Verlies met Pasen
Ik ben mijn eerste schat kwijt.
Zomaar verloren op Pasen alsof het een chocolade eitje is.
Twee van die schatten had ik.
Twee die voor mij erg kostbaar zijn.
De één erg mooi verpakt, maar de smaak soms wat bitter, de ander in een doodgewoon kleurtje, maar erg goed van smaak.
Zo zou ik ze willen omschrijven die twee.
Als magneten stoten ze elkaar af, net als ik het voor elkaar meende te hebben dat het zowaar een gezellig eetfestijn kon worden.
Dan zie ik de kwetsbaarheid en het verdriet van de ”gewone”.
De arrogantie en het korte lontje van de “mooi verpakte".
Hij zei: “I don’t give a fuck”.
Tranen wellen mij in de ogen, mijn hart huilt.
Zoals altijd kies ik voor de “underdog”.
Ik ben mijn eerste schat kwijt.
Geplaatst in de categorie: verdriet
Vroeger werd ik werd nooit echt boos op ze, gaf ook nooit kritiek.
Nu voor het eerst van mijn leven aan de ene dus wel.
Tja, een moeder kan erg teleurgesteld raken, gelukkig in mijn geval maar heel eventjes en alles is gelukkig weer okee.
(De één is samen, de ander niet)
Mijn schrijven was in dit geval een momentopname.
Soms verzin ik overigens ook verhalen hoor, zoals de kip of de haan.
Die familie was echt mijn familie niet !!!!