trein-dog
Zijn zure gezicht staart mij aan vanaf de andere bank in de trein en het is duidelijk dat hij niet gecharmeerd is van de hond die ik bij me heb.En hoewel het duidelijk is dat de hond in training is (zijn lesjas heeft hij aan) kan ik bijna letterlijk de gedachten lezen van de meneer. Helaas, ik heb een kaartje gekocht voor de hond en hij zit er nu eenmaal en we gaan naar Utrecht Centraal en daar moet meneer het maar mee doen .Hoog Catherijne is de eindbestemming want ik heb besloten dat Ugo een treinritje mag maken, om te leren hoe het is.
De hond heeft een zeer fijne neus, niet alleen voor lekkere zaken als koek, kauwgum en ander vreetwerk maar ook als het gaat om mensen die "iets" tegen honden hebben. Onveranderlijk vind hij die en gaat ze aan zitten/liggen staren. En even onveranderlijk ziet hij ook kans om een deel van zijn vacht als een witte waas op menig broekspijp achter te laten, daarmee onbedoeld het oordeel in stand houdend. Het tijdstip van reizen is dusdanig gekozen dat de trein stampvol zit en vandaar dat ik met Ugo weinig tot geen speelruimte heb m.b.t. zijn ligplaats. De meneer zucht luid en duidelijk en draait zijn hoofd af, Ugo ook. Die kan nóg harder zuchten, laat dat horen en glijd langzaam maar onverbiddelijk met zijn kop richting meneer. Met de riem probeer ik een voor de meneer betere positie te creëren en Ugo van zijn voornemen af te houden maar het lukt me niet. Langzaam zakt Ugo's enorme kop op de schoen van meneer.Die probeert nog wat te schuiven met zijn voeten maar gek is dat, die kop blíjft op die schoen liggen en op dat moment zie ik ook het glinsteren in de mondhoeken. Aangezien de halve coupé zijn ontbijt naar binnen werkt weet ik dat het gaat gebeuren. HIJ KWIJLT.
Er passeren wat mensen en ik kan nog net verhinderen dat zij allen de hond gaan aaien, dan de kaartjesknipper en tenslotte een mama met kleine kinderen. Ugo verblikt of verbloost niet, blijft in aanbidding naar de meneer liggen kijken die in ZÍJN schoen steekt. Zoveel warme aanhankelijkheid laat de meneer een beetje ontdooien en hij kijkt terug naar Ugo, en Ugo geeft hem één van zijn beroemde knipoogjes. Ik zie de meneer ontspannen en een voorzichtig trekken in een van zijn mondhoeken geeft zelfs het begin van een glimlach aan. Ik glimlach óók naar meneer. Ik ontspan. Dan zie ik het.
Een ongemakkelijk schuiven op zijn zitplaats en een langzaam begrip in zijn ogen die het zojuist ontloken warme gevoel richting de hond volkomen laat verdwijnen. Hij grijpt zijn laptop en krant en staat op zo snel als hij kan,Ugo en vele anderen in verbijstering achterlatend. Een witte waas op beide broekspijpen en een sliert van kwijl van de hond naar meneer's sok leert ons dat meneer voor de rest van de dag in zijn schoen sopt....
gmail.comGeplaatst in de categorie: dieren
trein
115
Geef je reactie op deze inzending: