Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Crime passionel

Willem Haanstra heeft literatuur gestudeerd aan de universiteit van Amsterdam en hij kan met gemak als leraar Nederlands ergens aan de slag, was het niet dat hij getergd wordt door waanideeën en angststoornissen. Hij heeft het geprobeerd in Amersfoort, maar in de lerarenkamer vloog hij zomaar de lerares Duits naar de keel, omdat hij ineens een staatsgevaarlijke neo-nazi in haar zag, die hij volgens een verzetsstem in zichzelf onklaar moest maken. Het incident werd door de vingers gezien, maar de directeur duldde niet nog een keer zo'n bevlieging. Willem zei dat het hem speet, maar nog geen week later had hij zichzelf al niet meer in de hand en hij verdacht de directeur ervan, dat hij zich seksueel liet verwennen door de lerares Frans, wiens strakke billen altijd in een flinterdunne minirok verpakt zaten. Toen Willem hem tegenkwam op de trap, greep hij hem woest in zijn kruis en draaide hij zowat zijn stoute stengel eraf, waardoor hij natuurlijk op staande voet is ontslagen. De huisarts heeft hem doorverwezen naar een pijprokende psychiater, die al gauw Freudiaanse verbanden zag en een tijdje aan de Prozac zou wonderen opleveren, beweerde de zielenknijper.

Willem kocht een goedkoop huisje in de winkelstraat te Driebergen, een opknappertje, maar hij was niet zo veeleisend en doordat de Prozac begon te werken, zag hij alles weer door een roze bril. Hij heeft nu zijn zinnen gezet op de schilderkunst en hij koopt Van Gogh-verf en Rembrandt-verf om zijn serieuze plannen te onderstrepen. Hij richt zijn huiskamer in tot een atelier en van zijn slaapkamer maakt hij de huiskamer. Overdag leest hij de biografieën van bekende kunstschilders en hij bestudeert hun kunstwerken met een vergrootglas. Meestal eet hij afgeprijsde pizza's of overfrites met Zaanse mayonaise, gekoppeld aan de nodige biertjes van dertig eurocent per stuk, die hij dag en nacht drinkt, alsof hij van de kraanwatervoorziening is afgesloten. Hij speelt dit, zodat hij zichzelf met de middeleeuwse mens kan vereenzelvigen, wat hem minder eenzaam maakt, tja, zonderlingen maken rare bokkensprongen om het vol te houden.

Hij heeft een tijd geleden in enkele winkels en supermarkten een advertentie opgehangen, waarin hij vraagt of een niet onknappe jongedame bereid is om voor hem te poseren. De vergoeding is in overleg en er zijn geen onkuise bedoelingen, wat hij eerst wilde weglaten, maar tegenwoordig vertrouwt niemand iemand meer, dus liet hij het staan. Het was trouwens wel deels gelogen, want als zo'n schoon vrouwtje eenmaal naakt voor hem stond, zou hij maar wat graag op haar springen. Dat deden alle kunstschilders, wist hij, dus dat recht had hij nu eenmaal ook. Hij timmert wat aan een supergrote ezel, terwijl de voordeurbel gaat. Nerveus opent hij de voordeur en daar staat werkelijk de overtreffende trap van de Mona Lisa voor zijn kennersneus. Hij laat haar binnen en nadat ze het over de beloning eens geworden zijn, gunt ze hem een voorproefje en hij schetst de mooie rondingen en de meest begeerde plekken.
'Nou, Samantha, ik ben helemaal weg van je gestalte, dit belooft een succesvolle samenwerking te worden en ik verwacht je iedere woensdagavond van zeven tot twaalf!', zegt hij als een charmante gastheer.
'Meneer Haanstra, ik zal er zijn en ik hoop dat ik aan uw eisen voldoe!'.
'Wat heet! je bent mijn eigen Mathilde Willink!'. In zijn hoogmoedswaanzin zag hij zichzelf al op het niveau van Karel Willink, maar hij heeft dan ook niemand die hem tegenspreekt. De weken verglijden en Samantha komt iedere woensdagavond keurig poseren, maar de schilderresultaten zijn niet wat hij van zichzelf verwachtte en in feite was het geklieder van een mafkees, een zotteke, een niemandal. Hij stopte op eigen houtje met de Prozac en hij begint steeds meer jenever te drinken, waardoor hij hallucineert. Samantha vermengde de poseerkunst met de liefdeskunst en zo is de woensdagavond de vaste wipavond geworden, wat hij als een robot beleeft, maar zij als bloedserieus.

'Gisternacht is er een schilderij van Isaac Israëls uit het Flehite Museum in Amersfoort gestolen, het betreft een beroemd strandtafereel met een waarde van minstens 700.000 euro. Van de dader ontbreekt elk spoor'. Willem glimlacht met grote trots, nadat hij dit krantenartikel gelezen heeft. Samantha presenteert wederom haar wiebelborsten met mondvullende spenen en haar kletsnatte, soppende Bermuda Driehoek. 'Kijk, dit heb ik in het geheim geschilderd!', zegt hij en Samantha ziet het adembenemende strandtafereel, dat ze onmiddellijk herkent, maar dat laat ze niet blijken. 'O, Willem, mijn lieve Willem, je bent een genie!'. 'Dat zeg ik toch, je hebt te maken met een moderne Picasso, tijgerin!'

De volgende ochtend bespeurt een oude buurvrouw onraad, wanneer ze zijn voordeur wijd open ziet staan. Ze roept Willem, maar ze krijgt geen antwoord. In de voormalige woonkamer ziet ze hem liggen, de ogen wijd open gesperd en een grote plas bloed rond zijn nek, waar duidelijk messteken in afgetekend staan. Ze rent gillend de straat op en gekalmeerd door een buurtgenoot, belt die buurtgenoot de politie. Willem is duidelijk vermoord, maar van de dader ontbreekt elk spoor. Samantha is nog wel verhoord, maar ze wordt niet als een serieuze verdachte gezien, daar ze een brandschoon alibi heeft, want volgens haar man, een Hervormde predikant, lag ze de hele nacht naast hem in bed.

Schrijver: Joanan Rutgers, 2 april 2012


Geplaatst in de categorie: misdaad

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 112



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)