Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

VOGELAARS

Als ik van Amsterdam naar Lelystad rijd, mag ik graag de weg langs het Markermeer nemen.
Rust, ruimte, water en wolken. Na die overvolle snelwegen is dat een ware verademing. Wat heerlijk, dat zo'n plek in ons overvolle landje nog bestaat.
Bij zo'n tochtje over de dijk stuit ik regelmatig op groepjes in groene kleding gestoken mensen.
In eerste instantie denk je aan jagers, maar bij nadere beschouwing zijn ze “gewapend” met kijkers, camera's en statieven en blijken het “vogelaars”te zijn.

Ik heb wel eens gehoord, dat deze mensen, zodra er ergens een roodgerande platvoet dwergzilverlijster of een breedbekbrilslipzuiger is gesignaleerd, ze dat aan elkaar doorgeven en vervolgens van heinde en verre in hun walmende, vaak in camouflage kleuren geschilderde bestelautootjes aan komen rijden.
Een degelijke Mercedes of BMW heb ik er tenminste nooit tussen kunnen ontdekken.
In de haast om het gesignaleerde vogeltje te zien, parkeren ze hun auto's vaak op plaatsen waar dit verboden is. In de berm van de weg of soms zelfs half op de weg, wat tot gevaarlijke situaties kan leiden.

Wat beweegt deze mensen, vraag je je af. Je hebt tegenwoordig prachtige natuurfilms op de T.V., waarbij je de meest exotische vogels van dichtbij kunt bekijken. Lekker op de bank, met je geitenwollen sokken op tafel en een vers geschrapte winterwortel binnen handbereik. Dat is toch veel comfortabeler dan een halve dag op zo'n winderige dijk te staan kleumen.
Bovendien, zijn vogels nou eigenlijk wel zo leuk?

Neem nou bijvoorbeeld de koekoek. Buiten het feit dat ze haar eieren in andermans nest legt, wat op zich al een bijzonder onsympathieke handeling is, is die roep van de koekoek niet om aan te horen. Op school leerden we vroeger het liedje met de woorden: “En achter gindse heuvel, daar roept de koekoek zacht.” Nou, ik heb nog nooit een koekoek zacht horen roepen. Ook niet achter gindse heuvel. Koekoek, koekoek. Ik voel me altijd vreselijk in de maling genomen. Om nog maar niet te spreken van eksters met dat irritante gekras. Je moet ramen en deuren gesloten houden, anders gaan ze er met je tafelzilver vandoor. Hetzelfde geldt voor raven. Het gezegde “stelen als de raven” komt echt niet zo maar uit de lucht vallen.
De mus is intussen ook al een beschermde vogelsoort geworden, maar je kunt bijna nergens meer op een terrasje zitten, zonder door zwermen mussen te worden aangevallen, die het op jouw broodje voorzien hebben.
Ja, zul je misschien zeggen, maar sommige vogels kunnen toch wel heel mooi zingen.

Sinds ik heb gehoord dat vogels alleen maar zingen om een vrouwtje te versieren of hun territorium te verdedigen, kan ik daar echt niet meer met plezier naar luisteren. Oorlog en pure agressie, dat is het, anders niet
Nee, geef mij dan maar mensen, je kunt ze makkelijk uit elkaar houden; sommige zijn best leuk om naar te kijken, ook zonder kijker; met een enkeling kun je een leuk gesprek voeren en boven alles… ze blijven je verbazen.

Je moet er alleen niet al te veel van dezelfde soort bij elkaar hebben, wat dat betreft heb ik wel weer begrip voor die vogelaars.
Nee, vogels hoeven voor mij niet zo nodig, maar ik vind het wel weer heel leuk om af en toe naar vogelaars te kijken. Omdat de laatst genoemde groep niet zonder de eerste zou kunnen bestaan is de cirkel op die manier toch weer rond.
Wat zit de natuur toch prachtig in elkaar!

Schrijver: frans brugman, 31 maart 2011


Geplaatst in de categorie: natuur

3.0 met 1 stemmen 192



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)