Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

David uit Soedan

De jonge Soedanees David, staat in 1978 ‘s avonds naast mij aan de bar in café Hoppe op het Spui. Hij is op studiereis door Europa en draagt een duur Italiaans maatpak om niet als gelukzoeker gezien te worden. Met als excuus dat hij me wil overhalen mijn komende vakantie in Soedan door te brengen, komen de verhalen over Soedan en de savanne los. Mijn verweer dat Soedanezen misschien een Europeaan liever zien gaan dan komen, gezien het koloniaal verleden, wijst hij van de hand: Soedanezen verafschuwen geweld, zijn vredelievende mensen die in harmonie met elkaar leven. Ik heb hem beloofd er over na te denken.

Na een paar biertjes merk ik dat Afrika aan hem trekt. Hij vertelt over de leeuwen waarvan Maximo, die hij heeft zien opgroeien en al jaren de leider is. Het territorium van de leeuwen en de grond van Davids familie overlappen elkaar. David kent de leeuwen bij naam en geschiedenis, want de familie houdt ze in de gaten omdat ze soms vee doden.

Vroeg of laat gebeurt het dat een jongere leeuw het territorium binnen valt en dat gebeurde onlangs. In het gevecht wordt de oude Maximo verjaagd, harem en nageslacht lopen over naar de winnaar, zo werkt dat nu eenmaal.

De oude Maximo vlucht naar de veilige plek waar hij is geboren, een kleine heuvel, oorspronkelijk een termietenheuvel en sinds mensen heugenis bedekt met doornstruiken. Hij kent de weg tussen de takken, de scherpe doornen beschermen hem. Zijn hoofd wordt alsmaar zwaarder en hij valt in diepe eindeloze slaap. Morgen als de zon boven de savanne verschijnt zal hij gewekt worden door dauwdruppels als in zijn jeugd en is de kracht in zijn lijf hersteld, hij weet niet beter.

De nieuwe leider brult, het lage geluid draagt ver en brengt de belanghebbenden op de savanne op de hoogte van de machtswisseling. Het leven gaat naadloos verder alsof er zich zojuist geen drama heeft voltrokken.

Bij zonsopkomst druppelt dauw op zijn gevoelige neus, in zijn jeugd werd hij erdoor gewekt, nu beweegt hij niet, dauwdruppels rollen als tranen langs het grote hoofd. Van tijd en dood heeft een dier geen weet, hij gaat bij z’n dood op in de natuur, er komt geen verdriet aan te pas.

Een paar jaar na het bezoek van David aan Amsterdam laait het geweld in Soedan op, al dertig jaar wordt inmiddels het land verscheurd door twisten. Een natie kneden uit vijfhonderd stammen met evenveel talen, met Islam, christenen en natuurgeloof, vele etnische groepen? Dat kneed je niet maar smeed je en de vonken die er af vliegen staan voor evenzoveel schermutselingen.

Graag wil ik weten hoe het met David gaat, hoewel alles weten in dit geval misschien niet gelukkig maakt.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 21 april 2010


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.4 met 5 stemmen 279



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)