Mijn Hein
“Het wordt tijd, ik kom je halen,” sprak hij met vastberaden stem.
In het vage schijnsel van de maan keek ik naar zijn gezicht. Ik sloot mijn ogen, om ze na een paar tellen weer te openen. Ik hoopte vurig dat hij er niet meer zou staan; dat het slechts een vage hersenschim was geweest.
Maar, zoals ik al vreesde: hij stond er dus nog.
Ik slikte; dit kon niet waar zijn! Mijn mond en lippen werden droog als kurk en mijn hart ging vreselijk te keer. Koortsachtig overdacht ik de situatie.
Dit moest een vergissing zijn! Wat zou ik kunnen zeggen om hem rechtsomkeer te doen laten gaan? Ik was radeloos en toch moest ik iets verzinnen; hem overtuigen van zijn ongelijk. Ergens diep in mijn onderbewuste bleef ik vasthouden aan het idee dat mijn hersens deze gedaante gecreëerd hadden. Maar toch, ik moest de situatie nemen zoals die op dit moment was, daar kon ik niet om heen.
“Je maakt een grote vergissing,’’ sprak ik met de moed der wanhoop.
“Ik handel in opdracht en de opdracht is dat ik je kom halen,” sprak de man.
“Dat gaat zo maar niet, je doet alsof mijn leven niet meer de moeite waard zou zijn!
Hoe kun je nu beweren dat het mijn tijd is!” Mijn opkomende woede overschaduwde mijn angst.
“Ja, niets mee te maken! Opdracht is opdracht, doe geen moeite. Je maakt het op deze manier pijnlijker dan het is; zeer zeker voor jezelf,” zei hij nu iets rustiger.
Ik voelde dat hij probeerde zijn zelfbeheersing te herwinnen, hoogstwaarschijnlijk vond hij ook dat het op een doodordinaire ruzie ging lijken.
“Mag ik je dan nog één vraag stellen?”
Ik keek hem doordringend aan. Althans, zo doordringend als mogelijk was. Mijn bril lag nog op het nachtkastje en ik durfde mijn hoofd niet af te wenden om hem te pakken.
“Vooruit dan: één vraag is je toegestaan, slechts één dus. Laat het de juiste zijn!” sprak hij, terwijl hij plaats nam op de stoel naast mijn bed.
Aha, hoop doet leven, jubelde het in mijn binnenste. Ik meende toch echt uit zijn antwoord te kunnen opmaken dat een juiste vraag mijn lot zou kunnen keren. Maar één juiste vraag om hier onderuit te komen?
Ik griste mijn bril van het nachtkastje en voelde de energie in mij terugkeren tezamen met een enorme vechtlust.
Aandachtig kijk ik eens naar de persoon naast mijn bed. Hij is niet mager zoals ik verwacht had. In tegendeel. Hij draagt een donkerblauw pak met daaronder een wit overhemd dat half open staat, en een weelderige partij borsthaar bloot geeft. Zijn donkerbruine ogen kijken mij levendig aan en er speelt een geamuseerd lachje om zijn mond.
Ik haal diep adem en vraag: “mag de man in mijn leven, hij waar ik altijd van op aan kan en zielsveel van hou, degene zijn die mijn lot bepaalt? Ik bedoel: stel dat ik hem nou eens simpelweg zou vragen: hou je nog van mij? Want zie je, als het antwoord 'ja' is, dan heb je geen enkele reden om mij mee te nemen. Als hij mijn lot mag bepalen dan ontneemt het - mijns inziens - jou het recht, mij uit dit leven te halen. Is zijn antwoord negatief, dan zal ik mijn lot onder ogen moeten zien en nog deze nacht – zonder protest - met je mee gaan, in de wetenschap dat het leven voor mij hier eindigt.”
Het blijft stil in de kamer; ik vind het geen goed teken.…
Dan zegt de stem: “Kom, het wordt tijd. Toe schiet nou op, anders komen we te laat!”
Te laat? Huh? Moeizaam open ik mijn ogen. Mijn man die zonet nog op de stoel zat, is opgesprongen en buigt zich over mij heen om mij een kus te geven.
Ik spring uit bed. O God! Wat een nachtmerrie was dat.
“Wil je mijn stropdas even strikken schat”, vraagt Hein.
Ik schenk hem een warme glimlach en terwijl ik zijn stropdas knoop kijk ik hem recht in de ogen. Er springt een vonk over, nog steeds na al die jaren!
Zonder dat ik ook maar iets gevraagd heb zegt hij: “Lieve schat, ik hou van je en weet je: ik zou je voor geen goud willen missen!”
telfort.nlGeplaatst in de categorie: liefde
droom
192
Geef je reactie op deze inzending: