Razendsnelle taalkunstenaar

(voor Harold Hart Crane (1899 - 1932))

Je bent geboren in het gemoedelijke Garrettsville, waar je vader een welvarende handelsman in suikerwerk was, terwijl je moeder limonade aan je gaf. Je zweette niet alleen in de zon, maar ook 's nachts in je bed, waar je geteisterd werd door talloze angsten. Onrustig gedrag maakte dat je je moeilijk kon concentreren. Je was anders dan anderen, maar je stoorde je er niet aan, waarom zou je ook, want je ouders hadden geen voorbeeldig huwelijk, ze schreeuwden iedere dag naar elkaar, ze vochten met hun vuisten en ze dikten je gevoel van onveiligheid nog eens stevig aan. Van 1909 tot 1916 woonde je bij je oma van moederszijde, omdat de ruzies maar aanhielden. Als dolende jongen kreeg je een seksuele affaire met een oudere man, die heel lief tegen je deed en waardoor je je geaardheid volop accepteerde. Hij las je een gedicht van Whitman voor en hij schonk je Mexicaanse biertjes.
In 1916 was het eindelijk zover, dat je ouders besloten te scheiden. Het grootste deel van je leven heb je je vader gehaat, mede door kwaadsprekerij van je moeder, maar vooral omdat hij tegen je eigen wil inging, dat hij niet wilde dat je een dichter wilde zijn, terwijl je dat ten diepste was. Bij je oma vond je wel de rust om dichters als Laforgue en Rimbaud te lezen. In New York werkte je als reclame-copywriter en als verkoper in een snoepwinkel van je vader. Je pendelde heen en weer, want in Cleveland werkte je als verslaggever voor een krant en als verkoper in een apotheek. Tot een vaste partner kwam het maar niet, mede omdat je psychisch labiel in elkaar stak en je last had van extreme stemmingswisselingen. Je las Swinburne en Eliot, terwijl je dikke Havana's rookte met even dikke wallen onder de droefgeestige ogen. Je was een knappe jongeman met een somber gelaat en mooie, achterovergekamde haren. Ondanks dat je manisch-depressief was, werkte je met veel ijver en plezier in de Caraïben en in Mexico. Je herinnerde je de man met de Mexicaanse biertjes, maar in Mexico zelf scoorde je veel mooiere mannen, gespierde, gebruinde, ladderzatte van de tequila. Je mocht van je familie een tijd in het zomerhuisje op het eiland Pines bij Cuba bivakkeren, zodat je in alle rust je dichtbundel kon afschrijven. Niemand wist dat je daar niet alleen was, maar met je grootste geliefde, de Deense zeeman Emil Opffer. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vele, erotische gedichten geïnspireerd zijn door jullie gedeelde passiemomenten en dat ging er soms heftig aan toe, met kleren scheuren en Tarzanachtige oerkreten. Daarna heerlijk genietend van de flessen wijn. Halfdronken naaktzwemmen in de oceaan en elkaar tongzoenend vlak boven het golvende wateroppervlak, terwijl onthutste vissers boos in het water spuwden, waardoor jullie in een ongeremde lachbui terecht kwamen. In 1926 verscheen je eerste dichtbundel 'White buildings', maar de critici reageerden lauw. Teleurgesteld begon je steeds meer drank te drinken en liep je vaak ondersteund door de sterkere Emil terug naar het huis in New York, het huis van je vader, waar je mocht wonen, met een adembenemend uitzicht op de New Yorkse haven, de Brooklynbrug en het Vrijheidsbeeld. Je keek eindeloos naar de schepen die in- en uitvoeren, terwijl Emil je vermoeide lichaam masseerde met kostelijke olie. In 1929 kreeg je de gelegenheid om naar Parijs te reizen, je relatie met Emil was bekoeld, dus ging je en je reisde verder naar Zuid-Frankrijk, waar je tussen de bloeiende lavendelvelden in een schattig huisje vertoefde. Het plan was om je twee bundel af te schrijven, maar je alcoholverslaving was zo erg geworden, dat het maar matig vorderde. Je sliep met vele Franse mannen, al begreep je hun taaltje maar moeizaam, hun lichaamstaal was duidelijke en beurde je bovenmate op, zodanig, dat je van de plotselinge euforie vele flessen Cutty Sark-whisky achterover sloeg. Je vocht met enkele obers op de zonnige terrassen en weer in Parijs sloeg je de macho-politie, wat je zes dagen gevangenis opleverde. Terug in Amerika kwam je bundel 'The Bridge' uit, waarin je ook over de onveilige, vijandelijke plekken voor homoseksuelen schreef. Emil was vertrokken en het grote huis ademde een leegte, die je zo snel mogelijk wilde ontvluchten, dus reisde je opnieuw naar Mexico. In 1931 kreeg je het bericht van je vaders overlijden, waar je heel wat tequila's tegenaan hebt gegooid. Alsof je hem tegemoet wilde komen, kreeg je in 1931 een seksuele relatie met Peggy Baird, maar je bleef ook met vele mannen naar bed gaan en je drankprobleem verergerde. Je was meer depressief, dan manisch, en je voelde jezelf de grootste mislukkeling op aarde. Het ergste was nog wel dat je poëzie zo weinig op waarde werd geschat. In 1932 nam je een stoomschip richting New York, de S.S. Orziba, je dronk openlijk van een fles whisky en je waggelde langs de dekstoelen, waar je avances maakte met een vrouwelijk ogende man, maar hij sloeg je hard in het gezicht en hij vervloekte je in je meende Spaans, het deerde je allemaal niet echt meer, je liep je hele leven al met een ultieme keuze rond, waarvoor de tijd nu rijp geworden was. In de Golf van Mexico, voor de kust van Florida, ging je op een reling staan, je zei: 'Tot ziens, allemaal!' en je sprong zwaarbezopen (het is geen lolletje!) de oceaandiepte in, de omstanders verbouwereerd achterlatend. Je lichaam is nooit teruggevonden, ze bedoelen, je bent niet aangespoeld of de onderzeeërs hebben iedere diepzeekloof doorzocht, maar nee, het is alsof je nooit bestaan hebt, maar troost je, ondanks dat, is je literaire erkenning volop rechtgezet. En Peggy heeft je vergeven en begrepen, ze kon je nu eenmaal niet veranderen. Zocht je symbolisch Emil terug? Was je echt levensmoe? Hoogstwaarschijnlijk, maar wat je nabestaanden heel veel pijn heeft gedaan, je wil bijvoorbeeld niet weten hoe je Emil de longen uit zijn borst heeft gekrijst!...

Harold Hart Crane Ra Razendsnelle taalkun

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 52