SLAKKEN
Sinds een paar jaar woon ik in Frankrijk. Er gebeurt niet zo veel in een klein dorpje op het Franse platteland. Ogenschijnlijk onbelangrijke dingen kunnen daardoor wel aan waarde winnen.
Over dit soort zaken bericht ik maandelijks aan familie vrienden en kennissen in Nederland.
------------------
Mijn buurvrouw houdt van slakken. Niet zoals de meeste Fransen met kruidenboter en knoflook als voorgerecht bij een maaltijd. Nee, ze heeft echt een onvoorwaardelijke liefde voor deze, door anderen vaak verafschuwde, diertjes opgevat.
Het was me al eerder opgevallen dat, als ze zich door haar tuin bewoog, ze meestal wat ongemakkelijk liep. Een beetje alsof ze op eieren liep, zal ik maar zeggen.
Soms zag ik haar ook voorzichtig iets oprapen alsof ze iets kostbaars aan het verzamelen was. Soms mompelde ze een beetje in zichzelf, maar het was me lange tijd niet duidelijk wat ze nou eigenlijk precies aan het doen was.
Op een dag zag ik haar met een handvol slakken uit de tuin komen en het huis binnen gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en toen ik wat meer op ging letten, bleek dat ze dat elke dag wel een keer deed.
Toen ik haar op een dag met een hand vol slakken tegen het lijf liep, kon ik het niet laten haar te vragen of zij ze misschien op ging eten. Verontwaardigd keek ze me aan. Nee, dat zou ze nooit doen! Slakken zijn zulke lieve intelligente diertjes vertelde ze en ze kunnen met hun kleine 'tandjes' zo gezellig aan je vingers knabbelen.
Maar wat ze er nou precies mee ging doen, wilde ik weten. Nou, dan moest ik maar even mee naar binnen komen, dan zou ze het me laten zien. Op de keukentafel stond een bord met slablaadjes. De slakken werden er voorzichtig bij gezet. De kleine slakjes óp de sla, de grotere iets verder weg, zodat alles eerlijk gedeeld zou worden. Af en toe moest er even ingegrepen worden als een kleintje in de verdrukking dreigde te komen, maar verder verliep de maaltijd rustig.
"Wat ga je er nou straks mee doen?', vroeg ik. 'O,' zei ze, ' als ze straks klaar zijn met eten ga ik een stukje met ze wandelen en zet ze op een rustig plekje waar niemand op ze kan trappen en waar voldoende voedsel is'.
Of het nou kwam dat het ‘s nachts flink geregend had of dat het een andere oorzaak had: de volgende dag leek het of er een klein wondertje was gebeurd. Honderden slakken zaten er rond het raam van de buurvrouw.
Toen ik haar er attent op maakte was ze helemaal niet verbaasd. 'Ja, ze geven het aan elkaar door', zei ze..........
De buurvrouw is inmiddels weer naar Parijs vertrokken. Via e-mail hebben we af en toe contact met elkaar. Laatst vertelde ze vol trots dat ze op haar Parijse balkon nu ook een grote slak had. Hij was met de aarde voor de bloembakken mee gekomen.
Ook stuurde ze een foto mee. Het is inderdaad een flinke jongen, óf meisje, dat laatste moet nog onderzocht worden.........
hotmail.comGeplaatst in de categorie: woonoord
frankrijk
210
Geef je reactie op deze inzending: