Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De vertrapte paddestoel

(voor Arno Breekveld)

Hard ineengekreukeld zacht wonder! Weerloze zieken, hoor naar de tartende wervelstormen in zijn verdoofde hoofd, de abrupte zijwegen, de oorverdovende waanbeelden van een eenzaam en uniek medium!
Als je velen bent, maar nooit jezelf, dan ga je vroeg of laat naar de verbrande vlakte, je moet een harde bek hebben om dat te overleven, Arno heeft dat.
Het is geen pretje om te moeten verdwijnen in de verwarrende, opdringerige stemmen van anderen, in hun onverwerkte emoties zien stand te houden. Hel, ongrijpbare hel! Verdrinken in woorden in plaats van in water zoals Virginia Woolf, zo down, of later de dood begroeten die er al zit zo tergend aanwezig als olifanten in een krakend bed, als slordig opgedirkte hoeren, die je geld meegeven, maar terugkomen doe je toch wel, meestal diep in de nacht, aangeschoten, zonder moraal.
Achter de stangen van ivoorharde woorden huist een donkere leegte, die grenst aan het sterven van ieder mens, rijk of arm, slim of dom, immers, alleen glijden we door de tunnel, als een rammelige posttrein, vol duistere boodschappen van anonieme mensen.

Beste vriend, je bent een in verhouding tamelijk klein vervoermiddel, net als ik, mijn stipje zal nog wel kleiner zijn, ik ken mijzelf zoals de oude wijzen, hemel komt op aarde via ons en dat is zeker geen onaangename kattenpis, geen doelloos wissewasje, je offert de extra jaren op, voor het openbaren van menselijke kernen, nieuwe diepgangen, te diepe gangen voor het bange, laffe gros. Ik vang de levende stenen, die moeizaam ontsnappen uit een gedoemde mal. Hiërogliefen, brokstukken van wie jij ooit was, godverlaten donder, bestaat er dan geen gerechtigheid in dit heelal!
Poëzie als levenselixer, hier, oude kameraad, drink het op, tot het werkt. Je bent zwaar vergiftigd, door wie, door wat, wat geeft het nog, word met mij dronken, kameraad, neem die elegante wijnen, zuip ze, slurp ze deftig, zoals Baudelaire ons leerde, 'Wees altijd dronken!'.

O, verlaat het trage pad van obsessieve woordendwang! Ga met mij de wegen van het los gemoed, voorbij de smerige voetzolen van Hitlers nazaten.
Kom, gebroken veld vol helende bloemen! Leef óp! Leef óp! Mirá-culeus!

Schrijver: Joanan Rutgers, 30 juli 2009


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.3 met 3 stemmen 276



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)