Noorwegen,deel 1
Ik hoor ook Noren de stoeptegels tellen waarover ze lopen. En sommigen staren
in de jeugdherberg soms net als ik trouwens minuten naar een boterham met jam en dan wat er naast ligt, een ei en dan lopen ze weer terug naar de boterham met jam op het buffet, denken dan heel diep, vervallen dan in puzzels en dan heel snel halen ze uit een glazen doos met sinaasappelsap een beetje sap.
In Tromso verdwaalde ik en ik kwam terecht in een modern gedeelte van de stad.
Daar kwam ik een hele lieve Noor tegen, ik had het over mijn koelkast in Nederland. Dat woord lijkt zo noors dat hij me begreep. Hij wees mij de weg naar de jeugdherberg maar hoe goed ik ook naar hem had geluisterd ik bleef alleen maar verder verdwalen. Ten slotte kwam ik een andere noor tegen die mededogen met mij had en mij binnenliet in zijn huisje. Daar aangekomen kreeg ik wat gebakjes en een beker met koffie. Hij droeg een kraag van wit papier om zijn hals en hij wou dat ik in zijn tuintje kwam.
,Ja,prima zei ik.
In zijn tuin stonden hele kleine vreemde huisjes. Niet groter dan twintig centimeter hoog.
De Noor vroeg aan mij door wie die huisjes zijn gemaakt.
,Dat kan ik toch niet weten zei ik.
,Nu zei de Noor, die huisjes zijn geknipt en geplakt door de vrijwilligsters van de sociale dienst van Noorwegen. Dat is mensenrechtenplicht.
De geheime dienst heeft verordent dat alleen in de Nieuwbakkenwijk van Tromso verplicht deze vouwhuisjes moeten staan op straffe van tien jaar gevangenisstraf indien de inwoners van de Nieuwbakkenwijk dit weigeren. Ze moeten met de andere Noren.
Andere Noren vroeg ik verbaasd?
Exact beklemtoonde mijn Noorse gastheer. ,Tilt u zo een papieren huisje in mijn tuin maar eens op?
Ik tilde zo een huisje gemaakt uit papier niet hoger dan twintig centimeter op, een huisje in elkaar gevouwen en geplakt door de socialedienstvrouwen en zag tot mijn schrik dat er een bedroefd ook noors moedertje onder zat te schreien op een stoel. Het vrouwtje was niet groter dan tien centimeter.
De Noor die mij dit liet zien met zijn mooie witte papieren kraag om zijn hals legde mij uit dat de verplicht te werkgestelde vrouwen van de sociale dienst in Noorwegen hoog op een olieplatform deze papieren huisjes maakten en daarbij soms de polsen braken van al dit plak en knipwerk. Deze mensjes zijn ook Noren en ze schamen zich dat ze leven! Maar ik zei dat het lieve kleine mensen zijn waar die grote Noor zich niet voor hoorde te schamen. Toen ik dat zei werd het vrouwtje op de stoel van tien centimeter kwaad. Ze gilde dat ik eigenlijk ook zo een mens was als haar en dat zij levenslang op de stoel moest blijven zitten omdat zij haar schaamde dat ze leefde.
Ik zei tegen haar dat ze toch ook het recht had op een gezellig leven maar dat wilde ze niet horen.
,Houdt je mond zei ze tegen mij anders zet ik je met je blote kont tegen de kachel. ,Wij schamen ons dat we moeten leven!
,Waarom zijn jullie zo klein vroeg ik tegen dit vrouwtje.
Pas maar op dat jij ook niet onze maat krijgt, ik zal jou die maat geven wanneer ik maar wil. ,En naast mij staat ook zo een papieren opberghok voor jou!
,Jij bent verdwaald immers in precies dezelfde wijk, de Nieuwbakkenwijk van Tromso net als ik vroeger toen ik nog de normale lengte had.
Ik schreeuwde nu heel hard dat ik bang werd.
Oh ik word verschrikkelijk bang nu!
De Noor met de hele mooie blinkende witte kraag glimlachtte naar mij.
home.nlGeplaatst in de categorie: spijt
Noorwegen
1.004
Geef je reactie op deze inzending: