Gothic woman
(voor Amélie Nothomb)
Niet echt wortel geschoten in een of ander land, een onrustige nomade, dan weer hier en dan weer daar, maar wel wortel geschoten in de wereldliteratuur en dat is vrij uniek voor zo'n jonge vrouw als jij. Je schrijft recht voor z'n raap, met korte, krachtige uithalen, staccato-achtig, met veel souplesse en altijd een bittere ondertoon vol bijtende woede. Je kleedt je als een moderne punker in de zogenaamde gothic-stijl, veel zwarte jurken, laarsjes met hoge hakken, zwartomlijnde ogen, zilveren sieraden uit de quasi-magie-wereld, al zeg ik niet dat jezelf geen echte magiër bent, ik denk namelijk van wel, gezien je succesvolle schrijfdrift en je heksenkunst om onzichtbaar te blijven. Je extreme onderwerpen, die je qua woordkeuze nog extremer maakt, kunnen wijzen op een onverwerkt verleden of een persoonlijkheidsstoornis, als ik je lees krijg ik niet echt het gevoel dat ik je zou willen ontmoeten, een sombere hysterica, die zich in diverse bochten wringt, krijst, trapt, kwijlt, vloekt, taboes omverwerpt, de schaduwzijden van de menselijke psyche tentoonstelt, in zijn/haar nakie zet. Waar gaat die wervelwind naartoe, hoeveel vernietigt die tornado onderweg? Maar evenals dat natuurgeweld ben je brandschoon, glashelder en goudeerlijk, de mooiste en meest begeerde Shiva van de hedendaagse topliteratuur. Een rasechte femme fatale, een gevaarlijke sirene, vandaar dat ik je niet echt wil ontmoeten, hoezeer je hoogwaardige verleidingskunsten mij ook tot een gedwee weekdier maken, hysterisch geratel kan een vorm van betovering zijn, jouw strakgespannen woorden vormen versierklanken in mijn ziel, ik raak volkomen in de ban van jou, ik zou je slaaf willen zijn of je hond, waar jij mee uit wandelen gaat. Je maakt me zot. Ja, je piekert wat af in dat boze Kate Bush-achtige hoofd van je, je geobsedeerde ogen staren zoals die van Camille Claudel aan het eind van haar jaren. Ik zeg niet dat je gek bent, dat was Camille evenmin, maar je balanceert wel op die gevaarlijke rand, één kleine misstap en je valt voorgoed in een vorm van gekte, waar zwijgen hoofdzaak is. Daar luistert niemand meer naar je, enkel jezelf, daar sluiten alle deuren naar de realiteit, misschien krijg je bezoek van geesten, dat mag je dan nog hopen. Al neem je seksueel gezien ook geen blad voor de mond, je uitstraling is zo licht en betoverend als de zuiverheid van een vrome maagd, je houdt je zwoegende handen loom geopend, waarmee je Sophia-licht opvangt, vooral uit de donkerste grotten. De zomer in je vrouw-zijn houdt de rioolratten op een afstand. Ik vraag niet om je intieme klapdeuren voor mij te openen, al zou ik het nog zo graag willen, ik wil je plezieren wanneer je maar wilt, ik ben een Nederlands schrijvertje van veel kleiner formaat dan jij (qua succesformule dan hé!), maar toch, qua mens en zielstoestand verschillen we maar amper, vermoed ik. Vele oerkrachten overspoelen jou, jij zet ze om in subtiele gevoelens, alchemistische heerseres! Ik zal je vastgeroeste verdriet, in lichaam en ziel,
wegstrelen, ik drink je lijden op, je bitterheden, je eenzaamheden, Je bent niet de verslindende harpij, die je etaleert, ik blaas mijn zielsadem in je gepijnigde ogen, lamenteer niet meer!, schrijf eens over vrolijke zaken, of wil je soms te gronde gaan aan dat verslavende gewroet in het zwaarnegatieve? Laat je verstand de kolder krijgen, daal meer en meer af in je spontane gevoelswereld, ik zie het al doorschemeren, open die verdomde luiken! Dan weergalmt je edele stem met het hoogste gouden karaatsgehalte door de balzaal van je vereenzaamde ziel, eindelijk vindt je wilde hart een duurzame bedding, je vlindervleugels een ruimte vol geurige bloemen. Je meesterlijk geronde borsten vallen als rijpe appels zomaar door je strak-zwarte tenue. Zoals de Griekse vrouwen van vroeger of vrijgevochtenen op een naaktstrand. Wees niet langer een bezitloze, verkrampte non, die luistert naar autoritaire, narcistische kardinalen. Eros is de motor van ieder schrijfwerk, zullen we samen Eros gaan eren, zonder woorden elkaar hartstochtelijk beminnen, zonder artistieke omwegen, trage versiertrucs, verdoofde verlangens. Er zullen gordijnen vallen van ijzer en graniet, neem dat maar van mij aan, de godenwereld maakt nieuwe wegen die ons zielsdiep zullen verbazen. Geestelijke klemmen springen spontaan open. Pijnlijke afstanden helen acuut. De grootste lawine's deren ons niet. We zijn geen verroeste vrachtschepen met ontplofte machinekamers, schuifelende zombies op het dek. Laat de eeuwenoude, knagende pijnlijkheden in je wijze ziel je tedere geest niet uit je prachtige karkas rammen, laat de mensen niet met je sollen, de goden ook niet, ik weet zeker dat ons trillingsgetal overeenkomt, anders geef ik je niet al deze aandacht, zo werkt dat nu eenmaal, al zal ik je nooit in het echt ontmoeten, anderen weten nu wel hoeveel ik om je geef en dat ik je liever in een witte jurk van zijde zie met op je hoofd een gouden kroon vol diamanten. Ik ben een witte heks, die jou graag vrijwillig overhaald om tot een radicale ommekeer te komen. Ik zal, zonder dat jij me kent, toch in je kruinchacra dalen als een witte duif. Om met Marsman te spreken, ik maak je zwarte hart wit. Witte kandelaars schrijden door de pikdonkere nacht, kandelaars van bovenaards ivoor, met vlammen als de aureolen van engelen, van engelen die ons dragen, ja, lieve Amélie, die ons dragen!
Geplaatst in de categorie: idool
Gothic woman
183
Geef je reactie op deze inzending: