bloedijzerwijn.
Ik lag op een ziekenhuisbed en het raam van de kamer stond wijd open.
Opeens vloog Gerard Schroeder door het raam naar binnen. Hij was de kanselier van Duitsland. Hij droeg vleugels van doorzichtig papier. Hij kwam aan mijn bed zitten en bood mij een cognacje aan. Ik dronk het cognacglas leeg maar ik proefde iets heel anders, iets heel bitters en koppigs.
Gerard Schroeder de bondspresident van Duitsland begon te lachen en zei dat het bloedzusterijzerwijn was. Ik had meer ijzer in mijn bloed nodig want ik was immers verzwakt en angstig. Daarom lag ik ook op een ziekenhuisbed onder mijn laatste lamp en met mijn laatste pop in mijn armen.
Nu kwam ook de heer Klima de bondspresident van Oostenrijk door het raam vliegen. Ook hij ging naast mijn bed zitten en schonk aan mij een grote zwarte speelgoedbegrafeniskoets uit Oostenrijk met poppen met sluiers om hun hoofd en zwarte trekpaarden met lapjes voor hun ogen. Hij zei tegen mij dat ik veel daarmee moest spelen en vooral ook veel van de bloedijzerwijn van de bloedzuster moest drinken want dan werd ik beter. Ik dronk nu van de bloedzusterijzerwijn en kreeg er rode billen van.
En daarna viel ik in slaap en kreeg een droom over Duitsland. Ik droomde over een elegant warenhuis in Duitsland waar een blauwe bus uit Nederland voor stopte.
Er kwamen Nederlanders uit met de kont naar achteren geheld en met een rood tot roze gelaat. Ze gingen met de trap naar boven hoewel het bijna al sluitingstijd was. Daar kwamen ze op een afdeling waar ze alleen maar kleurpotloden verkochten. Werkelijk in alle kleuren die er maar bestaan. In duizenden bakjes lagen de kleurpotloden in allerlei soorten groen en lila en gelen. Het was zo mooi, het was zo mooi! De Nederlanders zaten te grabbelen en te rammelen in de potloodbakken en stopten overal de kleurpotloden in hun schort en in hun broekzak. De verkoopster op deze afdeling zag dat en riep door de microfoon achter de kassa dat de Nederlanders met hun handen en vingers meteen van de potloden af moesten blijven. En ze riep ook om dat het zes uur was geworden in het elegante warenhuis en dat de Nederlanders alle kleurpotloden weer in de bakjes netjes moesten terugleggen, de rode potloden bij de rode en de groene bij de groene en de blauwe bij de blauwe en vervolgens de trap af moesten lopen en terug naar de bus moesten gaan.
Na de droom werd ik wakker en zag voor mijn bed een grote dokter staan met een groot scheermes in zijn hand. Hij zei dat hij mij daarmee in de tenen wilde prikken voor bloedonderzoek. Nee,gilde ik. Nee,gilde ik. Ik smeekte hem dat maar niet te doen want ik was daar heel bang voor en het zou mij heel veel pijn doen vreesde ik. Maar de dokter begon me rake steken te geven met het glanzende scheermes in mijn tenen. Een grote zuster deed een grote pleister over mijn mond omdat ik nogal gilde van de pijn. De dokter prikte in een paar tenen van mij waar grote dikke bloeddruppels uit vielen die werden opgevangen door watten.
home.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
bloedijzerwijn.
445
Geef je reactie op deze inzending: