All-inclusive
Het kost me twee uur zeuren en jammeren. Maar dan heb ik hem. De mooiste kamer van het zogenaamd volgeboekte hotel. Zonder enorme airco op het balkon, zonder het lawaai van de bar en het restaurant. Ik hoor alleen nog de zee die geen vijftig meter verder kalm het strand op- en afrolt. En de cicades. Rust, daar kom ik voor. Het zal me benieuwen. hier moet het komen. Het Verlossende Woord, in mijn dromen, schrijven, denken.
Liever had ik nog een wandelreis gedaan. Lekker veilig, en gezellig, met een groep.
'Ja misschien zijn er wel weer leuke meisjes bij' bitst Woemi. Ze is het nog niet vergeten, heeft me nog niet vergeven. Mijn kortstondige, maar heftige, al te heftige verliefdheid op de mooie, jonge Tirza. Ik wie ik alles zag. Met wie ik alles wou. Alles waarmee ik met Woemi zoveel moeite had. Het is een sprong in het diepe.
Op z'n zachts gezegd kom ik wat ongelukkig neer. klap met mijn rug op het water in plaats van de mooiste sprong uit mijn leven te maken. Eigen schuld, dikke bult. Tirza waarschuwt ze me. met haar mooie blauwe ogen, die me onrustig draaiend in zich opnemen.
'Je mag je niet zo aan me binden' vraagt ze me. Maar ik ben al verloren, verlies me zelf. Wacht op de bank totdat ze me belt, totdat ze me wil. Man op afroep ben ik, man op bestelling. We hebben seks. God, wat hebben we een seks. Seks, seks en nog eens seks.
Langzaam ga ik eraan kapot. Ik wil zoveel meer. Ik wil teveel, ik wil met haar de wereld veroveren. En raak alles kwijt. Alles, haar aanrakingen, haar naakte huid tegen de mijne, haar liefde, haar mooie stem. Zelfs haar verhalen zijn weg, ze wil het zo. En het is beter zo troost ik mezelf.
'Seks geeft hem vleugels' roddelt Woemi over mij. Ze is me kwijt, for the time being. Ondertussen trekt ze haar eigen plan. Legt het aan met een kerel.
'Een goed, betrouwbare man, ik kan zo bij hem intrekken' pocht ze. Maar ze doet het niet. Uit eten, naar de film, bij hem op de bank. Ok. Maar verder?
'Doe het, duik bij hem in bed' bluf ik op mijn beurt, 'dan weet je wat het is'. Woemi kijkt me aan. of ik niet helemaal lekker ben.
Nou, niet helemaal. Ik ben depressief, en niet zo'n beetje ook. Geen lolletje, depressief zijn. Alles beleef je als op een mistige novemberdag. Je ziet geen bal, het is koud, hoort rare geluiden. De wereld kan je gestolen worden. Je zet het op een zuipen, rookt je te pletter, slikt pillen om te slapen. Echt wakker ben je nooit. En dat alles om een vrouw, het moet toch niet gekker worden.
Nog twee dagen mooi weer zeggen ze. en dan? Er valt hier werkelijk geen pukkel te beleven. ja, de zon, ze zee, het strand. Het enorme zwembad waar ik voor gevallen ben is totaal overbodig. Uiteindelijk is de zee toch nog een beetje groter en nog heerlijk warm.
Ik raak aan de praat. Verzamel verhalen, vertel mijn verhaal.
's Avonds in het restaurant pap ik aan met twee Zeeuwse dames die die middag een fotootje van me gemaakt hebben. Voor Facebook. Altijd doen alsof je het naar je zin hebt. Eentje vertelt me in har sappige dialect haar ervaringen met kerels na de vroeg dood van haar man. De mooiste, de liefste bleek na drie jaar getrouwd en ook nog eens een paar kinderen te hebben. Kan ik nog wat van leren denk ik stil, dat is pas bedrog. Een fout en ik val al door de mand.
En een ander heeft 50.000 euro uitgeleend aan haar pleegouders. Om nooit meer terug te krijgen. De mensen voor wie ze alles, alles was. De tranen schieten haar in de ogen. Dat is pas eenzaamheid. Ze ziet dat het me raakt. Raakt mijn been aan. De hand van Tirza, ik moet drinken.
Ik zet het op een zuipen met een IJmuidense kraandrijver van 110 kilo. Dat verlies je natuurlijk. Straalbezopen duik ik het water in. Zwem naar de boei. Driehonderd vijf en zestig slagen. Zoveel slagen, zoveel dagen geef ik mezelf om Tirza achter me te laten. Om opnieuw te kunnen beginnen. Ach, ik denk wel meer rare dingen, ook als ik niet bezopen ben.
'Waren er echt geen leuke meisjes?' Woemi vertrouwt het niet helemaal. Ik ben veel te lief en onderdanig. Sta in de please-stand. Even hoeft ze geen honderd kilometer te fietsen, geen bergen op, even hoef ik geen seks. Even kan ze rustig op de bank zitten, handje-handje met me door de stad sloffen. Even is ze me de baas.
'Nee, echt niet' lieg ik een beetje, vertel niks van die hand. Alleen barbies en lollipoppen met van die veel te grote zonnebrillen klets ik verder. Geen stoere blote jongensachtige kuiten, geen strak naar achteren getrokken haar, geen bergschoenen, geen zachte stem: 'kom je naast me slapen, buiten?'
'Maar zo lief blijf ik niet hoor' verzeker ik haar.
'Jammer' zegt ze. Speels kietelt ze mijn rug. Soms lijkt het alsof het niet gebeurd is. Alsof ik niet drie maanden bij haar weggeweest ben. Haar heb laten vallen als een baksteen.
'Het overkwam me' mompel ik. Ik was door haar bezeten, ik was in haar ban. Was? Woemi is niet overtuigd.
'Wat zou je doen als ze nu belde?' Ik zeg maar niks.
'Ik lijk wel gek' zegt ze kwaad. Het gekietel is afgelopen. ja, misschien is ze wel gek. Een man lief te hebben die altijd wat anders heeft. die gewoon niet spoort. Een vulkanisch landschap. gevaarlijk, verraderlijk. Maar ook vruchtbaar. Gek op een gek.
'En dan wil je zeker ook weer seks?' Ze wacht het antwoord niet af, begint zich uit te kleden. Nee, het is geen mooie, jonge Tirza. Het is gewoon Woemi. Mijn Woemi.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: vrouwen
Woemi
250
Geef je reactie op deze inzending: