Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De volgende dagen in het militaire leven (vervolg)

De volgende morgen heel vroeg opstaan, naar het waslokaal met veel kranen en je wassen en scheren, daarna lekker tarwebrood eten met een hompje kaas en een klodder jam en een beker thee. Vervolgens onder leiding van een sergeant naar het kazerneterrein voor het appel en het hijsen van de vlag.Het soldatenleven kon nu eindelijk beginnen. In een leslokaal werd onze vaste sergeant, een oud KNIL militair, voorgesteld. We waren nog steeds in burger. Ieder kreeg een boekje waarin de krijgsartikelen stonden, de belangrijkste werden meteen door hem behandeld. Vanaf nu stonden we onder de krijgstucht en moest je altijd gehoorzamen. Deze sergeant kwam heel sympathiek over en we waren blij met hem.

Daarna begon de dienst, onder zijn leiding gingen we naar de foerier en kreeg ieder een werkpak, hemden, sokken, ondergoed en handdoeken, het nette uniform kwam later pas. Ik kreeg een hemd die ver over mijn knieën hing. De foerier zei, dat de hemd vanzelf gaat passen als ie gewassen is. Onze commandant was streng en rechtvaardig. Hij wilde van ons goede soldaten maken, daarom moesten we eerst leren bewegen en behoorlijk lopen. Kromme ruggen en ingezonken borsten had hij een hekel aan.
Stijve harken waren we en hij zou ons mannen maken recht van lijf en leden, gezond en bewegen met een ingetrokken buik en borst vooruit. Om dat te bereiken moesten we de militaire pas leren, dus veel exerceren met de armen omhoog zwaaien, maar eerst werden door hem de bevelen uitgelegd, zoals geef acht, op de plaatsrust, rechtsomkeert mars, rechts richten, rechts uit de flank enzovoort.

Op een keer was de sergeant er niet en kregen we les van een jonge luitenant. Die man had overal aanmerkingen op, we deden niets goed. Een grote vent van onze groep, die zijn baret bijna verticaal op zijn hoofd had zitten en een Amsterdams accent had en daar een aanmerking over kreeg begon dat getreiter van die luitenant te vervelen, en zei:
''Hé ouwe, zoek jij me soms?''
Die luitenant verbleekte helemaal, dat was godslastering en kon even niet reageren, maar hij begreep ook wel, dat wij eigenlijk nog burgers waren en van militaire discipline weinig verstand hadden. Toch moest de soldaat na de oefening bij hem komen en werd hem te verstaan gegeven, dat hij een volgende keer straf zou volgen.

Bij een volgende les exercitie van de luitenant moesten we het bevel rechtsomkeert beoefenen. Dezelfde grote vent had het niet begrepen en liep gewoon rechtdoor, zodat hij op zijn voorganger botste met het gevolg, dat de hele groep in de war raakte bij het marcheren. Natuurlijk lachen geblazen, zelfs de luitenant moest erom lachen. Heel verstandig van hem en daarna ging het wel goed dit bevel uit te voeren. Verder kregen we de eerste dagen les in rangen, eerbewijzen en salueren. Voor elke meerdere moest je salueren, ook voor de korporaal. De volgende dag was er weer een incident met die jonge luitenant.

Tijdens de exercitie zat ik aan mijn oor te kriebelen, want in mijn oor jeukte het zo. Toen riep hij:
''Blijf van je oor af, Niesse.''
Ik loog, en zei:
''Er zat een vlieg op, luitenant.''
''Al zat er een beer op, handen naar beneden houden'', riep hij.
Wij weer lachen natuurlijk.
Wat wel vervelend was, dat je de eerste dagen niet kon poepen, zeker door de spanning en het nieuwe leven, maar na en paar dagen moest iedereen zo nodig naar de wc. Het was een drukte van belang en er werden grote hoeveelheden in de pot gedeponeerd. Was wel een opluchting en je voelde je meteen een stuk beter.

De eerste zes weken mocht je niet met verlof en ook niet het kazerneterrein verlaten, daarna als je met verlof mocht, eerst zaterdagmorgen een veldloop van tien kilometer door de bossen, dan douchen, kleding netjes maken, vouw in je broek en schoenen poetsen, voor de afmars in uniform naar het station. Ook op het perron werd je weer gecontroleerd door de militaire politie. Dat waren nog eens andere tijden dan tegenwoordig.

Schrijver: kees niesse, 3 april 2012


Geplaatst in de categorie: overig

0.8 met 4 stemmen 177



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)