doorgang
Alle ouders waren uitgenodigd. Het thema van de lezing was nog niet bekend. Bij binnenkomst keek men verbaasd rond, de kinderen waren er ook. Daar was thuis niet over gesproken. Hoewel het eerst leek of de kinderen als groep, de ouders verwelkomden, zochten al gauw de gezinnen elkaar op. Er hing een wonderlijke sfeer. Na enige tijd verscheen iemand van de leiding, hij kondigde het thema van de middag aan. "Het jachtige leven van alledag." Aan de geluiden in de zaal te horen, had men z'n tijd graag anders besteed dan aan dit verplichte nummer. Genoeg te doen thuis. Maar ja, voor je kinderen word je geacht een hoop over te hebben. Nadat de spreker het onderwerp van alle kanten bekeken en uitgekauwd had, golfde de opluchting door de zaal. Er kwam echter een verrassing, bleek. Kinderen keken hun ouders geheimzinnig aan, deze enigszins verstoord terug. Volwassenen hebben liever de zaakjes in eigen hand, dan afhankelijk te zijn van de invallen van hun kroost. Er werd ons verzocht in de bussen te stappen, die inmiddels waren voorgereden. Omdat niemand spelbreker wilde zijn, gaven we gehoor aan het verzoek. De kinderen stapten niet in, ze zwaaiden ons uitbundig na.
Na een vlotte rit bereikten we een haven waar een veerboot ons, met bus en al, meenam het water op. Het doel bleek een eiland zo'n uur varen uit de kust. We werden uitgeladen voor de ingang van een bungalowpark. Een gastvrouw deelde ons mee dat ieder de sleutel van een apartement kon afhalen bij de receptie, evenals een tasje met benodigdheden voor de komende dagen. "De komende dagen.......?!" "Wel, de boot van vandaag is al weg, u bent onze gast voor zolang u wilt." En dat hebben we geweten. De apartementen waren keurig, dat moet gezegd. Het eiland zeer de moeite waard, ook dat is een feit. Met de bevolking, voornamelijk vissers, was het contact moeizaam.
De boot ging één keer op een dag, niets logischer dus om de volgende ochtend huiswaarts te gaan. Op de één of andere manier lukte dat niet. Mensen die 's morgens zich fanatiek klaar maakten voor vertrek, bleven halverwege hoe dan ook ergens steken. Niet één keer, maar talloze malen. Onverklaarbaar. Het werd het onderwerp van gesprek: hoe halen we de boot.De eerste dagen zag je regelmatig mensen met tassen sjouwen. Hoe vaker de thuisreis op welke manier dan ook mislukte, des te gewoner leek men het te gaan vinden om hier te vertoeven. Ikzelf had me inmiddels verzoend met het idee er eens even uit te zijn. Op een vroege ochtend liep ik het pad af naar de zee. De zon scheen al, de golven rolden af en aan. Ik genoot en liep stevig door. Zo naderde ik een stel hoge kalkrotsen. Het leek me een mooie plek om te zwemmen. Ik liet m'n kleren achter op het strand en zwom in de richting van een gewelfde ruimte onder het prachtige gesteente. Dat is het laatste wat ik me kan herinneren. Ik vond mezelf terug, liggend op het zand. In m'n oren het geluid van de branding.
Sinds die dag heb ik elke nacht dezelfde droom. Ik zwem onder water, zoals een vis in z'n eigen element. Het is heerlijk en ik zoek m'n weg van de ene spelonk naar de andere, zonder angst of aarzeling. Tot ik op een metalen deur stuit. Vanmorgen werd ik wakker en wist dat de droom er nog was. Het was tijd om een keuze te maken. Ik liet me terugzakken in m'n droom, duwde tegen de deur en zwom de onbekende ruimte in. Toen ontwaakte ik echt. Het gebeurde bleef de hele ochtend als een visioen op de achtergrond aanwezig. Uiteindelijk zocht ik de zee op en liep langs het strand naar het vissersdorp. Er lag een kleine boot op het zand, een visser was z'n netten aan het repareren. Hij keek op en wenkte me. "Ik had je één dezer dagen wel verwacht. Er staat in het dorp een huis leeg." Sprakeloos, maar zonder aarzeling knikte ik en even later volgde ik hem door de stille straatjes.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: overig
doorgang
698
Geef je reactie op deze inzending: