Verhalen

OLIFANT EN MUIS 12: SCHRIJFCLUB

“Ik moest over spokenspinsels schrijven vanavond,” zei Olifant toen hij weer thuis was.
Muis keek minachtend.
“Je vindt het zeker niets hè,”
“Dat heb je goed geraden. Ik zou er helemaal niet tegen kunnen.”
“Nou ik zat ook behoorlijk in de moeilijkheden. Als het nou nog hersenspinsels geweest waren.”
“Ja, hersenspinsels heb jij genoeg”
Muis keek hem half lachend aan.
“Wat bedoel je?” vroeg Olifant.
“Jij kunt zo enorm ouwehoeren.”
“Theoretiseren bedoel je misschien”
“Dat noem ik ouwehoeren,” zei Muis.
“Dat heb ik van mijn moeder.”
“Jouw moeder was een hele nuchtere vrouw.”
“Ze was wel nuchter, maar ze kon ook erg filosofisch zijn. Dat vond ik het leuke van haar. Ze had ook mindere kanten natuurlijk. Ze had niet zo'n warm karakter.”
Muis had ondertussen twee glaasjes wijn ingeschonken.
“Ik vond jouw moeder juist een hele warme vrouw.”
“Ja,” dacht Olifant, “je was op mijn moeder gesteld. Als ik kritiek op haar had nam je het altijd voor haar op. Hij had nooit helemaal begrepen wat haar zo in zijn moeder aantrok. Misschien wou Muis gewoon in de contramine zijn. Hè, dat is een woord van mijn moeder, dacht hij. Dat zei ze juist altijd van mij: ‘Olifant is weer eens in de contramine.’
“En hoe heb je je er uit gered,” klonk de stem van Muis uit de verte.
“Oh , ja…ik …waaruit bedoel je eigenlijk?”
“Dit is typisch voor jou Olifant, je begin aan een verhaal en dan maak je het niet af.”
“Help me even, welk verhaal bedoel je?”
“Je had het over spokenspinsels, mijnheer”
“O ja, eh..natuurlijk die spokenspinsels. Ik heb gewoon maar een eind weg geluld.”
“En vonden ze het goed?”
“Dat is nu juist het leuke van die club, ze vinden daar alles goed.
“Ja, dat had ik al begrepen,”zei Muis, “zo’n club is het wel.”