizarre luchtkastelen. Het te zwaar beladen wrak (nooit zeewaardig goedgekeurd) kantelde als een papieren wolkenkrabber geveld door duistere explosieven. Kapotgemaakt; het stelsel van zijn dromen, de fundering van zijn wezenlijke lichtbaan, het smeken van zijn armen door de spijlen van zijn kooi.
En als hij (zichzelf tot op het bot vernietigd, een makkelijke prooi voor hongerige jakhalzen) tenslotte in de Meestraat van Brugge in zijn laatste valkuil stapt, wat dan?, dat vroeg hij zich zo dikwijls af, de weke tovenaar, leeggezogen door wrede bloedzuigers, in diep wanhopige verwarring over het uiteengescheurde heelal, zowel de kenbare als de anonieme verschijnselen.
Hij stierf niet, niet zoals de goddeloze biologen dit beweren, hij, meer dichter dan junk, hij groeide onderliggend of onderhuids of hoe dan ook, weliswaar pijlsnel, maar heel secuur richting de brandhaard van het Algoddelijke Bewustzijn. Hij strooide met zijn gedichten een spoor van kruit, het vuur is langsgeweest, gaat nooit meer uit.

Schrijver: Joanan Rutgers, 22 juli 2009


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.5 met 2 stemmen 108



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)