Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ik mocht Petra niet meer kussen

Petra had aan haar ouders verteld, dat ze tijdens de kennismaking met mijn ouders bijna een bord spinazie tegen haar hoofd had gekregen, omdat mijn vader een kwartje had achterover gedrukt. Mijn vader, die in 1943 wegens verzet tegen de Duitse bezetter, gevangen was genomen en naar Duitsland was gestuurd, werd bevrijd door de Russen en kwam weer thuis in juli 1945 en kon zijn beroep als tramconducteur weer hervatten. Vlak na de oorlog verdiende hij een schamel loon en deed vaak de boodschappen wanneer hij vrij was, omdat moeder vaak ziek was.

Hij was een verwoed roker en kwam daarom centjes te kort, dus hield hij kleine bedragen in zijn zak, maar moeder had het door. Daarom kregen ze soms bonje en dat was ook het geval, toen Petra bij ons aan de warme maaltijd zat. Dat arme kind schrok zich een ongeluk, toen de spinazie rakelings haar hoofd passeerde en tegen het behang terecht kwam. Ze vertelde mij, dat haar vader woedend was geworden en dat ze met dat schorem niet moest omgaan. Hij wilde ook niet hebben, dat zijn dochter met mij verder omging en ik zeker niet zou worden uitgenodigd kennis met ze te maken.

Ik vond het aanvankelijk verschrikkelijk, omdat Petra haar vader gehoorzaamde en mij uit de weg ging. Na het werk avonds haalde hij haar op in zijn grote Mercedes en ik kreeg geen kans met Petra een gesprek te voeren, want ik wilde haar uitleggen, dat ons gezin helemaal geen schorem is, maar dat mijn moeder overspannen was geraakt en erg zwak was. Ze is daarna ook gestorven. Ik bleef na een poosje mijn avond werkzaamheden voortzetten, maar Petra kwam niet meer opdagen. Het zat mij toch niet lekker om zo afgedankt te worden.

Ik wist waar haar ouders woonden en ging ik op een zaterdagavond daar naar toe in de hoop Petra te zien. Het was warm weer en ik nam plaats op een bank in het plantsoen tegenover hun villa. De Mercedes van haar vader stond niet op de parkeerplaats, maar het licht in de kamer brandde wel. Tegen negen uur zag ik zijn auto aan komen rijden, maar stopte niet voor de woning, maar reed het straatje naar het park in. Dat vond ik raar, dus verzamelde ik moed en liep het straatje in. De auto zag ik niet meer, maar toen ik het park inliep zag ik net, dat de verlichting van de auto doofde.

Dat vond ik vreemd, waarom ging hij met zijn auto achter struiken staan, kennelijk om niet opgemerkt te worden. Daar zit meer achter, dacht ik. Door het volle maanlicht was het niet donker in het park, toch waagde ik mij schoorvoetend in de richting van de auto. Van Petra had ik gehoord, dat haar vader directeur was van een fabriek. Achter de bosjes sloop ik heel langzaam naar de auto en ik zag, dat de zijramen dicht waren geschoven met gordijntjes. Alleen door het achterraam kon ik wat zien en dat was niet zo beschaafd. Ik hoorde namelijk een vrouw kreunen en toen ik heel voorzichtig keek, zag ik, dat de vrouw met haar benen omhoog op de achterbank lag en hij bezig was haar te besnuffelen.

Toen gebeurde iets verschrikkelijks, want ik zag een vrouw op een fiets naderen en Petra zat achterop. Krijg nou wat, dacht ik. Ik verstopte mij en wat ik toen zag was ongelofelijk. De vrouw pakte een honkbalknuppel uit de zijtas van haar fiets en sloeg een zijraam van de Mercedes in. Het zweet stond op mijn voorhoofd van de spanning. Toen hoorde ik een hoop gegil en ik zag de vrouw, die op de achterbank lag uit de auto komen en hard weglopen.

Ik zag het nu duidelijk, de man die uit de auto stapte had een grote snor en was van onderen bloot en rende naar de uitgang van het park, achterna gezeten door de vrouw met de knuppel. Petra liep ook mee en ik hoorde haar roepen: ''Vuile viezerik''. Het moet haar vader geweest zijn, want eerder liet Petra een foto van haar vader zien en die had een grote snor. Ik dacht, dat is ook wat, die man verbood zijn dochter met mij om te gaan omdat we schorem waren en hij gaat vreemd. Nadat de rust was weergekeerd ben ik naar huis gegaan en heb Petra niet meer gezien. Kort daarna werd ik in 1951 opgeroepen als dienstplichtig soldaat in Bergen op Zoom.

Schrijver: kees niesse, 13 juni 2011


Geplaatst in de categorie: woede

3.0 met 1 stemmen 92



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)