Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kunstzinnige martelaar

(voor Egon Schiele (1890 - 1918))

Je bent geboren in Tulln an der Donau, waar je vader Adolph de hoogste ambt van de spoorwegen bekleedde en je moeder Marie zoete roomboterkoekjes bakte, wat je graag vol ontzag volgde. Die geuren maakten je verliefd op het leven en als kind kon je gratis treinreisjes maken, waardoor je mooie steden kon bekijken en aparte, menselijke bewegingen waarnemen. Wanneer je opa op bezoek kwam, dan werd er volop over de spoorwegen gekletst, want je opa had er ook bij gewerkt en ze gingen er allemaal vanuit, dat jij dat ook ging doen. Ze probeerden je alvast warm te maken, behalve je zus Gerti, die al dat voorgeprogrammeer niets vond en de rebel in jou losmaakte. Een zusje stierf op jonge leeftijd en je raakte meer en meer verstrengeld met Gerti, je deelde met haar dezelfde fantasiewereld en na twee levenloos geboren kinderen werd jullie behoefte aan troost zodanig, dat er grenzen werden overschreden, waardoor jullie ook erotische samensmelting wensten. Op je vijftiende stierf je vader en je moeder werd nog liefdelozer dan ze al was en onmogelijk in de omgang. De incestervaringen met je zus hebben je karakter flink vervormd, maar je genialiteit niet aangetast, integendeel, verhoogd. Deze seksuele taboedoorbreking was de aanzet voor je latere, onverbloemde, rauwechte naaktportretten. Op je zeventiende ontmoette je de sublieme Gustav Klimt, die je talent herkende en stimuleerde, waar hijzelf vrouwen veel bedekter afbeeldde, met een enkele, gewaagde uitschieter. Hij bewonderde je moed en hij vervloekte de plannen van je familie om je tot de spoorrails te verlagen. Met zijn steun in je nek besloot je om naar de kunstacademie te gaan. Je hield voet bij stuk, ondanks de verwensingen en smeekbeden van je bitse moeke en je stuurse voogd. Je leerde vooral portretten schilderen, op de oude manier, wat je absoluut niet zinde, je walgde van dat conservatieve getreuzel. Omdat je niet warm liep voor hun na-aperij, waren je resultaten miniem, maar dat boeide je niet, als je maar voldoende basistechnieken in de klauwen kreeg en na drie jaar vond je het welletjes met die saaie kliek dodo's en je waagde de vrije val in het heelal. Je vriend Arthur Roessler, een kunstcriticus, was vol loftuitingen over je expressionistische kunstwerken. In Wenen zag je Van Gogh, Munch en Toorop. Je begon naakte meisjes te schilderen, ook omdat die minder poseergeld vroegen, je combineerde heel slim twee passies. Op je eenentwintigste kreeg je een liefdesrelatie met de zeventienjarige Wally Neuzil, die ook voor jou poseerde en inderdaad een poeslieve jongedame was. Jullie woonden in het preutse, oerconservatieve, door religie vergalde, veroordelende Krumau, waar jullie botweg werden weggepest, omdat jullie ongehuwd samenwoonden, wat volgens de hypocriete braveriken een doodzonde was, een doorn in hun kortzichtige oog. Dat officieel getrouwden elkaar het leven zuur maakten, staken ze in de doofpot. Jullie zijn geschokt naar Neulengebach bij Wenen gevlucht, waar jij je kunstenaarschap voortzette, al herhaalde het burgerlijke despotisme zich ook daar. Je liet uiterst jonge meisjes naakt poseren, met nauwelijks ontluikende seksekenmerken, waardoor je al gauw verdacht werd als verkapte pedofiel. De tam-tam maakte anderslevenden graag zwart, uit angst, jaloezie en onkunde. Je werd beticht van pornografie, nadat de politie naakttekeningen van masturberende meisjes vond. Ze hadden hun zondebok te pakken. Ze keken louter oppervlakkig en wisten niets van kunstzinnige werkelijkheden en dieptelagen. Je zat drie weken in de gevangenis, terwijl je een onschuldige kunstschilder was, hoe vernederend! De rechter plakte daar nog drie dagen aan vast, terwijl hij sarcastisch glimlachend een van je naakttekeningen verbrandde. Je verbrandde mee. Je wilde dolgraag met Edith Harms trouwen en dus maakte je het uit met Wally, wat niet charmant van je was, want Wally had je erg ver gebracht qua geestverruiming en erotische bravoure. De gevangenisstraf had je ingetoomd, je rebellie gevierendeeld. Je moest in militaire dienst en je kreeg een kantoorbaan, waardoor je nog maar weinig kon schilderen, je vurige elan was ingekapseld, om niet te zeggen onthoofd. Edith was ronduit braafburgerlijk te noemen, ze bood je misschien meer veiligheid, maar geen artistieke uitdagingen. Zoals je ooit de vrouwelijke erotiek schilderde en ook jezelf in geile poses, die durf was voorgoed passé, al kwamen er nog wel succesvolle tentoonstellingen en verkopen, ze hadden je revolutiekernen afgepakt. In 1918 stierf je geliefde Edith aan de Spaanse griep, terwijl ze zes maanden zwanger was, door hevig verdriet overmand en innerlijk tot op het bot gebroken, kwam drie dagen later de Spaanse griep jou het leven afnemen, wat je in wezen niet als unfair zag, want je spankracht was al doorgeknipt en je was door je intense levenspatroon geestelijk ouder dan de alleroudsten. Je knappe gelaat glansde tevreden, toen de zeisgriezel je omvermaaide. Wally heeft bloemen op je graf gelegd en ontroostbaar gehuild.

Schrijver: Joanan Rutgers, 6 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.5 met 2 stemmen 100



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)