Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De adem van een gestorven banneling (6, slotakkoord)

Die roze kern van zachtheid, waar de hersenloze, harteloze massa niet tegen kon en erger nog.
Welk een groot onrecht is hem aangedaan, nu wij meer dan een eeuw later er nog van kotsen! De armoede en het ongeluk, de schande treft heel de geestelijke wereld. Net zolang tot allen hem liefhebben. Voor een man die graag met woorden goochelde, is een woordeloze eindtijd vol bikkelharde misère de draagbare limiet!
Zijn lijden heeft u slecht geraden, ook ik. Maar laat u niet misleiden, engelen volgden hem en hij volgde zijn engelen, zeker toen.
Was er iemand in dat prachtige hotel, die 's nachts zijn tranen opving?
Wie verschoonde zijn onderbroeken?
Wie gaf hem tijdens zijn katers de nodige kracht?
Zwaar gebroken man, wie wilde jou nog helen?
Wie kon jou nog helen?
Was jij nog te helen of droeg jij de label 'voorgoed kapot'?
Hoe onmenselijk jouw raadselachtige stuwkracht!
Parijs barstte uit zijn voegen van de elementalen, men liep echt niet met wierookstokjes de boel te zuiveren. Misschien was hij te buigen (vanuit de stoïcijnse hanenkoppen der justitie gezien, voor ons was dat een godonterende misdaad!), maar nooit zal men het recht hebben een mens te breken, nooit!
Dat hij desondanks toch gebroken is, ligt nu als een ingebrande schandvlek op de schouders van het justitiële nageslacht, ook al vergeven wij allen, zolang de tranen van Wilde nog niet zijn opgedroogd, is er alle reden om halt te houden bij het verleden, om zijn eer alsnog te redden, uit te vergroten.
Hij is groter dan koning Richard, groter dan heer Lancelot en groter dan koning Arthur of de magiër Merlijn. Zijn werk en leven overtreffen de veldslagen van Napoleon Bonaparte!
Bekend zijn en dan vergeten worden, dwalend door een hectische stad, de lamgeslagen armen steunend op de imposante brugleuningen, de brandende ogen starend naar het mistige westen, met de Notre Dame in zijn rug, twee zwaargewichten, Wilde was totaal verslagen door degenen met kleine inzichten, maar voor de ware zieners onder ons ligt dat anders. Hij liet zich vrijwillig omsingelen, omsingelen door het licht van Christus. Het leed onder de vastgeroeste deksel van de alcohol was te groot, te ondraaglijk en verwarrend om te riskeren. Hij hield zich groot als een Engelse heer van stand. Echter meer uit existentiële noodzaak. Zijn zware lijf zocht troost in rampgebieden. Zwaar van al het opgekropte verdriet! Zwaarmoedig en zwaartillend. Hij liet zich wegglijden in de moederlijke borstenwarmte van de wijn en zeker ook de sterkere middelen.

Zo werd zijn ondergang een instinctieve strategie, gebaseerd op eeuwenoude magie, hét wapen tegen algehele kilheid, een laatste redmiddel om zijn verdriet te verwerken, om zijn opgejaagde ziel in veiligheid te brengen. Het blijft tragisch, navrant tragisch...

Wij binden ons vast aan zijn kolossale graftombe, naakt en stervend.

Wees nu verblijd, lieve Oscar, botweg afgebroken ziel!

Schrijver: Joanan Rutgers, 17 februari 2010


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 4 stemmen 462



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
25 juni 2016
Een prachtig eerbetoon!
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
25 juni 2016
Voorgelezen door de schrijver:
www.youtube.com/watch?v=AHo08ujwbsY

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)