Hinkepootje. Deel 1
Er was eens een groot rijk ver achter het grote merengebied waar miljoenen en miljoenen steekvliegen een naar weerbarstig volk plaagden met verschrikkelijke steken. Maar in dit door mij beschreven rijk heerste er vrede en voorspoed.
In dat rijk leefde een gelukkige koning met zijn vrouw en ze bewoonden een verrukkelijk paleis waar de wenteltrappen naar boven toe oneindig leken door te gaan en er meer dan honderd feestzalen waren verlucht met kroonluchters uit
smaragd en andere fonkelende juwelen.
De koning en zijn vrouw de koningin waren gelukkig getrouwd. De koningin en haar man kregen twee kinderen.Een dochter en een zoon. De dochter was werkelijk de oogappel van het volk, niemand kon beter dansen en bekoren en gedichten schrijven zo lieflijk als haar.
De zoon daarentegen die ook volgens de traditie kroonpretendent was was werkelijk in alles haar tegendeel. Hij was foeilelijk, zijn lippen leken voor eeuwig gesloten en alles wat in zijn handen kwam bracht ongeluk.
Hij had diepgrijze ogen. Hele diepgrijze ogen die niemand kon verstaan, zelfs de lieve koningin, zijn eigen moeder niet.De man wilde ook niet in het paleis wonen en volgens de nieuwspraatjes van het volk omdat hij aan waanzin leed.
Ergens in het sprokkelbos stond zijn huisje uit zilver vervaardigd volbehangen met tover en glanswerk en verschrikkelijk grote spiegels. Het praatje ging dat elk meisje wat hij met zijn geheime ogen doordrong door hem werd meegenomen naar zijn zilveren huisje, daar liet hij de dame verleiden om in een van zijn toverspiegels en meteen volgde dan de dood van het meisje.
De prins had een hondje en nu juist dat hondje sloeg het hart van de bewoners van het rijk op hol. Want het was een beeldschoon hondje die kon rekenen, die de allermooiste kunstjes kende, hij kon kaarsen aansteken, hoe hij het deed, het was een toverkunst en hij kon ook kaarsjes doven.Hij kon door zijn geblaf alle lichten meteen aandoen in het paleis en hij kon de juwelen laten stralen als hij er maar naar keek of erna naar kwispelen.
Elk kind wat hem aaide werd later betoverend mooi en hij beheerste de voorspelkunst. Dit hondje was enorm trouw aan zijn baas, het walgelijk lelijke prinsenjong. Het was zijn schoothond in alles. Waarom is die hond toch zo klef bij zo een monsterlijke prins dachten de bewoners keer op keer.
Die prins heeft nog nooit iemand ooit gegroet van het volk.Nooit toonde hij maar ook aan een van onze kinderen belangstelling voor zijn tekening op de
kleuterschool, of toonde eens een glimlach naar naar wie dan ook.
Maar die diepe grijze ogen waar hij raar maar ook goedig mee keek bleef een onopgelost mysterie voor de kinderen van het rijk.
Elk jaar werd de geboortedag van de heersende vorst gevierd. En ook dit jaar was het niet anders dan voorgaande jaren. Het volk verzamelde zich voor het gouden paleis met de eeuwige gouden wenteltrappen wat omhoog draaide zonder einde leek het. Op het koningsplein van blauwe en witte blokken verzamelde het volk zich om volgens de traditie een gezonde rode zoete appel te krijgen, voor iedere inwoner een! En ook een appel uit puur goud vervaardigd, ook voor iedere inwoner een. En de lakeien met grote schalen droegen de schalen, een met een schaal met
echte appels van zacht en zoet vruchtvlees met de bloesems er aan, rood als de wangen van een prinsje en een lakei met een schaal met echte appels vervaardigd uit puur goud, twee onzen zwaar.
home.nlGeplaatst in de categorie: rampen
Hinkepootje
169
Geef je reactie op deze inzending: