Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De nieuwe wereld

De Rudolfs hadden haar uitgezocht, als een kitten uit de kattenmand. Anna had er tenslotte tien, tien monden om te voeden, dat viel niet mee zo vlak na de oorlog. Pa dood in de oorlog, aan ontberingen overleden in de gevangenis van de Gestapo.
De Rudolfs hadden er niet een meer. Die ene zoon, zo veelbelovend cum laude geslaagd omgekomen in de bergen. De brieven die hij naar huis schreef, waarin hij zijn toekomst uitstippelde, dat hij hier ging werken en daar promotie wilde maken, dat hij wilde trouwen en wanneer. Alles menselijke overmoed. Alles waanzin. Hij had geen gids nodig. Ergens in de bergen bij Meiringen moet hij nog liggen.
Charlotte was thuis, ze stond Anna bij, de jongste was nog maar een baby toen haar vader overleed. 'Je hoeft niet bang te zijn, ik blijf altijd bij je' zei ze haar moeder. Maar toch was het juist Charlotte, haar steun en toeverlaat, die Anna afstond. Zusjes waren al studeren of werken, broertjes waren nog te jong. Charlotte werd de uitverkorene,

Maar van wat toen is gebeurd herinnert ze zich nog elk detail. Het geheugen, het is een bolletje wol zegt ze mooi. Eerst wikkel je het op, vult het zich met herinneringen. dan, eerst langzaam, later razendsnel wikkelt het zich weer af. keer je terug naar je jeugd, naar je kinderjaren. Naakt zwemmen in de Maas, totdat ze verklikt werden bij meneer pastoor.
Even verslapt mijn aandacht, zie mezelf proestend en hoestend achter Tirza aanzwemmen door het nog veel te koude water. Ze heeft het in haar kop gezet de overkant te halen, en natuurlijk wil ik niet onderdoen. Mijn bolletje wol is nog niet afgewikkeld, alles is te kort geleden.

Wat voor dag het is vandaag weet Charlotte niet meer, en met gemak gaat ze je voor de zoveelste keer vertellen dat Ties het gras wilde maaien, maar dat ze dat klusje aan een ander neefje al had uitbesteed. De arme jongen, de kans op wat gemakkelijk verdiend geld om te verzuipen verkeken.
De Nieuwe Wereld. Charlotte raakt haast nog even opgewonden als toen als ze vertelt. Haar eerste wereldreis had niet verder gereikt dan Veenklooster, Fryslan. Een barre reis, eerst lopend, door de sneeuw, meer dan vijfentwintig kilometer, met hun halve hebben en houden. Dan de goederenwagons. De trein afgeladen met evacuees, Charlotte herinnert zich nog elk detail. Een spannend avontuur, zo heeft ze het beleefd, een jongensboek.
Net zoals deze reis met de Nieuw Amsterdam. Tweede klasse mocht ze, tante betaalde. De derde, die was voor de landverhuizers, en tante, die was gek. die had het hoog in de bol. haar man trouwde ze pas toen hij genoeg geld had. Takkewijf.
Weer denk ik aan Tirza. Ze wees me eens het kapitale huis van een afgewezen minnaar-in-spe. Mijn flatje, mijn oude caravan, haar boot, het was haar goed genoeg. En met een fatsoenlijke flatscreen, ok, voor het voetbal, moest ik niet durven aan te komen. Die zou ze in de Maas plompen dreigde ze.

De Rudolfs wonen 'on the hill'. Daar wonen de rijken, de stinkend rijken. De Johnsons, van Johnson en Johnson, en miss Millerini. Daar is een zwembad waar ze in mag. Zij wel, haar vriendin niet. dat is de dochter van de maid. Dat is hier 'not done' legt miss Millerini uit, daar zou de buurt maar schande van spreken.
Natuurlijk wordt ze direct in het nieuw gestoken. de eigengemaakte jurk van gordijnstof kan hier natuurlijk niet. Ze krijgt high heels. Hoe er op te lopen? Joost mag het weten. Er is een foto van haar. Lange haren in de krul, sierraden, een dure bril. Onherkenbaar
Maar het ergst is wel Smallwood, de vakantiekolonie van de Rudolfs. De bungalows zijn goed afgeschermd van de buitenwereld. "For Christians only" staat er boven de poort. Geen jews, geen zwarten.
'Net Auschwitz' zegt Charlotte met enig gevoel voor overdrijving. De Rudolfs willen haar houden, maar Charlotte weet dat het haar wereld niet is. Ze wil naar huis, naar het arme Holland, waar je gewoon kan zwemmen in de Maas, naakt zelfs, als je zwempak vergeten bent.

Dan kijkt ze naar mij. Niets is ze vergeten van toen. Het is zinloos om te willen vergeten besef ik. Samen zwemmen we de Maas over. Naakt.
'Gaat het al een beetje beter met je?' vraagt ze bezorgd.
'Het gaat wel' mompel ik. Nog zo'n honderd slagen, ik moet het kunnen halen.

Schrijver: jorrit, 23 oktober 2012


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

4.0 met 8 stemmen 445



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)