Homofiele Wodan

(voor William Shakespeare (1564 - 1616))

'And, when the judge is robb'd, the prisoner dies.' W.S.

Jij wandelde als kind graag door de bossen en heuvels rondom Stratford-on-Avon, waar jij boomhutten bouwde en de vogels bestudeerde, jouw kleren lekker vuil maakte en krijgertje speelde. Met jouw vrienden vormde jij een vervaarlijke roversbende. Je leerde verfijnde manieren van je rijke ouders, die je mooie kleren gaven en voedzame maaltijden. Je moeder was van katholieke komaf en ze liep geregeld met een rozenkrans kruisen te slaan of een kaarsje voor een Mariabeeld aan te steken. Voor jou hoefde die poespas niet, jij las liever uit de boeken van je vaders bibliotheek. Het liefste las je die boeken in een van je boomhutten. Je trouwde op je achttiende levensjaar met de acht jaar rijpere Ann Hathaway, die je als een vurige jongeling oprecht beminde en met wie je graag in de bossen de liefde bedreef, behalve onder naaldbomen dan, want voor fakir had je geen diploma. De rijpheid van Ann wond je extra op en in die staat van oververhitting schreef je liefdesgedichten en aarzelende toneelteksten over liefdesdrama's. Jullie kregen drie prachtige kinderen; Suzanna, Hamnet en Judith. Valse tongen beweerden dat je herten had gedood in de bossen van een rijke adelman en dat je daardoor naar Londen vluchtte, maar de ware reden was dat je als toneelschrijver in de hoofdstad de beste vooruitzichten had. Toen je acht-en-twintig was, verdiende je de kost met toneelspelen en toneel schrijven, je had een gezin te onderhouden, dus legde je de lat behoorlijk hoog en zette je jezelf extra onder druk. Je maakte lange nachten en je was vroeg uit de veren. Van aanzien was geen sprake, daar toneelspelers op een lijn stonden met zwervers en dieven. Andere kwaadsprekers zeiden dat niet jij, maar adellijke schrijvers jouw teksten hadden geschreven, jaloerse lasterpraat uit de hoek van diezelfde adel. Dat soort intriges verwerkte je allemaal in je wereldberoemde poëzie. Je verwerkte de daadwerkelijke kwetsingen door ze in jouw fantasie nog eens volop aan te dikken. Je had een Orpheus-huwelijk, want in wezen was je van de herenliefde, maar dat duldde men maar heel summier in jouw tijd. Het belette je anders niet om jarenlang de liefde te bedrijven met de graaf van Southampton, Henry Wriothesly, die zielsveel van jou hield en jij van hem. Vele nachten verbleef jij in zijn kasteeltje in de donkere, vochtige bossen. Je schreef openlijke liefdesgedichten voor hem, weliswaar in heimelijke taal, maar voor de homoseksuelen makkelijk te analyseren. Ann wist ervan en ze duldde het met groot gemak, want van haar hoefde al dat vermoeiende, mannelijke seksgedoe niet meer zozeer. Ze vond het in bed wel lekker rustig zo. Dat je zoon maar elf jaar geworden is, heeft je ziel gebroken, al schreef je daarna uit oerwoede nog wel de meeste van je hoogtepunten. Op jouw drie-en-dertigste kocht jij het grootste huis in Stratford, later uitgebreid met nog meer huizen en grond, je vader overtreffend, jouw gezin al vrij jong veel rijkdom biedend door je succesvolle toneelwerken. De laatste vijf jaar van je getormenteerde leven was de cirkel rond en klom je soms nog in een oude eik om het kind in jezelf weer te ervaren en te eren. Je boezemvriend Henry bezocht je nog geregeld en tijdens de boswandelingen werd er hartstochtelijk gevreeën. Daarna toverde Henry een bejaarde fles wijn uit zijn jas en klonken jullie op jullie trouwe liefdesband. Na al die geestelijke worstelingen om als toneelschrijver hoog te scoren, gaf je op twee-en-vijftig-jarige leeftijd dodelijk vermoeid en intens verdrietig de geest, met aan weerszijden van je sterfbed Ann en Henry, die allebeide huilden als verdrietige kinderen, terwijl jij ze allebeide zegende met de gerimpelde, bevende handen op hun terneergeslagen hoofden. De wereld zou er nog wel achter komen wie er die dag in Stratford was gaan hemelen.

William Shakespeare Homofiele Wodan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 4 stemmen 60