bestemming
De druppel die mijn emmer deed overlopen, had de vorm van een geschenk. Mijn vriend had de neiging om dàt wat hij zelf graag wilde hebben, aan mij cadeau te geven. En zo via een omweg aan zichzelf. Ook dit keer was het iets waar ik totaal geen behoefte aan had. Er zat een mooi papiertje om en een lief briefje bij. Maar aangezien onze relatie al lang íets was, maar ook niet meer dan dat, besloot ik dat het voor mij genoeg was. Ik verpakte het cadeautje in een nieuw, erg mooi papiertje, schreef er een niet-lief briefje bij, pakte m'n rugzak met alles wat me dierbaar was en vertrok.
Ik vond nieuwe woonruimte. Een mooi huis, een echt huis. Met z'n eigen hoeken en aardigheden, een heuse zolder en een heuse kelder. Vanaf het moment dat ik erin trok, hing het gordijn er. Niet voor een raam, maar voor de muur langs de trap. Ik schonk er geen aandacht aan, beschouwde het als een deel van de wand. Totdat de nachtmerries kwamen, ze leken uit de blijkbaar aanwezige ruimte achter het gordijn te komen. Wanneer ik wakker was, probeerde ik het gordijn te negeren. Ik weigerde te accepteren dat mijn huis groter was dan ik dacht. Natuurlijk lukte dat niet, hoe hardnekkiger mijn poging tot ontkennen en vergeten, des te nadrukkelijker werd de aanwezigheid van de ruimte achter het gordijn.
Op een dag besloot ik tot daadkracht. Ik zou eindelijk eens mijn moed bij elkaar schrapen en de confrontatie aangaan. Met het zweet onder mijn oksels schoof ik het gordijn opzij. En schrok me kapot. Daar was iemand, in een reusachtige spiegel, maar de "ik" die terugkeek blikte me recht in de ogen. Dit was geen spiegelbeeld! Met een ruk trok ik het gordijn weer op z'n plaats, vloog naar beneden de kamer in. Op de bank probeerde ik met een kop sterke koffie weer tot mezelf te komen. Hier moest ik wat mee, met lood in mijn schoenen toog ik weer naar boven. Ik zette m'n voeten stevig op de grond en trok langzaam het gordijn open. En daar waren we weer, met z'n tweeën. Mijn dubbele ik net zo aanwezig als ikzelf. Aarzelend legde ik mijn handen tegen het glas en keek mezelf van dichtbij in de ogen. Op dat moment verdween het glas en stond ik, nu alleen, aan de andere kant van de muur.
Het duurde even voor mijn hart het gewone ritme weer te pakken had. En nog langer voor ik besloot in beweging te komen. Aarzelend liep ik een gang door die bij een trap uitkwam. Na enige treden naar beneden, veranderde deze in een ladder. Onderaan gekomen zag ik mezelf op de grond zitten met mijn voeten geketend aan een grote loden kogel. Tot mijn verbazing kostte het weinig moeite om de bal los te laten, en dezelfde ladder weer te beklimmen. Bovenaan gekomen keek ik door een opening naar buiten en zag daar een menigte zich in een reidans voortbewegen. Ik vond mezelf terug op de tak van een grote boom en keek neer op die dansende sliert onder mij. Ergens in deze dansende rij was een lege plek, en ik wist dat deze plek mìjn plaats was. Het enige wat ik hoefde te doen was hem in te nemen ...
hotmail.comGeplaatst in de categorie: individu
plaats innemen
374
Geef je reactie op deze inzending: