Klein leed
"Ik stel voor dat je wat urine naar het laboratorium brengt. Loop maar even mee". Best een toffe ribbroek heeft hij aan, ziet ze terwijl ze achter hem aan wandelt de lange gang door. Haar huisarts heeft net als de meeste dokters zijn witte jas in de kast laten hangen. Gesprekken lopen bij hem altijd uit.
Dan staan ze samen voor een grabbelton met tientallen potjes in soorten en maten. “Neem deze maar” knikt hij haar vriendelijk toe.
Even later komt ze thuis. Na een bezoek aan het toilet loopt ze voorzichtig met het potje over de gang naar haar keuken. Gelukkig komt er geen buurvrouw de hoek om zeilen.
In dit pand waar ze alweer zo’n vier jaar woont en deelt met drie andere meiden, lopen ze elkaar zelden in de weg, gek genoeg.
‘Wat een raar potje’, denkt ze als ze uit alle macht probeert het dekseltje erop te krijgen. Als het aan de linkerkant vast zit, floept het aan de rechterkant weer omhoog.
Behoedzaam en met ingehouden ongeduld probeert ze het dekseltje nogmaals te laten sluiten. Het gele vocht klotst tegen de rand.
Zuchtend zet ze het potje neer, duikt in een van haar keukenkastjes en komt terug met een vierkant bakje. Als ze iets heeft onthouden van Tupperware is het wel dat dit merk uit de vorige eeuw als grootste kwaliteit heeft dat het zo goed afsluit.
Ze giet de inhoud van het kleine potje over in het plastic bakje, doet er een pedaalemmerzak omheen en stopt het in haar rugzak.
Zo. Ze blikt nog een keer rond. Sleutels, portemonnee, paraplu, oké, zwaait haar rugzak over haar linkerschouder en bonkt de trap af. Met stevige pas loopt ze richting busstation.
Op het moment dat ze de meneer achter het loket van de businfo vraagt welke te nemen voor de van ‘t Hoffdreef barst er een oorverdovend geluid achter hem los. Pakken bouwvakkers nou altijd het verkeerde moment? De man toont haar een volle hand en een wijsvinger en ze rent naar buiten.
Precies bij het eind van de overkapping springt haar paraplu open waardoor ze ondanks de hoosbui droog bij bus zes komt.
Hijgend zakt ze op de stoel. Het blijft een sport om tegelijkertijd een bus binnen te stappen, met een hand de strippenkaart te voorschijn te halen en met de andere de paraplu dicht te knijpen, zonder hierbij de man achter het stuur drijfnat te maken of te verwonden. Even later staart ze naar buiten. Haar rugzak naast haar op de stoel.
De buschauffeur spreekt door zijn intercom het voor haar bekende adres uit.
Ze springt op, dank u wel gebarend naar de man, waarop hij haar een knikje geeft via zijn achteruitkijkspiegel en ze loopt naar buiten. Ze ziet het naambordje van de straat waar ze moet zijn en loopt tevreden richting het pand en stapt naar binnen.
Op goed geluk pakt ze de deur aan haar rechterkant en staat midden in een ruimte die op een wachtkamer lijkt. Ze vraagt dit voor de zekerheid aan een dame die er al zit. De vrouw knikt naar haar en ze gaat glimlachend zitten. Pakt haar rugzak en ritst hem open, grijpt met haar hand om het bakje te pakken en krijgt een akelig vermoeden. Alles drijft. Zelfs haar portemonnee is doorweekt.
Inzender: Monique Louis, 3 maart 2010
planet.nlGeplaatst in de categorie: overig
laboratorium
545
Geef je reactie op deze inzending: