Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ik sterf in duizend doden.

Het was te laat om nog te leven. De klok sloeg elf uur en ik voelde hoe mijn ziel weggleed, steeds verder weg in mijn onderbewustzijn. Nog voor ik het wist, was ik overleden. En het voelde niet eens zo gek.

Mijn lichaam liet ik achter en ik steeg op, alle sterren en planeten voorbij. Ik vroeg me af waar ik terecht zou komen als ik het heelal eenmaal voorbij was. Kwam ik dan in de hemel? Bestond er zoiets als de hel? Of was er helemaal niks?
Ik was nieuwsgierig en wilde niets liever dan weten wat er was na het universum. De sterren was ik al gauw moe en ook de eindeloze voorbij vliegende kometen interesseerden me niet langer. De dood liet me verlangen naar meer en dat maakte me onrustig en nerveus

Toen ik eenmaal de zon voorbij was, begon ik te twijfelen. Moest ik wel verder gaan?

Ik keek achterom. Ik hoefde geen moeite te doen om me voor te stellen hoe het zou zijn als ik terug zou keren op de aarde. De kille eenzaamheid van de dood was verwarrend en ook al hield ik stellig vol dat dood zijn leuk was, ergens miste ik het leven. Ik besefte dat ik terug wilde.

Maar had ik wel iets te willen?

Ik steeg steeds verder op en het leek alsof ik niet kon stoppen. Ik probeerde me te verzetten tegen de paniek die ik op voelde komen en zocht wanhopig naar een rem, of desnoods een stuur waarmee ik kon omkeren. Maar hoe opstandiger ik werd, des te harder raasde ik langs de sterren, planeten en ufo’s en des te gevaarlijker werd mijn reis naar het onbekende. Het voelde alsof ik nu écht stierf. Maar dan in duizend doden.

Voorzichtig sloot ik mijn ogen en liet het over me heen komen. Misschien was dit de manier om het te beëindigen. Deze gedachte maakte me rustig en ik ontspande, ook al voelde het alsof mijn ziel in duizend ongecontroleerde stukken uiteenviel. Ik hoopte vurig dat ik het kon laten stoppen door enkel te zijn, niet meer na te denken en niet meer te twijfelen.

Het duurde lang, maar plots voelde ik hoe ik vaart minderde. Voorzichtig opende ik mijn ogen en ik kon mijn geluk niet op toen ik zag dat de sterren niet meer rakelings langs me heen zoefden. Ook de planeten naderden minder snel en ineens voelde ik hoe ik stopte. Ik schrok toen ik begon te vallen. Waar was mijn parachute?

Ik viel meters, misschien wel kilometers naar beneden. Ik tolde en draaide rond en in een flits zag ik dat de aarde nog meer luttele lichtjaren van me verwijderd was. Wat als ik met deze snelheid op de aarde zou belanden? Kon ik een derde keer sterven?

Mijn vraag werd beantwoord door een ruk aan mijn arm. Een wolk greep me vast en ik voelde hoe ik door een sterke wind werd meegenomen. Al zwierend genoot ik van de lucht, die steeds blauwer en blauwer werd. Ik zag vogels vliegen, vliegtuigen landen en na enkele minuten begon ik weer langzaam te dalen. Nog maar even en ik was terug op de plek waar ik graag wilde zijn.

Ik zal nooit vergeten hoe ik mijn voeten voelde landen op de vaste grond. Het was alsof ik opnieuw geboren werd en de wereld voor het eerst met grote ogen aanschouwde. Er bekroop me een gelukzalig gevoel toen ik een paar keer met mijn ogen knipperde en besefte dat het echt was.

De volgende keer dat ik dood ga, pak ik een pen en schrijf ik het op. Ik neem het papiertje mee op mijn reis en ik zend het naar beneden als ik mijn eindbestemming bereikt heb. Ik zwaai nog een laatste keer naar de aarde, werp een kushand en laat een traan. Maar eens moet de laatste keer zijn. Eens sterf ik in duizend doden.

Schrijver: Lianne Daniëls, 23 januari 2011


Geplaatst in de categorie: emoties

3.3 met 3 stemmen 261



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)