Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

geïsoleerd

Daar zat ik dan, op een vies oud doorweekt matrasje. Het was schemerig. Uit het plafon drupte seconde na seconde een druppeltje water. Het had geregend, gokte ik. Ik probeerde vaak dingen te raden, als ik geluidjes hoorde. Ik had toch niets beters te doen. Maar wat ik nooit kon raden, was of het dag of nacht was. Want het was altijd schemerig in deze kamer. Ik telde de regendruppels die op de houten vloer neerkwamen. Daarmee probeerde ik mezelf wakker te houden, want ik hield niet van slapen. Niet meer sinds ik hier lag. Ik was bang voor mijn dromen. Als ik na zo’n droom wakker werd, badend in het zweet, wist ik dat ik bang moest worden. Ik telde, ik was al bij eenenzeventig, tweeënzeventig, drieënzeventig, langzaam viel ik in slaap.
In mijn kamer was het donker, donkerder dan ooit. Ik hoorde een geluid, gokte ik, of hield ik mezelf voor de gek? Maar het geluid kwam dichterbij. Het waren voetstappen. Ik bleef gokken, gokken wie het dit keer was. Het getik van de voetstappen was gestopt. Ik huiverde, mijn hele lichaam rilde. Ik hoorde hoe de zware ijzeren deur geopend werd. Op datzelfde moment begonnen de voetstappen weer. Ik werd gek, legde mijn handen op mijn oren en kneep mijn ogen dicht. Dit keer hopend dat ik ze nooit meer open hoefde te doen. Ik had nog steeds mijn ogen gesloten, maar nu zag ik langzaam een lichte gloed aan de binnenkant van mijn ogen verschijnen. Het licht, gokte ik. Nee ik gokte niet, ik wist het zeker. Ik richtte mijn hoofd naar de grond en opende mijn ogen. Ik zag ze, ik zag de leren herenschoenen die net het tikkende geluid maakten op de houten vloer. Ik werd ruw op mijn matras geduwd. De man die de leren herenschoenen droeg, kwam naast me liggen. Hij trok hardhandig mijn bh en slipje uit. Zijn handen gleden over mijn borsten, op plekken waar ik ze niet wilde. En net toen er iets vreselijks zou gebeuren schrok ik wakker, badend in het zweet. Ik keek angstig om me heen. Ik stond op en rende naar de ijzeren deur. Ik volgde met mijn handen de muur net zo lang tot ik een hoekje had gevonden. Ik liet me langs de muur naar beneden glijden en verstopte mezelf in dat hoekje. Ik bereidde me voor, want ik wist dat me iets vreselijks te wachten stond. Ik bleef bewegingloos zitten. Bij elk geluid dat ik dacht te horen stroomde er een koude rilling door mijn lijf. Mijn lippen trilden. Ik gokte dat mijn lippen nu paars waren in plaats van zachtroze. Dat had ik altijd wanneer ik het koud had. Vroeger ging dat over, maar nu heb ik het altijd koud. Alleen als ik met een man met leren schoenen op mijn matras heb gelegen krijg ik het warm. Maar zelfs dan heb ik het liever koud.
Ik liet mijn hoofd tegen de muur rusten. Toen hoorde ik het, ik hoorde het doffe geluid van een paar schoenen die op de houten vloer tikten. De drager van de schoenen versnelden zijn pas waarna de voetstappen weer stopten. Mijn droom herhaalde zich, maar nu moest ik het echt meemaken. Ik hoorde hoe de ijzeren deur geopend werd. Op datzelfde moment begonnen de voetstappen weer. Ik had mijn blik gericht op de lamp aan het plafon. Het lichtje flikkerde, ik gokte dat hij elk moment kon springen. Ik probeerde de voetstappen te negeren maar zag in het geflikker van het licht de drager van de schoenen op me af komen. Net toen hij vlak voor me stond en ik bijna kon raden wat voor schoenen hij droeg sprong het licht. Het was doodstil. Ik rook de zware geur van drank en sigaretten waardoor ik kon raden dat de man nog steeds voor me stond. Ik voelde hoe hij zachtjes mijn bovenbeen streelde. Zijn andere hand verdween in mijn slipje. Ik beet op mijn onderlip. Dit was het punt waarop ik het hoekje moest verlaten, op weg naar mijn matras. Maar we gingen niet naar mijn matras, alles gebeurde in het hoekje. Nu voelde ik me in dat hoekje net zo vies als in de rest van deze kamer. Terwijl zijn handen over mijn borsten gleden dacht ik terug aan hoe het was toen ik hier voor het eerst kwam…

Schrijver: Dewi Brouwer, 30 maart 2010


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 8 stemmen 446



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Feiko
Datum:
11 juni 2010
Email:
Meindertattemahotmail.com
wat een sensationeel verhaal. toen ik dit las ging er echt een wereld voor me open. want ik herken dit en ik zit zelf ook in het schuitje. toen ben ik naar buiten gegaan en zag dat het zonlicht scheen. dan is het toch dag? of nacht? ik weet het ook niet meer. is er iemand die mij dit kan uitleggen?
:)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)