Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De Neus

Ik ben parfumeur, in m’n vakkring Neus genoemd. Heel m’n leven staat in het teken van m’n neus, die verzekerd is voor een miljoen. De wereld bestaat voor mij uit geuren; mens en ding laten moleculen achter die ik oppik met m’n neus. De rechter knikt bevestigend: ‘het is een knaap’.

Als U iets hoort wat Uw nieuwsgierigheid prikkelt gaat U kijken wat er aan de hand is, daar hebben we onze zintuigen voor, dat edelachtbare heb ik met geuren, als ik iets bijzonders ruik wil ik weten wat het is en volg het geurspoor, ik ga m’n neus achterna. Als er veel te beleven is voor een neus brengt die drang mij soms in de problemen, omdat de natuur nu eenmaal sterker is dan de leer.

Ik trok als kind op met honden uit de buurt, m’n moeder was aan de drank en nam vriendjes mee met losse handjes. Ik verkoos het gezelschap van honden: ze waren blij als ze me zagen en namen mij op in de meute; ik organiseer voedsel en open letterlijk deuren voor ze, want honden hebben geen handjes, meneer de rechter. ‘Dat was mij ook opgevallen, beklaagde’. Door leven tussen hondenneuzen werd m’n neus als zintuig nog belangrijker.

Mijn vrouw gaat vreemd edelachtbare, ik wist niet met wie maar ik had een geurspoor opgevangen in de slaapkamer; ik was bang dat ze vreemd ging met Harm want die was in de buurt gezien door een vriend, dat zou zeer vernederend zijn, hij staat niet voor niets bekend als ‘Harm de wipper’; trots op z’n veroveringen loopt hij er mee te koop, schept er over op.

Maar Harm bleek die avond te klussen bij de buurvrouw. Ik rook hem gelijk toen ik de volgende ochtend de heggenschaar bij haar terug bracht; dat Harm z’n geur daar rond hing was een hele opluchting.

Ik vind de dader, want ik kijk met mijn neus en dat maakt de mens als object heel wat groter dan zijn schriele visuele verschijning, als hij in de buurt komt kom ik zijn geur tegen, ik ruik geuren om de hoek en achter deuren, ik ruik iemand die al twee dagen weg is.

Ik probeer onopvallend te snuffelen, alsof ik verkouden ben, dat is mijn dekmantel dat verklaart veel van m’n gedrag. Ruiken en analyseren van geuren neemt m’n gedachtegang in beslag en die gang kan maar een ding tegelijk aan; Ik laat mij door m’n enthousiasme meeslepen meneer en m’n neus die het op zo’n moment voor het zeggen heeft zakt soms naar een bedenkelijk niveau, tot ontnuchtering volgt ten gevolge van een botsing met iemands lijf.

Deze hondse laag-bij-de-grondse communicatie is onder mensen onaanvaardbaar. Verward door de ontdekking van de geur uit mijn slaapkamer deed mij even alle regels vergeten. De politie arriveerde en ik moest mee naar het bureau. Dat is het edelachtbare, zo is het gegaan.

De oude vrijgezelle rechter somberde dat hij zelden zo’n lulverhaal had gehoord en schoon genoeg had van geneuzel van oude hippies zoals ik en veroordeelde mij tot een fikse boete wegens verstoring van de openbare orde en handtastelijkheden. Hebt U daar iets op te zeggen?

Ik weet dat ik in dat soort situaties me zo klein mogelijk moet maken maar dat lukt niet altijd, zijn beledigingen waren niet nodig.
Ja, zei ik: gebruik zeep met een lekker geurtje, stinkerd, dan zit je met de kerst misschien niet alleen onder de kerstboom en kom je een keer aan de vrouw. De rechter, op zijn beurt beledigd, liep rood aan en schreeuwde tegen de bewaking dat ze de gulpenruiker er uit moesten schoppen. Hij mag mij geen oude hippie noemen en mijn verhaal geen lulverhaal met geneuzel, ik heb mijn schrijvers trots gromde ik tegen de bewakers die mij grinnikend met zachte dwang uit de rechtzaal - en eenmaal daarbuiten -schaterlachend uit het gebouw zetten.

Wat ik in de rechtzaal niet vertelde is dat het gezochte reukspoor dat ik voordat de politie kwam had opgevangen tot mijn grote verbazing bij een aantrekkelijke vrouw hoorde; een verrassende match. De partner van mijn vrouw is een vrouw. Je was gisteravond bij mijn vrouw siste ik van achter mijn hand tegen haar, ze kijkt verschrikt en terwijl de politie arriveert fluistert ze niets zeggen, ik leg het wel uit en maak het goed met je en ze glimlacht als Sharon Stone in haar film ‘Basic instinct’. Ze laserde met haar glimlach en ogen met veel inzicht de plek van m’n brein waar de lusten worden opgewekt.

Dat het geen vent was maar een mooie vrouw verbaasde me maar luchtte op, een lichte jubelstemming opent de hemelpoort waaruit, ‘der leichte Cavelarie’ van Franz von Suppé klinkt en ik marcheer in cadans met de mars naar huis. Fantaseer dat ik misschien na een paar glazen sherry mee mag deinen op het waterbed. Nooit gedacht dat het zo zou aflopen. In plaats van m’n vrouw te verliezen krijg ik er een vriendin bij.
De vraag is natuurlijk wat m’n vrouw er van vindt, zij zit fout en ik niet, voorlopig heb ik credit.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 25 augustus 2009


Geplaatst in de categorie: overig

4.2 met 4 stemmen 283



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)