De hoed

Karel was een stille jongen. Maar op zijn saxofoon was hij de baas.
Er waren heel wat beroerdere saxofonisten dan hij.
Op Karels kapstok lag een zwarte hoed. Gekocht op het Waterlooplein. Die lag er nu een week.
Karel kreeg een raar gevoel in zijn maag als hij langs de kapstok kwam en de hoed zag liggen. Niet precies misselijk. Meer alsof hij een levende muis had ingeslikt.

Vandaag ging het gebeuren. Karel trok zijn jas aan. Zijn saxofoon had hij al ingepakt in het foudraal. De hoed deed hij in een plastic tasje.
Met grote stappen liep hij naar het Centraal Station. De roltrap af naar de ingang van de metro.
Hij kon nog terug.
Zijn maag hield zich goed. Maar het suisde in zijn hoofd. Hij zag alles om zich heen een beetje wazig. De omgevingsgeluiden leken gedempt bij hem binnen te komen.
Karel legde de hoed voor zich neer en deed zijn saxofoon om. Hij begon te spelen. Het ging lekker. Hij voelde zich wat beter.

De mensen liepen voorbij. Ze leken allemaal op elkaar. Een klein jongetje bleef staan kijken en werd door zijn moeder meegesleurd. Een mager meisje van zo’n jaar of veertien legde iets in de hoed. Een kwartje. Na een half uur ving hij nog een kwartje, van een vriendelijk oud baasje, dat hem bemoedigend toeknikte.
Een hondje bleef stilstaan en keek hem nieuwsgierig aan. Het tilde zijn poot op en deed een plasje tegen de hoed.
Karel pakte zijn saxofoon weer in. De hoed liet hij liggen. Er waren geen bekenden langs gekomen, bedacht hij, onderweg naar huis.

Zie ook: http://www.bloggen.be/ikdenkhetmijne

Schrijver: Katja Bruning, 23 juli 2012

katjabruningyahoo.com

verlegen moed fiasco moed fiasco

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 273