Een vloedgolf van tranen

Het viel haar nu pas op dat het op school wel heel rustig was.
Het viel haar dan ook nu pas op dat de school eigenlijk helemaal niet zo groot was als ze altijd had gedacht..
Er waren meer dingen die ze nu pas zag, merkte.. Dingen die haar voorheen gewoon voorbij gegaan zouden zijn. Tijden veranderen, mensen veranderen, dat was wat haar moeder altijd zei. In haar leven was echter wel een hele grote verandering opgetreden.
Kanker.. Niet te bestrijden. Volgens de dokter zou ze nog hooguit 1 jaar te leven hebben, misschien zelfs nog maar enkele maanden.. Eerlijkheid, dat was wat ze van de dokter had verlangd, maar dat was nog voordat ze te horen kreeg dat ze aan leukemie leed.
Leukemie.. Hoe kon een woord, zo zacht, nou zo'n betekenis hebben? Ze had een jongetje gekend met leukemie, Lucas. Hij was nog maar zo klein, had hij toen zelf wel door dat hij nog maar een maand te leven had? Het was snel gegaan, maar hij had wel lange tijd moeten lijden. Was dat ook wat haar te wachten stond?
Een jaar lang lijden, zonder toekomst? Vragen krioelden door haar hoofd, het was alsof ze geen toegang meer had tot haar eigen gedachten..

Ze herinnerde zich het verlies van haar vader nog zo goed. Net 6 was ze toen geweest, had niet goed begrepen wat er was gebeurd. Pappa is weg, was het enigste wat ze had begrepen. Maar waarheen? Naar de hemel werd verteld, volgens haar moeder had God pappa bij zich genomen.
Dat was het moment waarop ze haar vertrouwen in God was gaan verliezen. Iets wat ook nooit meer goed was gekomen overigens, God was van de baan. Een feit dat haar moeder nooit onder ogen had willen zien. Streng christelijk als ze was opgevoed, elke zondag naar de kerk. De laatste keer was de zondag na haar vaders begrafenis, haar moeder had haar verplicht.. Ze moest het voor pappa doen, ook al zag ze daar niet het nut van in.

Haar moeder, hoe moest het straks verder met haar? Eerst haar man, straks haar enigste dochter, haar enigst kind.
'Cassandra, jij gaat het vast helemaal maken', de uitspraak van haar moeder echode in haar hoofd.
Journalist, dat zou haar beroep geworden zijn. Schrijven was altijd al een sterk punt van haar geweest, iets wat ze van haar vader had geërfd. Hij was eveneens journalist geweest, een hele goede ook. Ze had alle krantenberichten van hem bewaard, samen met de overige herinneringen aan hem.
Zou ze hem straks weerzien? Zou hij daar op haar wachten? Ze had nooit geloofd in een leven na de dood. Nu echter, nu de dood zo dichtbij haar stond, wou ze graag alsnog hierin gaan geloven. Bang was ze, weer net zo bang als ze destijds was geweest. Anderzijds was ze echter ook wel enigszins opgelucht. Al gedurende langere tijd had ze last gehad van haar gewrichten, het ziekenhuis kon in eerste instantie maar geen oorzaak vinden. Talloze bloedtesten had ze moeten ondergaan voordat ze eindelijk antwoord kreeg. Enerzijds was ze blij dat ze eindelijk een oorzaak wist, anderzijds had ze het antwoord liever nooit gehoord.

15 jaar, zo oud was ze nu. Jong.. Eigenlijk had daar 15 jaar jong moeten staan. Want iemand die nooit oud zal worden blijft voor altijd jong. Ze had haar leven lang al jong willen blijven. Verantwoordelijkheid had ze nooit willen dragen. Volwassenheid, dat was iets waar ze al van kleins af aan tegenop had gezien. Nu echter, nu haar leven opeens zo'n wending had gekregen, zou ze maar al te graag volwassen willen zijn. Samen met een lieve man oud worden, kinderen krijgen, twee als het maar even kon. Ze had zelfs al namen voor ze bedacht..
Maar dromen zijn bedrog, ze moest realistisch blijven. Ze balanceerde op het randje van de dood, het zou niet lang meer duren of ze zou... Het lag op het puntje van haar tong, kreeg het echter niet over haar lippen.
Sterven, doodgaan, heengaan, het leven verlaten..
Normaal zou ze heel anders tegen deze woorden aangekeken hebben. Nu, nu echter hadden ze een nieuwe betekenis gekregen..

