weerzien (3)
Vijf over acht. Ik stond voor de lange spiegel in de gang en staarde naar mijn spiegelbeeld. Het was een ware metamorfose geworden. Even zag ik mijn moeder daar staan, de gelijkenis was verbluffend. Het zelfde donkerbruine lange haar, de hoge jukbeenderen, dezelfde lengte en een slank figuur, wespentaille en kleine voeten. Een twijfelachtig blik in de ogen, niet wetende wat haar te wachten stond. Zo stond ze twintig jaar geleden voor de spiegel net als ik nu. Ze stond klaar om naar een concert te gaan, maar vader vertrok alleen. Hij reed gewoon weg zonder nog één woord met haar te wisselen; hij liet mijn moeder vertwijfeld achter.
Er waren altijd al spanning geweest bij ons thuis. Maar de avond ervoor had er een fikse ruzie plaatsgevonden tussen mijn vader en moeder. Hun stemmen waren hard en mijn moeder gilde overspannen, er leek geen einde aan te komen! Ik had mijn kussen op mijn hoofd gelegd en hield het stijf tegen mijn oren aan, om maar niet te hoeven horen waar het over ging. Had ik dat niet gedaan, dan had ik geweten wat er zich toen had afgespeeld, waarschijnlijk ook waarom mijn vader was vertrokken.
Het enige dat mijn moeder de volgende dag los liet, toen ik haar vroeg waarom vader niet thuis was gekomen, was: “vergeet je vader, waar hij nu is doet er niet meer toe. Onthoud dat hij onbetrouwbaar is en zorg dat hij uit je leven blijft!”
Ik weet nog dat ik er het zwijgen toe bracht. De verbitterde toon en het verbeten gezicht van mijn moeder, zijn mij altijd bijgebleven. Maar er werd niet meer over gepraat.
Zou hij een verhouding hebben gehad met een andere vrouw? En als dat het niet was wat zou het dan geweest kunnen zijn? Of was mijn moeder een extreem jaloerse vrouw geweest, zodat mijn vader geen ruimte had om normaal te kunnen leven? Hoe dan ook vanavond zou ik het hem kunnen vragen.
De bel rukte mij uit mijn gedachtestroom. Ik keek op mijn horloge. Het was vijf over half negen, wat inhield dat ik een half uur had rondgehangen in het verleden. Nu was ik nog maar een paar stappen verwijderd van mijn vader. Gespannen liep ik naar de deur en gooide hem met een enthousiaste zwaai wijd open.
De schok was groot. Ik nam een stap achteruit en mijn adem stokte in mijn keel.
Er was niets meer over van de vader die ik vanmiddag meende te hebben gezien. Één grote desillusie.
Hoe dom leek het nu, te denken dat hij er nog uit zou zien als twintig jaar geleden. Nu ik zo naar mijn hem keek besefte ik ineens dat dat onmogelijk mijn vader had kunnen zijn. Het toeval wilde dat die man sterke overeenkomst vertoonde met de vader van toen. Bovendien: onze blikken hadden elkaar gekruist en hij had er verder niet op gereageerd.
Ik keek nog eens naar mijn vader, zoals hij daar stond in de deuropening. Een mengeling van medelijden en afkeer maakte zich van mij meester. Van zijn houding van toen was niets meer over. Zijn schouders hingen moedeloos naar voren. Zijn eens zo'n mooi bruine haardos was veranderd in een slordig grijs kapsel waar zijn hoofdhuid doorheen scheen. De kleding die hij droeg – een vale half openstaande jas, daaronder een overhemd vol met vlekken, afgetrapte, kale schoenen – had niets meer te maken met de flair die hij toen bezat.
Maar dit waren maar uiterlijke kenmerken. Het meest choquerend was de uitdrukking in zijn ogen als was het een brutale vlegel die hier aan de deur stond. Een harde blik die nog eens versterkt werd door de scherpe lijnen die zich in zijn gezicht aftekenden.
Hij was de eerste die iets zei. “Wat zie jij er opgedoft uit.” Hij schoof langs mij heen en nam een paar wankele stappen door de gang, stond even stil en staarde de woonkamer in om er vervolgen uit te kramen: “Zo, dat ziet er pico bello uit hier, verwachtte je iemand anders vanavond?”
Er had zich inmiddels een behoorlijke alcoholdamp in de gang verspreid, het maakte mij misselijk en de paniek sloeg toe, wat kon ik doen?
De laatste woorden van mijn moeder schoten door mijn hoofd: “Onthoud dat hij onbetrouwbaar is en zorg dat hij uit je leven blijft!”
“Ja, ik verwacht visite” loog ik, geheel tegen mijn gewoonte in. Wat kon ik anders doen?
telfort.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
vader
3.965
Geef je reactie op deze inzending: