Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

OLIFANT EN MUIS 22: Nog eens luisteren

Muis keek grimmig.
‘Waarom doe je zo flauw,’ vroeg Olifant.
‘We deden een luisteroefening, weeet je nog. Ik ben iets aan het vertellen wat moeilijk voor mij is en dan loop jij weg om koffie te halen.’
‘Sorry! Maar dat heb ik al een paar maal gezegd. Nou ja, kunnen we niet gewoon doorgaan?’
‘Ga jij maar door. Ik kan even niet meer’
‘Ik ook niet,’ dacht Olifant, ‘maar als ik er nu mee ophoud hebben die bijeenkomsten bij het Paard ook geen zin. Muis ziet er niets in, maar ik heb die gesprekken geeist. Als ze niet meer mee wil en ik ben consequent, dan moet ze terug naar haar eigen huis.’
In gedachten zag hij de lege kamers van Muis haar huis voor zich. Ze hadden die kamers een hele tijd aangehouden voor het geval dat het niet klikte, maar ze hadden er nooit rekening meegehouden dat dat ook wel eens echt kon gebeuren. In ieder geval kon Olifant er niet toe komen Muis zijn huis uit te jagen. Was het angst om weer alleen te zijn, was het medelijden met Muis die zo veel minder geld had dan hij of hield hij nog van haar? Hij zuchtte.
‘Nu goed dan,’ zei hij, ‘Luister dan maar naar mij:
Mijn ouders hadden een goed huwelijk. Er was warmte tussen hen. Ze deelden hun hele leven. Er was een duidelijke taakverdeling. Mijn vader verdiende het geld, mijn moeder deed het huishouden en de sociale relaties, zoals het in die tijd bij heel veel gezinnen was.’
‘Bij het ons thuis was dat niet,’ zei Muis, ‘als er vrienden over de vloer kwamen waren die meestal van mijn vaders damclub.’
‘Nou goed, ik dacht dat het bij iedereen zo was: samen op bezoek gaan, boodschappen doen, alles samen. Toen ben ik getrouwd en ik had heel romantische ideeën over hoe we een eenheid zouden vormen, maar mijn huwelijk ging slecht. Dat was voor een groot deel mijn schuld, maar het lag ook aan de tijdgeest.De jaren zeventig kwamen en mijn ex wilde dat huisje boompje beestje gebeuren niet meer. Ze wilde dat we onze eigen dingen deden, onze eigen levens opbouwden. Op verjaardagen gingen we nooit meer naast elkaar zitten. Dat was taboe. In de creatieve kampen, waar we in die tijd naar toe gingen, speelde ik toneel, zij ging schilderen en ’s avonds aan het kampvuur zaten we ieder bij onze eigen groep. Op een gegeven moment wou mijn ex een open huwelijk. Dat was het moment dat ik het niet meer aankon. Maar ondertussen had ik mijn leven wel veranderd. Ik had nu eigen vrienden, eigen hobbies en ik voelde me daar wel bij. Nu kom jij en nu lijkt het wel of ik alles weer terug moet draaien.’
‘Hè, hè, nu gaat het eindelijk ergens over,’zei Muis, ‘zo praten, dat doe ik met jou zelden. Met mijn ex-man kon ik dat wel. Daar waren weer andere problemen, maar dit konden wij goed.
Wij hadden contact met elkaar. Met jou heb ik nooit contact. Nu wel, hoewel … als je me zo aan zit te kijken dan verloopt het direct weer. Weg contact. Naar de slager!’
Muis zei het op kalme toon.
‘Misschien keek ik een beetje sceptisch. Ik dacht: dat kan ze toch niet menen’
‘Jawel, en als ik zoiets merk is het voor mij kapot.’
‘Maar mag ik zulke dingen dan niet denken?’
‘Als wij anders met elkaar omgaan, dan komen die gedachten niet bij je op.’
Het was hopeloos.
‘Laten we maar zien wat het Paard van hiervan zegt,’ zei Olifant.

Schrijver: melvijn, 1 november 2010


Geplaatst in de categorie: partner

5.0 met 1 stemmen 221



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)