HET VERLATEN ROGGEVELD (tweede deel)

De ochtend was vol gegons van allerlei kevers. Bonte vlinders sierden het roggeveld. Lucas ontwaakte, sprakeloos van al die pracht.
"Zo maat, we zien elkaar weer eens," klonk het bij zijn oor.
"Ha, fijn jullie weer eens te ontmoeten," riep Lucas verschrikt, maar tegelijk verblijd uit. Hij herkende Peter en Paul. Vroeger hadden ze nogal eens overnacht op de hooizolder van vaders boerderij.
"Voortaan zal ik ook bij de natuur leven, net als jullie," zei de boerenzoon. Lucas hield zijn woord. Hij ging weliswaar niet zwerven, zoals Peter en Paul. Maar hij hield zich voortdurend op bij het roggeveld. 's Nachts sliep hij onder de struiken in het bos. De beide landlopers gaven hem wat van hun eten, dat ze bij hun wandeltochten wisten te krijgen. Ook ging Lucas af en toe op bezoek bij zijn ouders.

Vele maanden waren voorbijgegaan, misschien wel een jaar.
Lucas woonde nu in een mooi, klein houten huisje, naast het wilde roggeveld. Ja, wild was dat veld zeker. De korenhalmen gingen half schuil tussen klaprozen, wilgenroosjes, en wat voor mooie bloemen nog meer. Urenlang kon Lucas naar al die vrolijke, wiegende kleuren kijken. Door zijn hoofd suisden allerlei wonderlijke gestalten. Lucas ging gauw in zijn huisje zitten om tot rust te komen.
Dat kleine huisje, daar was hij maar wat trots op. Peter, Paul en hijzelf hadden het met hun drieën gebouwd. Nu rustte hij eens lekker uit in zijn luistoel. Langzaam dutte Lucas in. Wat zag hij?
Uit de kamerwand groeiden opeens allemaal bloemen. Grote lelies, kleine hondsdraf, sierlijke korenbloemen... Sommige van die bloemen werden sterke vuisten, andere veranderden in ronde zuignappen. De vuisten begonnen erop los te slaan! De zuignappen vielen ook aan, kleefden vast aan die meppende handen!
Het volgende ogenblik was de kamer vol betoverend licht van glimwormen. Dat bracht de vrede terug. De wand was weer vol liefelijke bloemen.
"Ik weet wat ik gedroomd heb," dacht Lucas. "Ik leer de taal van bloemen en insecten te verstaan. Wat er in het roggeveld groeit en leeft, dat vertelt mij verhalen. Die zal ik aan de mensen vertellen."

Het was winter. In zijn huisje vertelde Lucas een heleboel verhalen. Ja, bijna elke dag luisterden kinderen naar Hem. Ook volwasssen mensen, die erg diep nadachten, vonden de weg naar deze verteller.
Heel zijn leven is Lucas sprookjesverteller geweest. Hij trouwde en was gelukkig met zijn vrouw. Maar hoe zijn huiselijk leven was, en of hij kinderen kreeg. Dat weet de schrijver niet. Want Peter en Paul, die hem deze geschiedenis vertelden, zwegen nadat ze Lucas' vrouw genoemd hadden.
De twee landlopers gingen de wijde wereld in, om zich nooit meer te laten zien.