Haar moeder had gezegd dat ze wel thuis mocht blijven van school als ze dat liever wilde. Ze wist het zelf eigenlijk niet eens. Ze had altijd een eigen mening gehad, wist altijd precies wat ze wou. Nu echter niet meer, nu vertrouwde ze alleen op haar gevoel. Vandaar dat ze ook gewoon naar school was gegaan.
Maar zelfs op haar gevoel kon ze nu dus niet meer vertrouwen..Op school had ze haar gedachten niet bij de les kunnen houden, de leraren hadden haar allemaal bezorgd aangekeken. Meer dan blikken had ze die dag ook niet gekregen, bezorgde en vragende blikken. Het nieuws over haar ziekte was als een lopend vuurtje door de school gegaan. Ze kon niemand bedenken die er nog niet van op de hoogte was.

Haar vrienden hadden ook niet meer normaal gereageerd die dag. Het had bijna geleken alsof ze bang waren, bang voor haar, bang voor haar ziekte. Opeens leek het besmettelijk te zijn, iedereen leek te vrezen voor leukemie.
De enige steun die ze had gekregen was van haar beste vriendin, Laura. Ze hadden gepraat, over school, over jongens, zelfs over het weer. Het grote onderwerp werd gemeden. Ze had gemerkt dat Laura een beetje zenuwachtig was. Eigenlijk kon ze het haar ook niet kwalijk nemen. Ook voor haar was het moeilijk, net zo plotseling en eng als voor Cassandra zelf. De reactie van Laura toen ze te horen kreeg dat haar beste vriendin zou overlijden zou ze nooit meer vergeten.
Zelf had ze een tijd lang voor zich uit zitten staren. Het duurde betrekkelijk lang tot het werkelijk tot haar doordrong wat de dokter haar had geprobeerd duidelijk te maken. Daarna was ze verdoofd met haar moeder naar huis gereden en had direct Laura opgebeld. Deze viel stil aan de andere kant van de lijn.. Ze hadden samen minstens een uur aan de telefoon gehuild, alleen gehuild.. Beiden wisten niet wat te zeggen..

Die avond toen ze naar beneden ging had ze haar moeder bij de open haard zien zitten. Zachtjes was ze dichterbij gekomen. Dichtbij genoeg om te zien dat haar moeder huilde. Geruisloos vielen de tranen op haar schoot terwijl ze met een lege uitdrukking naar het vuur had gekeken. Nog nooit had Cassandra zo te doen gehad met haar moeder. Even was ze alle ellende om zichzelf vergeten en had ze alleen nog maar oog voor haar. Hoe lang had ze daar al gezeten? Wat zou er allemaal in haar hoofd omgaan? Toen ze aanstalten maakte om nog dichterbij te komen had haar moeder zich omgedraaid en haar een weemoedige glimlach gegeven. Ze had terug geglimlacht, had niet geweten hoe met het verdriet van haar moeder om te gaan. Een poosje hadden ze samen op de bank gezeten, luisterend naar het knetteren van de open haard. Ze had zich erg onbehagelijk gevoeld op dat moment, de stilte kon ze amper verdragen. Zij en haar moeder hadden altijd zo'n goed contact met elkaar gehad, ze wou niet dat een ziekte dit moois tussen hen zou verbreken. Maar eindelijk, later die avond, had ze de stilte verbroken.. De woorden stroomden uit haar mond.. Een vloedgolf van tranen daarop volgend.. Haar moeder had niets hoeven zeggen, het feit dat ze mee huilde was voor Cassandra al genoeg geweest..

