Afspraak

"Meneer Trawant?"
Ik schrok op uit de krant die al een tijdje werkeloos op mijn schoot lag.
Zo lang zat ik al in deze wachtkamer, die zijn naam weer eens uitbundig eer aandeed.
Er had inmiddels alweer een heel nieuwe lichting patiënten plaatsgenomen op de kale harde zittingen sinds ik drie kwartier geleden was aangekomen.
Ik had afscheid genomen van kreupelen, lichte tics, nare hoestjes en kinderen die een aanslag pleegden op het schaarse speelgoed, de tijdschriften en hun moeders pedagogische publieke glimlach.
En ik had weer mensen verwelkomd met briefjes en potjes met ondefiniëerbare vloeistoffen, met druilerige novembergezichten, in tokkiepak, Gothic en driedelig grijs.

Iedereen was aan de beurt geweest behalve ik en de krant was nu toch echt uit.
Ergernis nam bezit van me. En net toen ik besloot de geldigheid van mijn afspraak maar eens aan de balie te gaan checken:
"Meneer Trawant, deze kant uit."

Een mij onbekende man ging me voor naar de behandelkamer en noemde zijn naam. Ik verstond hem niet en bekeek hem argwanend.
Dit was niet de dokter die ik verwacht had, mijn dokter die vandaag een klein plekje aan de zijkant bij mijn oor zou verwijderen.
Een goedaardige celwoekering had hij bij de diagnose turend door een loep vastgesteld. Niks aan de hand. Hooguit hinderlijk.
Weg ermee, nú, was mijn reactie. Aparte afspraak, was de zijne.

Vandaag dus, maar waar was mijn huisarts. De meneer was een vervanger. Bovendien uit een ver buitenland. Ik schatte Iran. Mijn vooroordelenmachine zette zich soepel in werking.
Het hele integratie- en vreemdelingendebat projecteerde zich als door een brandglas in deze kamer en op dit moment. Wat een onzin Trawant, hield ik mezelf voor, hou je rare discriminerende praatjes voor je. Die meneer is ook een dokter anders stond ie hier niet. Hoezo onbehagelijk, waar blijf je nou met al je ruimdenkendheid. Er lopen hier geen pseudo medici met moordzuchtige plannen, je kijkt teveel TV.
Gewoon aan overgeven, niet zeuren, even flink zijn.

De vervanger boog zich op zijn beurt over mijn plekje, zonder loep, hij keek lang en bevoelde zwijgend.
"Tja..", zei hij en keek weifelend om zich heen.
"Zoekt u iets?, vroeg ik.
"Ja, de spullen..een potje, de verdoving. We kunnen ook koelen en wat opsturen op kweek", mompelde hij.
Ongerustheid bekroop me. Wat nou kweek, er was niks aan de hand.
"Heeft u dit al eens eerder gedaan? Mijn eigen brutaliteit overviel me. Ineens was de machtsverhouding dokter/patient gekanteld, deze vraag had ik tijdens een medisch consult nog nooit gesteld.
"Oh ja hoor".
Zonder mij een blik waardig te gunnen opende hij de ene kastdeur na de andere en bekeek steriele pakjes met allerhande snijwerk, pakte verbanddoosjes en legde ze weer terug.
Zijn houding was die van de schoonmaker die verward wordt met de hersenchirurg en niet meer onder de persoonsverwisseling uitkan( ga zien die film).

Plotseling besloot ik dat dit niet mijn idee van een vertrouwenwekkende ingreep was.
"Ik geloof dat ik maar beter kan wachten tot dokter L. weer terug is. Dat heeft niets met u te maken hoor", huichelde ik politiek correct.
Een grote golf opluchting streek over zijn gezicht.
"Dat lijkt mij ook beter", zei hij.
Na een nieuwe afspraak stond ik enkele ogenblikken later buiten.
Met een hoofd vol puzzelstukken, klem tussen vooroordeel en werkelijkheid.

afspraak dokter verv dokter vervanger

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 852