Zusje Of Engel??

Caro zat huilend op haar kamer, met haar gezicht in de kussens verborgen, toen iemand op de deur klopte. Caro schrikte op toen iemand de deur opende. Haar moeder stond in de deuropening met rooddoorlopen ogen van het huilen. "Yannick is hier voor je", fluisterde haar moeder. Caro knikte als teken dat ze hem mocht binnenlaten. Yannick kwam binnen en rende naar haar toe. Nu huilde ze nog harder dan tevoren. Hij nam haar in z'n armen en wiegde haar zachtjes heen en weer. "Wil je me vertellen hoe het gebeurd is?", vroeg hij zachtjes om haar niet van streek te maken. Ze kwam recht en knikte. "Wel....euh,dus ik was met m'n zusje naar het strand gegaan en ze wou graag eens zwemmen, dus ik ging met haar mee in de zee.

Plotseling begon iemand tegen me te praten en ik kon Linde dus niet meer in het oog houden. Toen nam die man me vast en liet me niet meer los. Hij keek me recht in de ogen met een afschuwelijke blik en toen liep hij zomaar weg. Ik keek terug naar de zee op zoek naar Linde en ik kon haar niet meer vinden. Geschrokken zwom ik door de zee, maar ik kon haar maar niet vinden. Toen zag ik een lichaampje in het water liggen, ik zwom er zo vlug mogelijk naartoe en zag dat het Linde was, helemaal blauw.

Ik ben onmiddellijk met haar uit het water gerend en naar de wachters gegaan. Ze hebben haar gereanimeerd, maar nu ligt ze in een coma!". Caro begon opnieuw te huilen: "'t Is allemaal mijn schuld, ik had op haar moeten passen." Caro snakte naar adem.

"Caro,Caro,kijk me aan!" riep Yannick. Hij sloeg haar even in het gezicht en opeens keek ze hem aan. Ze sloeg haar handen voor het gezicht en snikte hevig.Y annick streelde haar haren. "Het komt wel in orde schat, het komt wel in orde."

De volgende dag was Caro al vroeg wakker. Ze bleef zomaar voor zich uistaren zonder enige emotie. Als een zombie kwam ze uit bed en ging zich douchen. Toen ze in de douche stond zakte ze in elkaar en begon weer te snikken. "Waarom God,z eg me waarom?!", schreeuwde ze uit, "het is allemaal mijn schuld!"

Na het douchen kleedde ze zich aan en ging naar beneden. Ze at gauw iets en schreef een briefje aan haar ouders: 'Liefste mam en pap, ik ben even weg, maar ik kom tegen de middag wel naar huis.xxx-jes jullie dochter Caro.

Ze vluchtte het huis uit en rende door de straten tot ze bij het huis van Yannick kwam. Ze aarzelde voor ze belde, het was nog maar 8.15u. Ah ja toen dacht ze eraan, Yannick was alleen thuis. Ze belde gauw aan. "Ja wie is er?", riep Yannick nog slaperig naar beneden. Caro ging een beetje naar achter staan.

"Caro?", Yannick was opeens klaarwakker, "ik kom, wacht even hé."
Toen opende hij de deur en trok haar naar binnen. Hij kuste haar teder en streelde haar rug. "Ik kan het echt niet meer aan Yannick, ik voel me zo schuldig. Wat als Linde het niet haalt, ze is nog maar 6 jaar?" snikte ze.
"Ja en ze zal net als jij 15 worden, ouder zelfs, daar ben ik zeker van. Ze haalt het wel!" stelde hij haar gerust. Haar droevige ogen keken hem aan. "Ik heb echt je hulp nodig,Yannick. Zonder jou haal ik het niet!" bracht ze al snikkend uit.

In zichzelf had ze dit al zo vaak gezegd, hou je sterk en huil niet zoveel, maar nu kon ze het echt niet laten. Bij elke gedachte aan haar kleine zusje werd ze emotioneel. Hij nam haar vast en troostte haar. Ze voelde zich veiliger nu, maar hij kon de pijn die ze voelde niet verzachten. "Als ze het niet haalt,z al je dan klaarstaan voor me?" vroeg ze met tranen in de ogen. Hij kwam dichter bij haar en fluisterde: "Ik zal altijd voor je klaarstaan, wat er ook gebeurt, ik laat je niet stikken." De tranen stroomden weer en ze omhelsde Yannick zoals ze het nog nooit had gedaan, zo sterk en vol gevoel. Hij tilde haar hoofd op een veegde de tranen weg. "Geloof me, ik weet gewoon dat je zusje het zal halen."
Caro lachte flauwtjes en staarde weer in het niets. "Ik zal maar eens doorgaan, we gaan straks Linde bezoeken" zei Caro. Yannick knikte teleurgesteld.

Ze stonden recht en hij nam Caro nog eens vast. "Je kan het wel,je bent een sterke meid en denk eraan: ik hou zielsveel van je en zal je altijd steunen!" fluisterde Yannick. Caro vond het ontroerend en bedankte hem met een hese stem.
Hij buigde zich naar haar toe en kuste haar. Ze kuste hem terug terwijl de tranen over haar wangen liepen. Yannick lachte naar haar en veegde haar tranen weer weg. Ze draaide zich om en liep terug naar huis.

Toen ze thuiskwam waren haar ouders ook al op. "Hoi mam en pap" zei ze flauwtjes. Haar moeder stapte op haar af en omhelsde haar: "'t Is niet jouw schuld,Caro. Durf jezelf de schuld niet te geven!" zei haar moeder huilend.
'Nee,nee!' zei ze tegen zichzelf, 'ga nou niet weer huilen Caro!'. Maar het lukte niet en weer vielen de tranen naar beneden."Ga je straks mee Linde bezoeken?" vroeg haar vader, ook met verdriet in z'n stem. "Ja tuurlijk, ik ga m'n zusje niet in de steek laten!" zei ze stilletjes. "Kom laten we eerst eten, kan jij iets eten Caro?" vroeg haar moeder. Eigenlijk kon ze niet door haar keel krijgen, niemand eigenlijk, maar ze dachten dat het toch het beste was om iets te eten. Na het eten hielp ze haar moeder met de afwas. "René,kom we vertrekken!" riep haar moeder naar boven. Haar vader stommelde af de trap. Ze stapten in hun mooie Mercedes en vertrokken naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen liep haar vader onmiddellijk naar een kamer. Caro keek ongemakkelijk om zich heen.
De dokter in de kamer keek om. "Zijn jullie de ouders?" vroeg hij. Haar ouders knikten. "U mag even binnen niet te lang. Sterkte" fluisterde de dokter. Voorzichtig kwam Caro de kamer binnen. Ze zag haar zusje er liggen, aan al die darmpjes en al die apparatuur. Er liepen tranen over haar wangen. "Linde hoor je mij? Ik ben je zusje Caro. Word alsjeblief wakker, 't was mijn schuld,sorry." Haar moeder sloeg een arm om Caro heen. "Je bent niet schuldig,Caro."
Ze stond naast het bed van haar zusje. Haar moeder streelde zachtjes Lindes wang.

Ze bleven nog zo'n paar minuutjes rond het bed staan, maar toen kwam de dokter weer binnen. "Ik moet u vragen om nu de kamer te verlaten, het spijt me." Caro boog zich naar haar zusje toe en fluisterde in haar oor: "Linde ik hou van je!" en ze gaf Linde een kus op haar wang. Haar ouders gaven Linde ook een kus en huilden zachtjes. Ze huilden in zichzelf omdat ze hun gevoelens niet toonden, dat was hun manier van verwerken nou eenmaal.

Toen ze thuiskwamen stormde Caro onmiddellijk naar haar kamer. Ze liet zich op het bed vallen en huilde zachtjes. Hoe ze haar zusje had gezien had haar zo overdonderd: haar oogjes gesloten alsof ze dood was, geen beweging te zien zoals ze normaal altijd erg speels was, allemaal darmpjes die door haar huid prikten.

Ze huilde zich zachtjes in slaap. Toen kwam er een droom, een droom die ze nooit zal vergeten: ze lag op haar bed en opeens kwam er een engel, haar zusje Linde. Ze kwam steeds dihterbij tot ze mee op Caro's bed zat. "Caro,vrees niet,w ant God zal je vergiffenis schenken voor je daden." Caro keek op en streelde de engel.
De engel lachte en stak haar hand uit. "Ga met me mee naar waar we altijd samen kunnen zijn, waar God ons zal behoeden voor alle pijn." Toen ze juist haar hand uitstak om mee te gaan schoot Caro wakker. Ze zweette en die ene zin bleef door haar hoofd spoken: 'Caro,vrees niet, want God zal je vergiffenis schenken voor je daden.' Was het dan wel degelijk haar schuld geweest? Caro wist het niet meer en drukte zich in de kussens. Ze dacht aan Yannick. Nog nooit had ze iemand tegengekomen die ze zo graag zag en die haar zo steunde, ze kon niet meer zonder hem en zeker niet in deze moeilijke periode.
Ze viel rustig terug in slaap terwijl buiten de wind hevig waaide.


* 2 WEKEN LATER *

"Hmm,...jaja,kom je nou?...Oke dan wacht ik wel op je. Doeei!" Caro legde de hoorn neer. Ze had juist Yannick opgebeld om te vragen of hij eens langskwam.
Een 10 minuutjes later ging de bel. "Hallo Mevrouw, is uw dochter Caro thuis?" hoorde ze Yannick vragen. "Maar Yannick,noem me toch Vera" lachte haar moeder.

"Ga maar naar boven hoor, ze is op haar kamer. Yannick rende de trap op en klopte op haar deur. Ze kwam de deur openen en trok Yannick mee naar binnen. "Hey knapperd" verwelkomde ze hem en gaf hem een kus. Hij lachte. "Wel hoe is het nou met je zus?" vroeg hij. "Wel dat wou ik je juist zeggen: ze is al een paar dagen uit coma en ze is weer in orde, of toch bijna. Ze heeft gisteren al met me gepraat, natuurlijk niet lang, maar ze ziet er al terug beter uit. Oh Yannick ik ben zo gelukkig!" Hij keek haar aan en lachte. "Ik heb iets voor je bij" zei hij geheimzinnig. "Wat?" vroeg Caro voorzichtig. Hij haalde iets uit z'n zak, iets in een klein doosje. Hij gaf het haar en moedigde haar aan "Open het maar!"

Haar lenige vingers streelden langs het doosje voor ze het opende.
In het doosje lag een gouden ketting met een diamantje erin. 'Er staat iets in geschreven' dacht ze. Ze hielde het doosje wat dichterbij en kon de woorden nu perfect lezen.
Er stond:Caro & Yannick forever!
Caro keek Yannick aan en ze bewonderde het kettinkje telkens opnieuw.
“Kom”, zei Yannick , ”we gaan samen je zusje eens bezoeken. Toen ze in Linde's kamer kwamen schrok Yannick. "Hey meid,je ziet er goed uit!" lachte hij en kneep in haar wang. Linde's witte tandjes kwamen tevoorschijn toen ze lachte.
Caro ging dichter bij haar zusje staan en fluisterde in haar oor: "Het spijt me zo Linde, echt waar, het spijt me enorm. Ik hoop dat je me kan vergeven want ik hou van je, zusje,e n dat meen ik!" Caro zag hoe Linde's oogjes begonnen te stralen. Ze stak haar handjes naar Caro. Caro nam haar kleinste zusje met tranen in de ogen vast, en gaf haar de dikste knuffel die ze ooit gegeven had. "We hebben nog iets voor je bij" glunderde Yannick. Linde sloeg kleine kreetjes van blijdschap. Yannick haalde een supergrote teddeybeer tevoorschijn. Linde stak haar handjes al uit om de teddybeer te knuffelen. Zachtjes liet Yannick de grote beer in haar kleine handjes glijden. Hij nam Caro vast toen hij zag hoe gelukkig Linde was en gaf haar een tedere kus. Caro voelde de vlinders in haar buik weer fladderen zoals ze in 't begin ook had gevoeld.
Dat was nu al 2 jaar geleden.

Verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.1 met 26 stemmen 2.153