Diezelfde nacht had ze amper kunnen slapen. Na lange tijd woelen en draaien in haar bed, had de slaap haar eindelijk te pakken gekregen. Het was een droom geweest die ervoor had gezorgd dat ze nog geen 4 uur later weer recht overeind in bed zat. Het was geen nachtmerrie geweest, het was haar vader...ze had haar vader gezien.
Hij zag er nog precies zo uit als toen hij was overleden.. Ze wist dat het maar een droom was geweest, maar het had zo echt geleken! Hij was bij haar op de bedrand gaan zitten en had zijn hand op haar schouders gelegd. "ik hou van je Cassie," waren zijn woorden voor hij weer verdween,"wees niet bang, alles komt goed." Ze had hem nog achterna geschreeuwd, wou hem zo graag volgen.. Maar hij was al weg voor ze er erg in had gehad. Voor het eerst sinds die week had ze zich weer een beetje veilig gevoeld. Het leek bijna alsof haar vader een gedeelte van haar angst met zich mee had genomen..

's Morgens had ze het niet aan haar moeder durven vertellen. Ze was bang geweest dat deze haar niet zou geloven.
Haar moeder had gemerkt dat Cassandra moe was, maar er verder niets over gezegd. Ook nu had ze de mogelijkheid gekregen om thuis te blijven. Eigenlijk had ze dat wel liever gewild, vanwege gisteren. Maar toch was ze weer naar school gegaan. Het zorgde ook voor een beetje afleiding.
Op school aangekomen had ze haar vriendinnen zien staan. Laura stond er echter niet bij. Langzaam was ze op ze afgelopen en had zich bij het clubje gevoegd. Ze hadden voor haar gevoel iets normaler gereageerd, misschien was het voor hen ook alleen maar wennen geweest.. Toen de bel ging, ging iedereen naar zijn klas. Heel even was Cassandra op haar plek blijven staan.. Wou ze wel naar school? Ze kon nog terug! Haar gedachten negerend was ze echter langzaam naar haar klas gelopen. Toen ze te laat op haar plek was gaan zitten had de leraar er bijna iets van gezegd. Hij had echter zijn mond gehouden toen hij merkte dat zij het was. Ook deze schooldag was zeer traag verlopen. Laura had ze niet meer gezien, er werd verteld dat ze ziek was.
Ziek.. Was zij ook maar gewoon ziek.. Een paar dagen van school wegblijven. Lekker in bed blijven liggen, om vervolgens weer beter te worden en je leven weer voort te zetten. Kon ze maar weer beter worden!!


Bij deze gedachte begon Cassandra zachtjes te huilen.
Ze keek naar het ondertussen verlaten schoolplein.
Hoe lang had ze hier gezeten? Ze wist het niet meer..
Na schooltijd was ze op het bankje bij school gaan zitten, had geen moed gehad om naar huis te gaan..
Ze had zo erg gehoopt dat Laura er vandaag zou zijn geweest. Ze had zo graag eindelijk eens met haar willen praten, net zoals ze met haar moeder had gedaan afgelopen avond. Maar Laura was er niet..
Misschien moest ze toch op het aanbod van de dokter ingaan. Misschien moest ze wel eens langsgaan bij een psychiater. Zelf kon ze hier niet meer uitkomen, ze was gevangen in een donkere, diepe put. Hopend dat ze haar aan de oppervlakte zouden horen.
Stilletjes zat Cassandra daar, ze voelde het regelmatige tikken van haar hart. Tik..tik..tik..tik..tik..
Hoe kon een hart, zo gezond als dat van haar, plotseling stil komen te staan? Hoe kon een gezonde meid als zij, opeens zo wegkwijnen in het leven?
Ze had de vragen een tijdje van zich af weten te zetten, maar nu kwamen ze allemaal weer boven borrelen.
Een voor een kwamen ze in haar gedachten op.
Hoe...? Waarom....? Wanneer.....?
Het waarom bleef het langste hangen. Langzaam hief ze haar hoofd op naar de hemel. "Waarom pappa? Waarom ik?"
Snikkend liet ze haar hoofd in haar handen vallen. "waarom ik.... waarom?" Lange tijd bleef ze daar zitten, haar gezicht in haar handen begraven.. Geruisloos vielen de tranen op haar schoot, eerst een voor een, toen steeds sneller..
Langzaam maar zeker, werd het een vloedgolf van tranen...

Schrijver: Rachel
Inzender: Rachel (17), 5 november 2001

rachel-Chetnet.nl

ziekte dood dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 28 stemmen 2.145