Vervelende kerel
Chantal had haar vriend de bons gegeven, ze had hem betrapt bij haar vriendin in bed. Op een warme zondagmiddag besloot ze een wandeling te maken over de boulevard van Noorwijk aan Zee. Ze droeg witte gympen en onder haar blauwe jumper een korte leren rok en haar blonde krullende haren wapperden in de stevige zomerbries. Ze keek op haar horloge en vond het tijd wat te gaan drinken. Op een zonovergoten terras aan de boulevard nam ze plaats. Ze bestelde bij de ober een sherry, medium.
Haar aandacht werd gevestigd op een man van ongeveer dertig jaar, gekleed in een zwart kostuum en dragend een donkere hoed, die over de boulevard kwam aangelopen en ook nog een klein boekje in zijn hand droeg, hij leek wel een dominee. Chantal bekeek de man aandachtig en vond hem een knap gezicht hebben, een smal gelaat en hij droeg een donkere bril. Hij liep het terras op, maar zag dat alle tafeltjes bezet waren en liep weer terug naar de boulevard, toen hij ineens naar haar keek en knipoogde.
Zij glimlachte naar hem en tot haar schrik kwam hij naar haar toe en vroeg beleefd of hij plaats mocht nemen. Met een handgebaar nodigde zij hem daartoe uit. Met een hevig kloppend hart zat ze tegenover hem, want ze vond hem maar een vreemde snuiter. Iedereen was zomers gekleed en hij in een zwart pak en hield zijn hoed nog op ook. Opeens stond hij op en boog naar haar en stelde zich voor met de naam Koos de Grote. Zij stelde zich ook voor en hij begon een gesprek, en zeide:
''Mag ik u een drankje aanbieden, mevrouw?''
''Graag een sherry dan'', zei ze.
Hij wenkte de ober, die de bestelling opnam, een sherry en een cognac.
''Mevrouw, U denkt misschien, dat ik een dominee ben, maar dat is niet juist, ik ben een zeeman en ga over drie dagen weer mee aan boord van een oorlogsschip op weg naar de Arabische wateren. Omdat er ook twintig vrouwelijke matrozen mee gaan ben ik door Defensie aangenomen de vrouwen te beschermen tegen opdringerige heren, want de commandant wilt orde en netheid aan boord en geen gewriemel tussen de seksen.''
Chantal keek hem aan of ze het in Keulen hoorde donderen en dacht wat een idioot, en zei:
''Dat is toch niet meer van deze moderne tijd, mijnheer.''
''Jawel, want op mijn vorige tocht over de wereldse wateren begon het uit de hand te lopen. Oorlogshandelingen kwamen niet, dus de dames lagen heerlijk te zonnen op het dek, vrijwel naakt. De mannen moesten al het smerige werk doen en geregeld oefenen om een eventuele vijand af te slaan, maar ze konden het niet verkroppen, dat de dames daarvan vrijgesteld waren.
Toch gebeurde het regelmatig, dat een marinier het voor elkaar kreeg met zo'n welgevormde griet zich af te zonderen. Vaak heb ik zo'n stel betrapt toen ze lagen te vrijen en dat mocht niet van de commandant, ik moest dat aan hem rapporteren. Vaak gaf ik ze eerst een waarschuwing, maar het ging de spuigaten uitlopen, dus moest ik wel een rapport opmaken. Ik kreeg een klacht van een marinier, dat het altijd de mannen zijn, die de vrouwen benaderen, maar het tegendeel bleek juist voor te komen.
Op een avond had ik mij verdekt opgesteld bij de wasgelegenheid van de heren waar ze zich konden verschonen en scheren. Regelmatig gebeurde het, dat dames alleen gekleed in een string de badgelegenheid van de heren betraden en met wiebelende bibsen de mannen op stang jaagden. Menig man kreeg een verschrikkelijke bult in zijn onderbroek en moest dat bedekken met zijn handen, zo schaamden de arme zielen zich. Toen een marinier zich niet kon inhouden en een tikje met zijn hand op de bibs van een voorbijlopende dame gaf, werd de dame hevig verwontwaardigd en ging ze naar de commandant, een vrouwelijke admiraal met een uiterlijk van een dracula, iedereen aan boord was vreselijke bang voor haar.
Chantal weer:
''Wat een toestand mijnheer en mag ik vragen waarom u zo donker gekleed bent, moest dat aan boord ook?''
''Ja, dat moest mevrouw, defensie wilde iemand die een christelijke levenswijze had, dus die kennis van de bijbel had en moest letten op de kledij van de vrouwen. Hun uniformen waren al aangepast, maar de Admiraliteit was doodsbenauwd hoe de dames zich gingen gedragen aan boord waar ook mannen zijn. Mijn taak was daarop te letten en moest ik optreden als een dame schaars gekleed liep, maar ze hadden er schijt aan en ik probeerde zo vroom mogelijk te kijken, maar het hielp niet, ze lachten mij gewoon uit en duwden hun tieten tegen mijn zwarte kostuum aan waarin ik vreselijk zweette.
Menigkeer heb ik dat besproken met de commandant en die nam een maatregel, die ik als purtitein verschrikkelijk vond. Zij ontbood iedereen aan boord en hield een toespraak, dat zij het wel begreep, dat er onrustgevoelens waren op seksueel gebied. Daarom gaf ze de foerier opdracht de mannen te voorzien van een opblaaspop, maar de vrouwen namen dat niet, die begonnen hevig te schreeuwen, dat hun het mannelijk lid werd onthouden. Maar spoedig kwam het verlossende woord van de commandant, de vrouwen kregen een vibrator met batterijen uitgereikt en begonnen te joelen van blijdschap. Ik had niks meer te doen en elke avond was het heel rustig aan boord, behalve dan de kreungeluiden.''
Chantal keek op haar horloge, want ze geloofde er niets van wat die vent allemaal vertelde, die is natuurlijk ergens op uit en ze stond op van haar stoel en zeide:
''Mijnheer, ik ga naar mijn moeder, die haar zevenste verjaardag viert, ik groet u en bedankt voor het drankje.'''
''Jammer mevrouw, ik had graag de dag met u doorgebracht'', en hij gaf haar een klap op haar achterwerk.
Daar schrok Chantal erg van en versnelde haar pas, wegwezen hier, dacht ze.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: humor
Chantal
96
Geef je reactie op deze inzending: