Hoogste klasse
(voor Tamara de Lempicka (1898 - 1980))
Je bent geboren in Warschau als Maria Górska, waar je vader Boris als advocaat een aardig bestaan had opgebouwd en waar je moeder Malvina het beste voor iedereen wenste. Op je dertiende ging een wens van je in vervulling, want toen nam je kunstminnende oma je mee op reis door Italië, wat op zich al een groot schilderij is, maar je kwam vooral voor de oude meesters en je wilde zelfs langer kijken dan je oma, die continu naar hapjes en drankjes snakte. Je oma wist dat er onweer in de lucht hing en daarom had ze je ook meegenomen, want een jaar later gingen je ouders scheiden en kwam je in een internaat te Lausanne terecht, wat je een afgesloten hel vond, zonder normale bewegingsvrijheid. Door klaagbrieven aan je ouders kwam je terecht bij je tante Stefa in Sint-Petersburg, die graag voor je wilde zorgen en bulkte van het geld, waardoor ze je verwende met kostelijke uitgaansavonden, museumbezoeken en superbe restaurants. Ze had erg met je te doen en ze leerde je de smaak van champagne kennen, wat ze dagelijks presenteerde, soms al tijdens het ontbijt.
Op je vijftiende ging je met haar naar een opera van Mozart, waar je plotsklaps smoorverliefd werd op een tien jaar oudere jongeman en je wist het meteen, met die man wilde je trouwen en omdat je zeer schoon geschapen was trouwde je op je achttiende met hem, maar deze Tadeusz Lempicki had meer oog voor de immense bruidsschat dan voor jou, hij speelde zijn passie voor jou, want later kwam de aap onthutsend uit de mouw, wat je serieuze gepassioneerdheid ten diepste heeft gekwetst.
In 1917 werd Tadeusz door de felle bolsjewieken gevangen genomen, net goed voor hem, maar je was toen nog verblind en dus regelde je via hoge personen zijn vrijlating en zochten jullie veiligheid in Kopenhagen. De Deense gastvrijheid deed je goed en je beleefde romantische nachten met je man, die op jouw kosten zijn wodkaverslaving eerde.
Op je tweeëntwintigste werd jullie dochter Kizette geboren en jullie verruilden Kopenhagen voor Londen, waar de omgang veel vormelijker was, al ging het daar naarmate de bierglazen geleegd werden ook ruig en losjes aan toe. Je rende de musea door, soms een half uur pauze voor een zielsontroerend schilderij, maar Parijs trok aan jou en eenmaal daar nam je schilderlessen in de Academie de la Grande Chaumière en privé-lessen van Maurice Denis en André Lhote.
Graaf Emmanuele Castelbarco ondersteunde je en je schilderde achtentwintig topschilderijen in een half jaar, pronkend op je eerste, echte expositie. Emmanuele viel geheid voor je sensuele gestalte en gezien je strubbelingen met Tadeusz gaf je jezelf helemaal over aan zijn pittige seksverlangens. Je werd een veelgevraagde portretschilderes voor de allerrijksten en de aristocratische narcisten, volgevreten hertogen en wanhopig geplamuurde hertoginnen.
Valse tongen beweerden dat je Ingres moderniseerde, dus weinig eigenheid bezat, wat jaloerse, onkundige lariekoek was. Je bezocht de Italiaanse dichter Gabriele d'Annunzio bij hem thuis om hem te portretteren, maar deze geile doerak wilde je alleen maar in zijn bed vleien, wat je behoorlijk tegen je zachtvloeiende borsten stuitte, waardoor je zijn voordeur keihard achter je amazone-verschijning dichtsmeet. 'Voer voor poëzie, eikel!', schreeuwde je.
In Bordeaux won je de eerste prijs voor 'Kizette op het balkon' en rond die tijd ben je verlaten door je man, wat niet zo gek was, want je versleet vele mannen en vrouwen voor zijn ogen. Je bi-seksuele, uitzonderlijk grote libido deed je seksueel versmelten met Colette, Violet, Suzy en Vita, om maar enkele namen te noemen, de mannennamen zijn ontelbaar, je vergat ze permanent, als je maar lichamelijke ontlading vond.
Je dineerde met Picasso, die tevergeefs zijn verleidingstrucs tevoorschijn haalde, alleen jij de keuze bepaalde, niet andersom, zo vond je Cocteau te arrogant en deed je het wel met Gide, die als homoseksueel een spannende uitdaging vormde.
Kizette werd door je moeder verzorgd, omdat je het zelf te druk had met jezelf en al die erotische afspraken, die om invulling vroegen, want als seksverslaafde kon je niet zonder.
Je moeder was des duivels toen je weigerde met Kerstmis bij haar langs te komen, ze verbrandde al je modieuze hoeden en terecht, want je verwaarloosde Kizette op een gruwelijke manier, moederonwaardig, mensonwaardig.
Als kind van gescheiden ouders herhaalde je het tragedie.
Op je dertigste werd je de minnares van baron Raoul Kuffner von Diószeg, twaalf jaar ouder en een Hongaarse industrieel en multimiljonair. Gezien je fotomodelknappe verschijning en je weemoedige verstilling kon meneer de baron volop in zijn eeltloze handen knijpen. Vijf jaar later stierf zijn vrouw en een jaar later trouwde jij met hem, maar niet dat je daar echt blij van werd, want je kreeg zielsverduisterende depressies, waardoor je schilderwerk stagneerde en je in wezen uitgeblust was. Al had je nog koning Alfonso van Spanje en koningin Elizabeth van Griekenland geschilderd en samengewerkt met de Nederlandse Willem de Kooning, O'Keeffe en Delgado, het mocht niet meer baten, je was leeggezogen, je had jezelf leeggeschilderd, wat restte was inderdaad niets anders dan de inspiratieloze leegte, het ergste wat een kunstenares kan overkomen, maar je hakte jezelf door de ijstijd heen, in Beverly Hills feestend met Hollywoodsterren, in New York zwijmelend onder andere grootheden, totdat Raoul stierf aan een hartaanval en jij daarna definitief stopte met het exposeren van je schilderwerk.
De roemrijke jaren waren allang voorbij, daar was geen kruid meer tegen gewassen. Na de verkoop van het merendeel van je bezittingen reisde je drie keer per schip rond de aarde om je daarna in Houston te vestigen, bij Kizette, haar man Harold en hun twee dochters.
Tenslotte kwijnde je weg in Cuernavaca, Mexico, en nadat Harold stierf aan kanker kwam Kizette nog drie maanden bij jou wonen, tot de nacht waarin je vreedzaam stierf. Kizette heeft je as over de vulkaan Popocatépetl uitgestrooid, een soort dubbele verbranding, zoals je ook meer dan dubbel geleefd hebt.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Tamara de Lempicka
110
Geef je reactie op deze inzending: