Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verdriet!

Iedereen kent verdriet, vroeg of laat.
Om een mens, om een dier, om een tegenslag, om wat dan ook.
Natuurlijk snijd het verdriet om een dier niet zo diep, als om een mens. Toch verwonderde het me dat het pijn deed tot in mijn hart.
Onbegrijpelijk natuurlijk voor iemand die niets met dieren heeft, begrijpelijk voor mensen zoals ik.
Ook ben ik dan nog eens een enorm gevoelsmens, niet dat ik een saaie doos ben. Mijn andere kant is heel uitbundig, vooral met mijn kleinkinderen kan ik me nog gedragen als een kind, ondanks mijn zevenenvijftig jaar!
Toch hebben wij, het hele gezin, zware dagen achter de rug.
Eerst misschien even mijn dierentuin voorstellen: drie paarden, één pony, acht konijnen, één kip, zeven poezen en drie honden! Dus in totaal drieëntwintig dieren!
Normaal dat er dan regelmatig wel eens eentje de pijp uit gaat, en dat raakt je.
Maar dit was toch anders. Mijn middelste dochter rijd, mag ik wel zeggen, op hoog niveau dressuur. Haar paard Scarlet, is vijftien. Daarom besloten we verleden jaar om haar te laten dekken, zodat mijn dochter een geleerd paard heeft tegen dat Scarlet twintig is of zo.
Het begon met een miskraam, daarna een baarmoederontsteking, maar eindelijk was ze drachtig. Volgens de echo leek alles in orde en dit jaar ongeveer 30 maart zou ons veulentje geboren worden.
We keken er allen naar uit want onze paarden staan aan huis, dus konden we veulen en merrie altijd observeren, wat volgens mij prachtig is.
De dierenarts raadde ons nog aan van een birthalarm te huren, zodat we 's nachts gealarmeerd zouden worden als Scarlet weeën kreeg. En mij direct bellen zei hij, we nemen geen risico!
Donderdag 24 februari, was het dan zover, wij bijna euforisch, nog even en het veulentje zou naast zijn mama staan.
De dierenarts kwam dadelijk, de bevalling ging redelijk vlot,was zelfs mooi om zien, wat ik niet verwacht had.
Maar ons hengstje werd dood geboren!
Waarschijnlijk de navelstreng rond zijn nekje, vermoedde de dierenarts.
Het veulen lag midden in de gang, de merrie had het nog niet gezien, en de dierenarts vond het beste dat we het op een kruiwagen laden en ver weg zetten, tot men het op kwam halen, zodat de moeder het niet kon ruiken.
Ons verdriet was groot, vooral voor onze dochter. Elf maanden uitgekeken naar dat kleine ding dat zelfs niet even mogen leven had!
Na een slapeloze nacht lieten we Scarlet, samen met onze andere paarden 's morgens buiten.
Ze galoppeerde de hele tijd, brulde, hinnikte en deed niets anders dan naar haar veulen zoeken.
Na de middag konden mijn dochter en ik het niet meer aanzien. We haalden de kruiwagen met het veulentje uit de garage en zetten hem in de wei.
Wat we toen zagen vergeet ik mijn hele leven niet meer, zo mooi en ook zo triest.
Scarlet likte heel het kleintje schoon, en duwde er met haar neus tegen, net of ze zichzelf wou overtuigen dat het dood was.
Mijn dochter en ik zaten samen op de grond, we huilden, maar toch leek het beter omdat we voelden dat ze afscheid nam.
Na een half uurtje ongeveer namen we het veulentje weg, eerst keek de merrie nog heel verwonderd. Even later ging ze gewoon eten en drinken en was ze kalm.
Ze had afscheid genomen!
En wij voelden ons al heel wat beter.
Nu enkele dagen later is het verdriet wat gesleten, want het blijft natuurlijk maar een dier, en denk ik dat we opnieuw voor een veulen gaan. En hopelijk staat er dan volgend jaar een gezond veulentje in onze wei!
Ook al zullen we hem niet zo vlug vergeten: Leandro Van De Grote Beekhoeve!
Voor sommige mensen is dit misschien een melig verhaal, maar echte paardenliefhebbers zullen me begrijpen!
En ik ben blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Op naar de toekomst, op naar een nieuw leven!

Schrijver: Anita Van Besauw, 29 maart 2011


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.8 met 5 stemmen 280



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Anita Van Besauw
Datum:
30 maart 2011
Email:
anitavanbesauwgmail.com
Beste dyenne,dat is pas echt verdriet, dat nooit overgaat!
Ik wens jou nog veel sterkte in je verdere leven!
Naam:
dyenne
Datum:
30 maart 2011
Beste Anita,
ja, triest verhaal maar vergeet niet dat het om een dier gaat en niet om een mens. 7 jaar geleden moest ik mijn dochtertje naar het kerkhof brengen.
Als ik dit dan lees denk ik....... mag u zelf invullen.
Naam:
Janny Ridderbos
Datum:
30 maart 2011
Email:
janny.ridderbosskynet.be
Dit verhaal is heel herkenbaar voor mij. Ook wij hebben al heel wat dierenleed en -verdriet achter de rug. Maar ja, dat weet je als je veel dieren hebt. Maar bij ieder overlijden gaat er weer een steek door je hart, zeker als je ziet wanneer een moeder geen afscheid kan nemen van haar dode jong. Zelf schrijf ik ook veel over het wel en wee van onze kleine veestapel. Een indringend verhaal waarbij ik natuurlijk moest janken.
Naam:
Qieneke Elzenhout
Datum:
30 maart 2011
Met tranen in mijn ogen gelezen. Met name het afscheid. Ja, het is goed te zien, te voelen, te ruiken dat het écht is afgelopen.

Onze Boez is 17 februari overreden door een auto. Een gezonde prachtige zwarte kater. Op 22 februari hebben we hem begraven in onze tuin.

Ik leef met u mee. Heel veel sterkte.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)