Verhalen

Sfeertje.

Opa heeft een lange witte baard.
Hij mag graag met zijn achterkleinzoontje Maarten een wandeling in het bos maken.
Maarten wil graag alles weten en opa geeft altijd antwoord.
‘Opa, wat is de lucht?’
‘Dat is een goede vraag en op een goede vraag krijg je altijd een goed antwoord.’
Ze lachen samen.
‘De lucht is wat we inademen, als we geen lucht inademen dan gaan we dood.
Zij lijkt leeg maar is het niet, ze zit vol leven om van te dromen, we zien het alleen niet.
Ik zal een voorbeeld geven: als jij praat breng je de lucht in beweging en de lucht voert jouw woorden naar mijn oor.
Als je je zou inspannen zou je ook mijn gedachten kunnen lezen: alles gaat door de lucht.’
Maarten kijkt opa aan: ’Hoe kun je iemands gedachten lezen?’
Opa glimlacht, ’neem een kleur in je gedachten en denk daar sterk aan.’
Maarten doet het.
Daarna zegt opa: ’Je denkt aan de kleur groen, klopt dat?’
‘Dat is waar!’ roept het jongetje opgetogen.
‘Nu ik!’
‘Ok,’ opa denkt aan geel.
‘Ik denk dat u blauw denkt.’
‘Helaas, mis, ik had geel in mijn gedachten.’
‘Waarom lukt het mij niet en u wel?’
‘Ja, dat komt omdat ik het geoefend heb, ik ben al wat ouder dan jij.
Maar als je het ook graag wilt dan geef je de wens aan de lucht en die voert het op een dag met resultaat terug naar jou.
Laten we even stilstaan en dan wensen we samen dat we graag meer over de lucht te weten willen komen. Dat is al genoeg.’
Ze staan stil, ze kijken naar de lucht en ze wensen dat ze meer over de lucht te weten willen komen.
Daarna lopen ze zwijgend verder.

De zon komt tevoorschijn, een aanmoediging voor hen die op zoek zijn naar de geheimen van de lucht.
En zoals sneeuw voor de zon verdwijnt zo worden geheimen openbaar door warme aandacht.