Vlooienplaag
De telefoon rinkelde. Krikke was aan de lijn.
''Ben jij het, Wouter?''
''Helemaal goed, burgemeester.''
''Moet je eens horen beste vriend, heb jij iets tegen vlooien?''
''Ja, heb ik, nog een doos vol, moet ik die komen brengen?''
''Neen, ik kom wel naar je toe.''
''Oké, ik zie U.''
''Je bent een fijne vent, mijn beste.''
''Wie was dat?'',zei Mien.
''De burgemeester, hij vroeg of wij nog wat tegen vlooien hebben, hij komt straks effen langs.''
''Je geeft hem geen drank hoor.''
Mien stond voor het raam, en riep:
''Hij komt er al aan, ouwe.''
Wouter liep al naar de gang om de deur open te doen.
''Goedemorgen burgemeester, komt u binnen, hier is het warm, zal ik uw jas aannemen?''
Mien slofte naar hem toe en begroette hem hartelijk.
''Gaat u zitten, wilt u een bakkie koffie?''
''Lekker, ik lust wel een bakkie.''
Even later trakteerde ze de burgemeester een kopje koffie en een tompoes.
''Wat verwen je me weer, daar had ik nou echt trek in. Misschien krijg ik weer eetlust en dan die vlooienplaag nog. Elisabeth heeft weer de benen genomen, ze houdt het met de wethouder van seksuele zaken. Ze is al een week weg en ik maar stofzuigen om die vlooien op te vangen, maar dat helpt ook niet.
Vannacht een hoop sensatie voor mijn deur. Mijn nieuwe secretaresse Brigitte had ik gisteren uitgenodigd voor een etentje in een restaurant, daarna nog een afzakkertje bij me thuis. Opeens legde ze haar armen om mijn nek en kuste me uitbundig, ik schrok mij kapot, dat had ik niet van haar verwacht.Toen ik haar naar huis wilde brengen keek ze me aan met een blik, van dat meen je toch niet. Je mag ook hier slapen, zei ik toen. Ik wees haar de logeerkamer en ik dook mijn nest in, want ik was behoorlijk teut. Net toen ik wegdommelde voelde ik op mijn schouder tikken. Ze stond naast mijn bed, en zei:
''Krikke, mag ik bij je leggen, ik heb het zo koud?''
Ze had het nog niet gezegd of ze lag al spiernaakt naast me. Klaarwakker was ik weer. Op een gegeven moment trok ze mijn pyjama broek naar beneden en ging bovenop mij liggen. En nou komt het. Het bed zat ook onder de vlooien. Weet je wat ze toen zei?
Hé, hoge autoriteit, krab eens op mijn kont, het jeukt verschrikkelijk.''
Mien kreeg een daverende lachbui en dacht wat een idioot, omdat allemaal ons te vertellen, ze genoot er wel van. Wouter dacht, had ik die griet maar bij me in bed, maar dan zonder vlooien.
Krikke vertelde verder:
''Ik krabbelde helemaal niet op haar kont, het waren de vlooien natuurlijk. Dat ik dat nog mag meemaken, dacht ik. Opeens kreeg ik bijna en stuip van de schrik, er werd op het raam getikt. Het lampje boven het bed was nog aan. Brigitte naast mij lag zonder de dekens op haar buik en sliep, maar ik zag het hoofd van mijn vrouw achter het raam en ze begon me een partij te schelden, niet mooi meer. Ze zag natuurlijk die blote kont van Brigitte.
Ze schreeuwde, dat ze een foto had gemaakt en die morgen aan de pers zou doorspelen. Nou, als ze dat doet, dan ben ik mooi de klos. Eerlijk gezegd, kan het mij niet schelen, dat ze me ontslaan. Het is een pokkenbaan, dat burgemeesterschap. Iedereen zit tegen je aan te zeuren.''
''Hoe komt jouw vrouw dan vóór het slaapkamer raam, burgemeester?'', vroeg Mien.
''Dat zag ik gauw genoeg, ze had een ladder tegen de gevel geplaatst en kon dus alles goed zien. Had ik nou maar de gordijnen dicht geschoven, ze wilde mij natuurlijk betrappen, dat secreet. Wie weet wat ze allemaal flikt met die wethouder.''
''Is die Brigitte nog steeds bij u?'', vroeg Wouter.
''Man ik krijg haar niet meer weg, ze zei, dat ik een gouden piemel had.''
Het oude echtpaar moest nu vreselijk lachen om die burgemeester. Mien vond hem maar een zak, maar Wouter zag het wel zitten met hem.
Het werd tijd voor een borrel.
''Wilt u een borreltje burgemeester'', zei Wouter.
''Dat mag ik niet afslaan'', zei hij met pretoogjes in zijn gezicht.
Krikke had een vrolijke dronk over zich en begon zowaar zijn lijflied, Potje met vet op de tafel gezet, te zingen.
Dat had hij beter niet kunnen doen, want Wouter kon niet tegen dat lied en kreeg braakneigingen, en zei:
''Hou op Krikke, zing wat anders.''
Toen zong hij met een onsamenhangende stem, dat de poes jongen heeft gekregen of zoiets. Niet om aan te horen. Het begon Mien te vervelen en spoorde haar man aan, de burgemeester naar huis te brengen.
Wouter belde aan en de deur werd geopend door Brigitte.
''Is ie weer lazarus, kom binnen, dan leggen we hem op bed, de zuiplap.''
Ze brachten hem naar boven en legden hem op bed. Hij viel meteen in slaap.
''Wil je wat drinken?'', zei ze met een zwoele stem.
''Nou, één dan maar, want Mien heeft het eten al opstaan.''
Brigitte schonk twee glazen cognac half vol en ging naast hem zitten, en zei:
''Aardig van je, dat je de burgemeester hier gebracht heeft, hij is zwaar gestrest met die ellende van zijn vrouw en ze legde haar hand op zijn knie. Dat wordt link, dacht hij, en stond op, en zei:
''Morgen breng ik die vlooienpoeder wel, vergeten mee te nemen.''
''Ja, dat heb ik gemerkt, lieverd. Het stikt hier van de vlooien. Mijn achterste zit vol met pikken wil je het zien?''
''Neen, dat hoeft niet'', zei hij lachend.
Zo meteen laat ze het nog zien ook, dacht hij en nam afscheid van haar.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: dieren
vlooien
157
Geef je reactie op deze inzending: