Bronvermelding

Ik ben zo slap als was, dus zeg maar een kaars, maar dan ongevormd en zonder pit, mijn ziel is moe van alle strijd en hoe het verder moet weet ik niet, vaak denk ik aan Jezus en hoe mijn leven oplost in Zijn zachtmoedigheid.
Naast mij staat een Grimbergen tripel en ik moet zeggen, die smaakt voortreffelijk, het valt allemaal dus wel mee, opscheppen en overdrijven deed ik al op het schoolplein van de lagere school, maar daar liet ik me ook de benen blauw trappen door een meisje, zonder dat ik mij verweerde, tot grote verontwaardiging van de omstanders.
Later leerde diezelfde griet mij hoe je moest tongzoenen en in het zwembad trokken wij haar bikinibroekje naar beneden om te zien of er al haar op groeide. Er zijn krachten die tegen mij zijn, die mij trachten leeg te zuigen, maar omdat ik niet voor hen ben is er niets verloren.
Ik ken de blinde vijandschap van kortzichtige aardlingen, ik lach als Bhagwan in mijn vuistje, als een verlicht kind gebleven kind. Mij krijgt niemand klein, want ik ben klein en godzijdank blijf ik klein, klein is groot, maar dat verstaan maar weinigen.
Wie mijn dichterziel ten diepste vergalde, die zal door God tot bezinning komen, de alles verwoestende kwaadheid zal zich richten tegen zichzelf, want onrecht vermorzelt zichzelf.
Zo ook, indien men depressie afvuurt! Ik heb zoveel borsten mogen bewonderen, ik ben een rijk mens wat dat betreft, maar ik heb ze zo weinig mogen aanraken, mon Dieu, dat is pas wanhopig lijden!
Ze zelf kweken gaat ook niet echt lukken. Ik droom van erotiek tussen de boeken en van vrouwen die hetzelfde dromen, liever dromen. Een dichter kent geen manieren, verfoeit de schijn, hult zich in vele onuitstaanbare vermommingen om zo onaantastbaar te blijven. De doelloze woorden hebben geen vat op hem, want hij is machtig in zijn onzichtbare meesterschap.
Ze buigen allen, hoe vertakt ze ook doen. Keltische wetten. Ik heb mijn sporen reeds verdiend en toch moet ik mijn paard weer aansporen om nieuwe wegen in te slaan, het oude achterlaten en vergeten, gewoon opnieuw beginnen het literaire in mijzelf uit te dragen.
Vroeger stroomde alles vanzelf naar buiten, als een nar wist ik de koning te vermaken, nu moet ik dagen wachten op een bruikbare zin, zeker, ik vraag me af wat er met me is gebeurd, de ouderdom?
Minder behoefte of inspiratie? Verslagen? Dwaze tegenkrachten? Muzen die hard gillend wegrennen? Ik heb er geen antwoord op.
Ik zal nog eenmaal, nog eenmaal het roer omgooien en mijn vrije ziel de ruimte bieden, spreekbuis voor God zijn, desnoods de Bron bronnen ontfutselen, afdwingen, smeken.
Ik heb het meest verschrikkelijke overleefd, maar ik ben een schim geworden van wie ik was, een uiterst eenzame, verstoten ziel zonder persoonlijke hoop, ten diepste teleurgesteld, arm van geest en lichaam, zichzelf onbekend, ieder vertrouwen verloren, bang en wild agressief als een voortvluchtige, moedig in zijn zware leed, hopend op U, God, die nooit afdwaalt van de ware liefde!
Zo ongeveer denk ik zal Hij er wel intrappen en komt Hij zijn Hollandse dichtertje wel hulptroepen zenden. Lange rijen woorden zullen voor mijn schrijfkasteel in Zuid-Frankrijk komen te staan, ik beloof hen de smaak van mijn zelfgemaakte rode en witte wijnen, van op de tong smeltende, verrukkelijke kaassoorten, van massage door edele jonkvrouwen, uiteraard schaars gekleed, en bubbelbaden gevuld met uitstekende champagne als bonus. Zelf ren ik als een zielsgelukkige, naakte dichtersvorst door de geurige lavendelvelden, mijn nieuwe poëzie uitschreeuwend over mijn uitgestrekte wijngaarden, verrukte vrouwen die mij komen versieren met bloemkettingen, kussen en strelingen, mij op een boerenkar tillen en onder luid gejuich naar de Parnassus rijden.
Dat zou mooi zijn, maar voorlopig zit ik nog eenzaam in mijn chateau zelf de wijn te proeven, kom ik amper de deur uit, alleen voor wat vlees en groente uit het dorp of om wat brieven te posten, ja, die mensen bestaan nog!
Ik heb geen internet in mijn kasteel, dat ik overigens van een rijk familielid geërfd heb, geen radio en televisie, enkel een ouderwetse telefoon, die hier nog stond, die het prima doet. Ik wens zo weinig mogelijk afleiding, de grootst mogelijke stilte, om zo de kans op slagen te vergroten, ik heb echt engelengeduld als het om vers geestelijk voer gaat, er zijn berichten dat er toch werkelijk enkele woordgroepen in aantocht zijn, vandaar dat ik alvast een paar flessen heb ontkurkt voor de chambrering en de verlokking.
Zelf word ik er ook nevelig van en wie weet vinden wij elkaar in die nevel van alcohollucht en wijngeuren.
Wie weet hoe snel er op de kasteeldeuren wordt gebonkt, dat moet wel, want de elektrische bel heb ik gedemonteerd, die klonk me te schel, te mechanisch en a-poëtisch, een vreselijk onding.
Om het kasteel schoon te houden komt er twee dagen in de week een best wel knappe jongedame uit het dorp het een en ander doen. Ik betaal haar er goed voor en soms krijgt ze wat extra's, maar dan doet ze ook iets extra's, dat begrijpen jullie wel. Ik ben echt blij met mijn kasteel en als miljonair kan ik nog eens wat nieuwe meubels, antiek en schilderijen van oude meesters aanschaffen.
Ik denk er toch over om in de bloemrijke achtertuin een zwembad aan te leggen, dit jaar nog, eerst vond ik het wat ontsierend, maar een degelijke heg kan de boel mooi camoufleren, wat jullie?
O ja, mooie dames mogen altijd langskomen, die voer ik met liefde dronken en de rest laat zich raden, is immers ook stimulerend in het kader van de schrijfkunst. Hoe mooier, hoe liever!
Dus draag je de schrijfkunst een warm hart toe, gooi je lichaam dan in de strijd en rijd nu nog naar mijn kasteel, er kunnen meerdere vrouwen in mijn kasteel overnachten, maar ik schat hooguit honderd indien je zelf je slaapzak meeneemt. Maak je absoluut geen zorgen over mijn viriliteit, ik heb zo mijn wondermiddeltjes als volleerde sjamaan.
Trouwens, als je geen zin hebt om met mij te vrijen, dan is dat geen enkel probleem, al verwacht ik wel dat jullie schaars gekleed gaan om mijn zinnen te prikkelen, om mijn writersblock te doorbreken.
Omdat ik chronisch depressief ben en al jaren pillen slik, kan ik die niet zomaar opgeven, want dan weet ik niet wat er met me gaat gebeuren! Dus geen gezeur over die pillen graag, want je wil niet weten wie je dan voor je kiezen krijgt.
Dat ik een oude zak ben, wil ik ook niet weten, ik wens behandeld te worden als een begeerlijke, jonge god, die wellicht met grijze haren geboren is.
Over de lengte of de dikte van mijn geslacht wil ik ook geen gemekker, je neemt me maar zoals ik ben, dat doe ik ook met jullie edele delen. Het is net als in de kunst, het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit! Daarom ook kunnen kleine, stevige borsten mij meer boeien dan grote, romige borsten, het draait om de mate van passie, die ermee wordt uitgestraald en uitgedeeld!
Groot of klein maakt geen verschil, het gaat om de mate van geilheid die erin ligt opgeslagen! die eruit wil! Grote borsten kunnen heel deprimerend uitvallen als de tepels slap blijven en de draagster onderkoeld.
Vaak zitten de grootste tepels aan kleine borsten, dus dat is een rechtvaardige speling van de natuur. Waarom zou ik dat niet ruiterlijk met open vizier mogen toegeven, we leven godallemachtig wel in het jaar 2010 hé, niet in de preutse jaren van onze opa's en oma's, toen seks een zondig taboe was, gedicteerd door calvinistische waanideeën, over hen uitgeschreeuwd door hypocriete dominees, die a-seksueel, homofiel of pervers waren, in ieder geval schizoïde. Ja ja, ik weet wel dat er onderliggende taboesferen overeind blijven staan, ondanks welke seksuele revolutie ook, er zijn altijd achterblijvers of bewust conservatieven, verlegen stumperds, frigide lelijkerds, bijtende lesbiennes, gelovige stijfkoppen, uitgebluste cynici, moraalridders, ook zo'n rotwoord!
Maak je niet druk om mediacomplotten, die de vrijheid van meningsuiting bedotten, vervormen, reguleren, compenseren, attaqueren.
Vrije liefde is onhoudbaar en kan eventueel onderduiken, verzet plegen, nieuwe wegen begaan, zonder dat enige vorm van censuur hen tart. De geest is vrij, de ziel is vrij, het lichaam is vrij, wie dat niet erkent, onderstreept, is zelf niet vrij en hoort niet bij ons.
Hmm, de wijn smaakt weer heerlijk deze avond, deze nacht, de delicatessen daar omheen ook trouwens, ik zit in mijn duster in mijn afgekoelde wijnkelder, drie kaarsen branden op mijn lange, antieke tafel, ik lees een aardige roman van een Italiaanse schrijver uit de achttiende eeuw, ik rook wat Afghaanse hasj uit mijn waterpijp, ik krijg heftige visioenen over wat komen gaat, rijen vrouwen, rijen woorden, rijen wijnflessen, en wanneer ik de kaarsen een voor een uitblaas, stort ik neer op de stenen grond, mijn hoofd slaat hard tegen het steen, ik zie een onweersflits, ik voel bloed aan mijn handen, het zal er allemaal nooit van komen, denk ik, maar mijn laatste uur heeft nog niet geslagen, ik word morgenochtend vanzelfsprekend wel met een barstende hoofdpijn wakker, ach ja, wie kunst wil maken moet eerst lijden, dus, tot morgen, dierbare muzen!

Bronvermelding muzen muzen Bhagwan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 822