Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Stemmen

Raman is mijn naam. Mijn lot is bij mijn geboorte bepaald. Ik ben op deze wereld gekomen om een hoger plan te dienen. Wanneer ik rondloop met mijn honden Sol en Luna voel ik de ogen van de mensen naar me staren. Of het mijn houding of uiterlijk is, dat weet ik niet, maar ze kijken. Alsof ze een vermoeden hebben van mijn grote geheim.

De goden spreken in mij. Zelfs mijn vrouw en kind weten het niet. Hoewel moeder altijd heeft gezegd dat ik voorbestemd ben tot een grote taak weet ze niets van mijn geheim. De stemmen drijven mij tot wanhoop, alleen bij het water vind ik rust. Alleen daar zwijgen de stemmen af en toe.

Ik beoefen oosterse sporten en mediteer en verdiep me in filosofische boeken, de astrologie en volg het gedrag van de hemellichamen met zorg.
Ook weet ik dat ik me gelukkig mag prijzen met een vrouw als de mijne; ze schonk mij een wolk van een zoon.
Toch voel ik me alleen ondanks de stemmen in mijn hoofd. Die stemmen in mijn hoofd verwarren me zo vaak.

Ze vertellen op indringende wijze wat ik moet doen, leren mij oude formules hoewel ik niet begrijp wat ze betekenen. Een van de stemmen speelt de baas en wil mij beletten naar de andere stemmen te luisteren. In mijn hoofd is het af en toe een drukte die me gek maakt.

Alleen bij het water zwijgen de stemmen, dan daalt de rust over mij neer.
Over het algemeen voeren de stemmen hun allesoverheersende strijd, zodat ik niet meer helder kan denken en omdat ik probeer te begrijpen wat de vreemde zinnen te betekenen hebben dwaal ik rond op zoek naar rust om hen te bedaren.
Af en toe vind ik mezelf weer ergens verdwaald aan het water of in het bos.

De "monnik" zoals ik een prevelende stem noem laat me ook de vreemde onbegrijpelijke geschriften lezen waarvan ik de inhoud niet echt begrijp; godsdienstige verhandelingen over oude rituelen.
Een andere stem laat mij door oude buurten dwalen alsof ik op zoek ben naar herinneringen uit een oud verleden.

Als een magneet trekken kerken, begraafplaatsen mij aan en ik lees de oude namen zonder te weten waarvoor het allemaal dient.
De oude stem laat zich slechts zelden horen en dan nog alleen om de vrede tussen de andere stemmen te herstellen.

De rust die ik uitstraal is dus schijn en niemand kan vermoeden wat er voor drama zich in mijn geest afspeelt. De verdeeldheid in mijn gedachten drijft mij tot wanhoop en ik begrijp niet waarom de stemmen mij hebben uitgekozen om zich te manifesteren.
Waarom ben ik de "uitverkorene" zoals mijn moeder mij steeds wil laten geloven?
De stemmen eisen mijn gedachten steeds vaker op en het begint invloed te krijgen op mijn dagelijkse leven.

Steeds vaker krijg ik de onmogelijkste opdrachten, mijn huis begint op een tempel te lijken en mijn vrouw kijkt me af en toe met onbegrip aan. Toch kan ik mij niet aan de dwingende opdrachten onttrekken.

Vandaag gaf de "monnik" mij de opdracht mijn zoon klaar te maken voor een inwijdingsritueel. Hij vertelde wat voor attributen er klaar moeten staan op de grote donkere zolder van mijn huis; en de vreemde formules die ik uit mijn hoofd moet leren zodat het ritueel feilloos zal verlopen.
Hoe vreemd het allemaal ook lijkt, mij verzetten tegen de "monnik" is uit den boze.
Als een mantra prevel ik de formules.

Onophoudelijk de bezwerende woorden zonder te weten wat deze betekenen. Ik vraag mezelf af wanneer het ritueel nu gehouden zal worden en welk doel het dient.
Mijn vrouw begrijpt niet wat er aan de hand is en probeert met me te praten.
Nu niet, ze zou het niet begrijpen.

De voorbereidingen lopen nu ten einde. Binnenkort zal het zover zijn. En
ik kan niet anders dan de stemmen gehoorzamen.

Het is zover, toen ik ontwaakte uit een onrustige droom kreeg ik de laatste opdracht.

De stemmen eisen mijn zoon op. Bij het krieken van de dag moet het gebeuren, ik ben voorbestemd tot iets groots en ik moet een groot offer brengen.
Voor het eerst is er onrust in mijn ziel. De goden maken ruzie. Een stem wil dat ik ga lopen met de honden.

Nu loop ik bij het water en de angst grijpt me naar de strot. Al die tijd ben ik nog niet zo bang geweest voor de stemmen. Nu drijven ze mij tot wanhoop. In mijn hoofd woedt chaos, onbeheersbare chaos. Het water brengt rust, als ik ren langs het water keert de rust terug.

Ze blijven maar op me inpraten, ze willen dat ik mijn zoon offer, mijn zoon, mijn trots, mijn liefde en ik mag ze niets weigeren. Houd op, zeg ik jullie, laat me met rust.

Kijk dat donkere water glinsteren, de rust die daar heerst daar verlang ik naar. Kijk die kringen eens, prachtige cirkels van glinstering. Het water voelt niet eens koud aan. De prachtige spiegeling van de hemel in het water. Het zachte ritselen van het riet, de doffe echo van het kloppen van mijn hart.

De stemmen verstommen. Eindelijk stilte. Hier wil ik blijven, zo vredig, zo rustig. Hier is het veilig voor mijn kind. In de armen van het meer, terug in de baarmoeder. Ik zou opnieuw geboren willen worden, ver van de stemmen, ver van angst voor de onbegrijpelijke rituelen.

Hij kwam nog eenmaal boven water om diep adem te halen en liet zichzelf naar de bodem zakken. Zijn gespierde armen vonden de rietstengels die tot ver in het meer groeiden en met een paar krachtige bewegingen sloeg hij zijn armen er een paar maal omheen. Langzaam liet hij de lucht uit zijn longen ontsnappen.

De overweldigende stilte omvatte hem; eindelijk had hij de stemmen overwonnen.

Raman werd na een paar dagen gevonden; met zijn armen vastgeketend aan de bodem van het meer. Niemand die zijn wanhoopsdaad begreep: per slot van rekening had hij alles om voor te leven.

Schrijver: Willy Vittali, 1 december 2009


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.2 met 13 stemmen 1.543



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
2 december 2009
Email:
ag.schulztiscali.nl
"Om mani padmeh om" - weer een boeiend, prachtig verhaal, Willy.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)