Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

evenwicht

De hond was al een tijd alleen op pad, ze verlangde naar gezelschap.
Op een dag kwam ze net aanlopen, toen een zeer eigenzinnige ezel haar baas juist de les las. Deze had blijkbaar nog niet door, wie het eigenlijk voor het zeggen had. De ezel zag er het nut niet van in op dìt moment déze last te dragen en ermee vooruit te lopen. Na veel geschreeuw enerzijds en hardnekkige weigering anderzijds, liep de baas kwaad weg, het café in. Onder hilariteit van toegestroomde omstanders besloot de ezel nu wel in beweging te komen. Op haar tijd in een door haar bepaalde richting.

Het drong tot de hond door dat dit nu een kameraad was, waar ze graag mee op zou trekken. Wat een kracht, wat een persoonlijkheid! Dus sloot ze zich bij de ezel aan en volgde diens staart waar deze ook heen ging. Tot de ezel het bemerkte, zich geïrriteerd omdraaide en vroeg: "Heb je geen eigen poten om op te lopen?".
De intentie van deze opmerking ontging de hond. "Jazeker," zei ze, "dat doe ik toch" en huppelde welgemoed achter de ezel aan. Deze, bemerkend dat de hond zich niets aantrok van haar afwijzende houding, besloot dat het misschien ook nog wel gezellig kon wezen, zo met z'n tweetjes.

Op een dag bereikten ze een muur, die vooral de ezel graag wou passeren. Er was een deur aanwezig, maar deze zat dicht, zodat ze daar niet veel verder mee kwamen. Toen kreeg de ezel een ingeving. "Als jij nu eens op mijn rug gaat staan, dan kun je vast wel over de muur heen kijken en mij vertellen wat je ziet."
Dat leek de hond wel wat, vrolijk sprong zij bovenop de ezel en overzag het onbekende terrein. "Een prachtig stuk land met veel bomen en struiken" meldde de hond. Ze keek nog eens uitgebreid rond. "Hé, 'k geloof dat ik die deur van de andere kant wel open zou kunnen maken."
"Dan moet je maar over de muur springen en mij daar binnen laten" bedacht de ezel. De hond vond het ontzettend eng zomaar in haar eentje zich op vreemd terrein te begeven. Ze schraapte alle moed bijeen, haalde diep adem en sprong over de muur.

De ezel liep alvast naar de deur in afwachting van het moment dat deze open zou gaan. Maar wat ze ook wachtte, er gebeurde niets. Geërgerd riep ze de hond, maar zelfs na drie keer roepen kwam er geen reaktie.
Nadat de hond op de grond beland was, hoorde ze een eind verder op geritsel tussen de struiken. Haar nieuwsgierigheid won het van haar angst. Zó zelfs dat ze de ezel vergat. Ze ging voorzichtig op het geluid af en tot haar verbazing zag ze een soortgenoot. Het plezier om deze onverwachtse ontmoeting was wederzijds, ze joegen elkaar na alsof hun leven ervan af hing. Bovendien waren er een heleboel konijneholen, waar ze zich op uit konden leven.

Pas toen ze hijgend en schor van het blaffen bij elkaar zaten, dacht de hond weer aan de ezel, die vast nog steeds bij de deur stond te wachten. Ze was aardig afgedwaald en moest wel even zoeken. Vervolgens kostte het de nodige inspanning om de deur open te krijgen. Daar was geen ezel meer te bekennen. Ze snuffelde een tijd rond, totdat ze het spoor van de ezel te pakken had. Na enige tijd lopen zag ze de ezel onder een boom staan grazen. "Jij bent ook een mooie, je hebt me aardig in de steek gelaten." bromde de ezel. "Ja" zei de hond, "ik was je even vergeten, er bleek een vriendje te zijn aan de andere kant van de muur. Wou je nog door de deur?"
"Is het de moeite waard, kunnen we er ook dóór lopen"?"
"Nee, aan alle kanten is een muur en er staat ook nog een huis" wist de hond.
"Zullen we dan maar verder trekken?"
En dat deden ze. Met één verschil. Soms liep de ezel voorop en soms holde de hond vooruit.

Schrijver: Joke Bot, 12 december 2009


Geplaatst in de categorie: vrijheid

1.3 met 3 stemmen 486



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)