metamorfose
Vanaf het moment dat het rupsje uit het eitje was gekropen, vond het dat er iets mis was. Ze observeerde zichzelf regelmatig en uitgebreid en was dan niet tevreden. Helemaal als ze daarna eens goed om zich heen keek. Al die mooie bloemen, insekten en vooral de vlinders! Daar kon ze niet aan tippen. Ze probeerde van alles. Poetste haar velletje regelmatig op, trachtte zich sierlijk te bewegen. Maar elke keer ontdekte ze in zichzelf niet meer dan een saai, lelijk, kruipend rupsje, dat zich volvrat met de blaadjes die ze tegenkwam. Ze was ervan overtuigd dat anderen haar vast meer zouden waarderen als ze er kleurig uit zou zien, en zich beschaafder zou gedragen. Ze werd bekaf van al dat geprobeer. Het kostte nogal wat denkwerk, en steeds iets doen wat niet bij je past, neemt heel wat energie. Aan eten kwam ze nog amper toe.
Op een dag raakte ze in gesprek met een torretje, dat tussen de grassprietjes door z'n weg zocht. Hij informeerde hoe het met haar ging. Toen barstte het rupsje los. "Het leven was geen lolletje, het was één grote strijd. Doodmoe werd ze ervan. Ze wilde helemaal geen rupsje wezen, ze kon niet vliegen, niet springen en was niet mooi." Verbaasd hoorde het torretje haar aan. "Hoe kom je daar nou bij? Je bent toch een prachtig rupsje. Natuurlijk kun je niet springen of vliegen, waarom zou je ook. Jij bent toch jij. Alleen, eet je wel genoeg? Want juist dàt is voor een rupsje belangrijk." Tot haar eigen verbazing bespeurde het rupsje iets van opluchting. Zou het werkelijk waar wezen, zou ze tevreden kunnen zijn met alleen maar dàt wat ze voelde dat ze was?
Midden in deze overpeinzing viel ze in slaap en droomde voor het eerst sinds tijden weer eens ongecompliceerd plezierig. Zo werd ze de volgende dag wakker en besloot een tijdje alleen dat te doen wat in haar lijfje opkwam. Ze deed zich tegoed aan al het groen wat er te vinden was. De keren dat ze iets wilde ondernemen wat tegen haar natuur in ging, merkte ze al gauw, dat ze eenvoudig geen zin meer had om zichzelf te forceren. Geleidelijk aan groeide ze uit tot een stevige, vette rups. "Ja," zei ze af en toe hardop, "ja, ik ben een prachtige rups en niet anders."
Zonder enige moeite werd de rups een pop. Toen hoefde ze helemaal niets meer te doen, er werd iets voor haar gedaan. Langzaam veranderde er van alles. En op een schitterende dag kwam er beweging, er ontpopte zich een prachtige vlinder. Verbaasd bekeek ze zichzelf, sloeg haar vleugels uit en zweefde door de lucht naar de eerste de beste bloem die ze zag.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: individu
forceren
205
Geef je reactie op deze inzending: