Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Christusverschijning

Toen ik zeventien was, heb ik een Christusverschijning gezien. Dat was in een hoekhuis aan de Eendenkooi te Heerenveen, in mijn slaapkamertje boven de garage. Ik vroeg er niet om, maar het gebeurde wel. Ik was alleen thuis en ik zat te treuren om een meisje, van wie ik zielsveel hield, ze speelde zo mooi 'Für Elise' op de piano. Ze was mijn eerste grote liefde.
Maar de ontluiking daarvan speelde zich hoofdzakelijk in mij af, ik projecteerde en fantaseerde maar raak, een zwaarmoedige romanticus, die zich te buiten ging aan goedkope notenwijn. Gemaakt van hallucinerende noten? Psychedelische taferelen opwekkend?
Ik was gigantisch eenzaam, dat weet ik nog wel en heel verdrietig omdat ik zo verliefd was, net als Perk op zijn Mathilde, en omdat ik mijn vurige, stormachtige liefde niet kon uiten, mijn God, wat wilde ik haar beminnen met hart, ziel en lichaam! Mijn passie voor haar maakte mij gek. 'She drives me crazy!' van de Fine Young Cannibals.
Ik stormde een ondraaglijke depressie tegemoet, zat er al middenin, een tornado die mij meesleurde de hoogte in. Nu gaat de puberteit vaak gepaard met depressiviteit, maar ik had blijkbaar aanleg voor de heftigste vorm. Ik kwijnde weg, mijn ziel verlangde naar de Liefde van God, nu de liefde op aarde mij zo'n gemene knock-out-slag gaf, hier was mijn naïeve hart niet op voorbereid.
Ik was een weke romanticus, een onvoorstelbare dromer, boordevol vluchtgedrag. Ik zat dus volop in mijn verdriet om dat beeldschone meisje gevangen, God had ons voor elkaar bestemd, dacht ik gek genoeg, met haar wilde ik trouwen en grijs worden, mijn hart bonkte razendsnel in mijn borstkas, ik dronk de wrange notenwijn, wat een goor spul.
De onbereikbare geliefde, de pijn nam tragische vormen aan, ik dreigde te ontploffen, ik focuste me op de Hemelse Liefde, de Eeuwige Liefde, zou daar dan troost voor mij zijn?
De zon scheen fel die dag en er stonden helderwitte wolken in de helderblauwe lucht. Ik staarde recht in de felle wolken en opeens zag ik drie Figuren in de wolken, een immense gloed van Liefde stroomde bij mij naar binnen, het was Jezus de Christus en Hij had zijn rechterarm zegenend geheven en naast Hem stonden twee engelen of geliefde discipelen, het was echt niet langer dan een seconde, maar de uitwerking leek wel een eeuwigheid te duren, ik werd overspoeld door een Liefdesgloed, die ik nooit eerder had ervaren, zo groots, zo intens, zo heerlijk, de tranen stroomden over mijn wangen en ik was God zo dankbaar, dat Hij mij dit schonk, deze grote Troost, want hoe mijn leven ook zou verlopen, ik was nu absoluut zeker van Zijn Liefde en Zijn bestaan.
Christus, die leeft, houdt van mij en dat is voor mij van zielsbelang. Die goddelijke liefde is zoveel groter dan de aardse liefde, dat heb ik ervaren, het is dan ook fantastisch om te weten hoeveel Liefde nog in het verschiet ligt.
Sjamanistisch en mystiek gezien kan die goddelijke liefde in ons komen, hier en nu, dat vergt bereidheid en daadkracht, maar het kan. Ik weet nog dat het Licht van Christus heel fel was, feller wit dan ik kende, het Licht van de Zijfiguren ook, langer had ik ook niet kunnen kijken, want mensenogen kunnen die intentie niet langer verdragen, dan verbranden de ogen.
Dat Christus een Lichtgever is begrijp ik nu volkomen, Zijn Koninkrijk is een Lichtrijk, Hij is het Licht en Hij werkt met Licht!
Doe je Licht aan! Zonen en Dochters van God de Vader/Moeder, het Mysterie waaruit wij voortgekomen zijn. Als iemand respect verdient, dwalende vuurvliegjes, dan is het God!

De abt van het klooster in Egmond-Binnen zei dat mijn liefde voor Jezus Christus zich geprojecteerd heeft op mijn netvlies, wat ik hierbij nog eens ontken, want het is niet binnen in mij ontstaan, maar geheel buiten mijzelf om door de barmhartige Liefde van de Christusgeest. Mijn geestelijk leidsman van destijds geloofde mij meer en die wees mij dan ook op een bijzonder boek over Staretz Siluan, een monnik op de berg Athos te Griekenland, die eenzelfde ervaring als ik had gehad. Het was een Duits boek en ik koester het als geen ander, want ieder woord wat hij erover schrijft, beaam ik, vooral het feit over de nawerking.
Wanneer je zo'n intensieve ervaring meemaakt, dan stort je daarna in een heel diep dal, want je wilt die ervaring opnieuw meemaken, die ervaring is vervolgens zo zeldzaam dat je het met bijna niemand kunt delen, dat vergroot je eenzaamheid, inmiddels weet ik dat er veel meer mensen zijn die zulke ervaringen hebben gehad, ook veel Maria-verschijningen. Dat je voor gek wordt versleten is onbelangrijke bijzaak. Wacht maar tot je zelf zoiets meemaakt, trouwens, ik wens zoiets iedereen van harte toe, ook nog steeds die merkwaardige man, die ik soms in het klooster tegenkwam, een hoogwaardige intellectueel, die best een beetje afgunstig was op mijn ervaring. Ik had medelijden met hem, want ik voelde zijn ploeterende geestkracht, moge God hem datgene schenken wat Hij mij heeft geschonken!

Van huis uit ben ik natuurlijk sterk opgevoed in mijn speciale liefde voor Jezus de Christus, mijn vader preekte iedere zondag extreem vurig over Hem, dus dat wekt het een en ander in een kind, Jezus stond centraal in mijn jeugd, preken en gebeden gingen over Hem, de meeste mensen die ik kende hielden ook van Hem, Zijn leer en voorbeeld, zonder Hem was er geen verlossing mogelijk, dat zag Boeddha anders en vele andere Meesters ook, maar ja, zo verdraaid en ontspoord was het kerkse, georganiseerde christendom.
Jezus Zelf pretendeerde nooit iets meer dan een ander mens te zijn, dat is door godsdienstwaanzinnigen bedacht. In het ware christendom is iedereen gelijk en gelijk God. Toen ik mijn ouders over de verschijningservaring vertelde, namen zij me volkomen serieus, wat ik sterk in hen gewaardeerd heb, want ze hadden me ook genadeloos belachelijk kunnen maken of naar een inrichting kunnen sturen.
Feit is ook dat ik direct genezen was van mijn obsessie voor die ene geliefde, terwijl er nog talloze geliefden op mij wachtten. Die Christusverschijning was de hoofdreden, dat ik bij de benedictijnen intrad, maar nu weet ik dat ik niets absurds terug hoef te doen, het werd mij echt om niets gegund, ik kniel vandaag de dag nog steeds in diepe eerbied neder, voor dat Intieme Verlichtingsmoment.

Schrijver: Joanan Rutgers, 18 juli 2010


Geplaatst in de categorie: religie

3.7 met 6 stemmen 250



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)