Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het Wierschuurspook

Jaren, maar dan echt ook jaren geleden ging ik als kind een week naar 'De Wierschuur' op Terschelling. Ik denk dat mijn ouders mij brachten met de auto, maar daar ben ik niet zeker van. 'De Wierschuur' was en is de laatste woonmogelijkheid op dit Waddeneiland. Ik ging er zelfs twee keer naartoe, ook een keer met mijn neef. Het was een soort verdedelde boerderijschuur, met aan de ene kant de slaapvertrekken voor de meisjes en aan de andere kant de slaapvertrekken voor de jongens. Het was de kunst om 's nachts de leiders en leidsters te omzeilen om zo naar de slaapvertrekken van de andere sexe te geraken, puur voor de kick, want echt geslachtsrijp waren we nog niet. Overdag deden we dingen zoals vlaggenroof en wandelingen. Bij eb vonden we allerlei schelpen en achtergebleven krabben en kwallen. We waanden ons Sil de Strandjutter en we projecteerden Lobke op de mooiste leidster. Het was er betoverend mooi en vooral de stilte bracht al verlichting op zich. Ik herinner mij een oude wc voor de jongens en een andere voor de meisjes aan de andere kant van de schuur. Soms was het dus wel dringen bij de poepdoos. We moesten zelf onze aardappelen pitten, de zaal of de wc schoonmaken, naargelang de corfeetaken waren verdeeld. Best heavy allemaal zonder ouders, die dat anders allemaal deden. Het koken gebeurde dan wel door de leiders en leidsters, maar de afwas was weer een jeugdtaak. Soms gingen we naar het dichtsbijzijnde dorp, Oosterend, om wat te shoppen en kaartjes te kopen, die we dan braaf bekladden en verstuurden naar het homefront. Het kon er behoorlijk spoken, vooral als het donker was, dan gierde de wind rond het verlaten gebouw en huiverden wij en gingen wij jongens de meisjes opzoeken, buiten of op hun slaapzaal. Voor een nachtzoen meestal, want meer durfden wij nog niet, al waren sommige jongens tot meer bereid, zij kregen er nauwelijks de kans toe, want de leiding was uiterst scherp op dat gebied, al deden die natuurlijk onderling niet zo preuts ala wij, we zagen al snel koppels ontstaan bij hun en we grapten daarover, hadden net zoveel schik als de verliefden in kwestie. Meestal werden we zelf ook verliefd op een of andere leidster en de meisjes op een leider. Als ik ooit in mijn leven ergens de vrijheid genoten heb, dan is het daar, zoals Slauerhoff zijn Ameland had, zo had ik mijn Terschelling.

Op een avond gingen we een nachtwandeling doen, met zaklampen en extra dikke kleren. Na een goede maaltijd en enkele uren vrijaf gingen we als jonge stamgenoten op pad, de duinen door, slechts lampjes om onze weg te beschijnen, we maakten griezelige grapjes en we schenen met de zaklamp onder onze gezichten, wat een heel eng effect gaf. Het heeft heel wat Friesche kruidenbitter en berenburg gekost om die griezelmomenten te kunnen verwerken. We liepen alsmaar verder de duinen in, net zolang, totdat ik de weg terug in mijn eentje zeker niet meer wist, dus klampten we ons ternauwernood aan elkaar vast, alsof we schipbreukelingen waren in een oneindige oceaan. Onze griezelgrappen maakten al rap plaats voor bezorgde opmerkingen en opbeurende complimenten. We zouden deze barre tocht overwinnen, niets zou ons tegenhouden om de eindstreep te behalen, namelijk weer veilig en wel terugkeren in de beschutting van 'De Wierschuur'. Wier is zeegras, dus beschut door zeegras, lekker warm terug in onze warme slaapzakken, aangenaam, ondanks de zandkorrels die erin geslopen waren. En we kwamen terug, godzijdank. Moe en getergd door angstvisioenen, door elkaar opgeroepen. Geen slaapzaalbezoeken die nacht, over en weer een sterke behoefte om rustig en ongestoord te gaan slapen.

Maar er was een groter gevaar gecreëerd dan wij in eerste instantie wilden, we spraken over een rancuneus Wierschuurspook, die daar ooit gewoond had, afzonderlijk van de dorpsbewoners op het eiland. Het was een kluizenaar, die geschuwd werd door de eilandbewoners, want men betichtte hem van tovenarij en diefstal. Men zei dat hij 's nachts op vrouwenroof ging, zo bleven vele verdwijningen onopgelost, terwijl iedereen wel wist wie die vrouwen had mmegesleurd naar zijn achterafverblijf, waar hij ze na misbruik veranderde in padden en duinhazen. Voedsel werd gestolen, sterke drank en wijnvoorraden. De dief werd al snel aangewezen. Na rijp beraad, zoals men zegt, is een groep eilanders richting de plek gegaan, waar nu 'De Wierschuur' staat. Zonder een waardig proces is de weerloze man toen doodgeslagen door een woedende menigte. Zijn huis is in de fik gestoken en men liep voldaan terug naar hun bedsteden. Een boer heeft het geheel opgekocht en heeft er toen 'De Wierschuur' neergezet. Wij zagen soms een flitsende verschijning van de onterecht veroordeelde, we waren bang dat hij op ons wraak zou nemen, maar daar was hij helemaal niet op uit, hij wilde slechts laten weten hoezeer hij mishandeld was en onterecht bejegend. Hij wenste ons het tegendeel. Hij gaf ons zijn zegen. Hij beloofde ons levenslang te vergezellen en ons altijd te beschermen tegen verblinde haatdragers en projecterende bekrompenen. Onze paranormale ogen werden geopend en we omhelsden elkaar extra stevig omwille van onze onzichtbare vriend, toen het kamp ten einde was.

Schrijver: Joanan Rutgers, 1 november 2010


Geplaatst in de categorie: vakantie

3.5 met 2 stemmen 361



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)