leve de saaiheid !
Ik had ook wel grootse dingen willen doen in mijn leven, maar als ik een geschiedenisboek doorblader, denk ik bij mezelf : « waar maken ze zich allemaal druk om ?” Neem nou eens zo’n De Gaulle. Gaat die daar helemaal naar Engeland om via de radio allerlei dingen tegen ‘het volk’ te zeggen. Wat is nou een volk ? Dat zijn toch zeker allemaal mensen die je niet eens kent ? Ik kan me best voostellen dat je bijvoorbeeld een vriend belt of zelfs een kennis. Maar de buurman vind ik eigenlijk al vermoeiend. Misschien zeg ik hem twee keer per jaar gedag. Het is trouwens een rare man, mijn buurman: hij zegt altijd : “u bent sportief’ en ‘goedenavond’: volgende meeting over zes maanden. Maar goed, als ik wist dat zijn auto in brand stond, of een ander ding van hem, dan zou ik hem misschien bellen, hoewel : ik heb z’n nummer niet en ik weet ook niet hoe hij heet. In dat geval zou de radio natuurlijk wel goed uitkomen, maar dan moet hij maar net luisteren. Van een heel volk luistert er natuurlijk altijd wel iemand, want dat zijn een hoop mensen. Maar wat moet je dan tegen al die mensen zeggen ? Ik begrijp dat niet. De Gaulle blijkbaar wel, want hij heeft het een jaar of dertig volgehouden en toen ging hij met pensioen, maar de mensen konden er blijkbaar geen genoeg van krijgen, dus hij moest weer op komen draven.
Ik zou wel eens ergens een mening over willen hebben. Laatst zat ik in de snackbar en daar stond een meneer heel druk te vertellen dat hij vond dat ze in het postkantoor een extra loket open moesten doen. Ik vroeg aan die heer of dat nou alleen moest als hij er was of ook als hij er niet was, maar toen keek hij me verbaasd aan en zei dat dit ook in mijn belang was. Toen ik tegen hem zei dat hij dat niet kon weten omdat ik 1) misschien wel van wachten hield en 2) misschien wel bij de post werkte of 3) misschien wel niet van wachten hield maar toevallig masochist was dus toch weer wel van wachten hield, stond hij mooi met een mond vol tanden. Wat een geweldige argumenten ! Zo tobben wij voort.
Volgens mij moet je voor het doen van grootse dingen iets belangrijk vinden. Als ik om me heen kijk, zie ik allemaal mensen die wat ze doen belangrijk vinden: de één verzamelt postzegels, de ander bestudeert vlinders een derde weer gaat op z’n knietjes voor een God die nooit eens een keer gezellig op de koffie komt. Ik vind het hele idee ‘God’ trouwens vreemd. Stel je voor : je bent dood. Haha ! Hoe moet dat nou ? Ik denk gewoon aan de tijd dat ik nog niet leefde. Als je dood gaat, ben je er gewoon niet meer. Daar zijn mensen vreselijk bang voor, maar je komt er niet onderuit. Vroeger hadden veel mensen een eenvoudige godsdienst, waar ik nog in kon komen : als ze dood gingen, gingen ze naar de hemel waar het wèl leuk was. Dat betekent dus dat het op aarde vervelend was, met armoe, nare ziektes enz. Maar naarmate het de mensen beter ging, werden ze steeds banger voor de dood ! Je zou dus haast kunnen zeggen dat er een perverse kant zit aan verbetering van de menselijke omstandigheden, net als aan het verstrekken van vakantie en vrije dagen : werknemers die minder werken, balen erger als ze weer moeten beginnen…
Vandaar dat het dus maar beter zou zijn als vakantie niet meer bestond en het gehele leven vervelend was. Vooruitgang is dus grote onzin, dat zorgt alleen maar voor vulling van wachtkamers bij psychologen en andere piskijkers.
Het is moeilijk om je voor te stellen dat je er straks niet meer zal zijn. Al leef je nog zo lang, op een gegeven moment kom je bij de eindstreep. Zelfs iemand die 103 wordt, moet eraan geloven. Het is zo’n beetje de enige zekerheid die wij hebben
Lekker een stuk geschiedenis schrijven : wat maakt het uit ? Straks lig je onder een steen of sta je op het dressoir en dan moet je nog maar afwachten of ze je niet gewoon een keer in de groenbak pleuren want stof trekt alleen maar stof aan en de ‘mensheid’ wil niet de hele tijd met z’n toekomst geconfronteerd worden. De doden worden tegenwoordig ver buiten de stad begraven !
Ik geloof dat in feite niets iets uitmaakt: ik probeer aardig en beleefd te zijn, wat soms beter lukt dan andere keren. Maar uiteindelijk wordt ongeveer 95 % van de dingen die ik doe bepaald door wat ik zou noemen het ‘tijdelijke effect’. Ik doe iets omdat ik er een onmiddellijk voordeel uit behaal. Aardigheid is eigenlijk ook alleen maar manipuleren van de omgeving.
Er bestaat een Chinese vloek die ongeveer als volgt luidt: ‘moge je leven interessant zijn’. Er staat alleen niet bij voor wie ! Laat mij dus maar mijn saaie leven leiden, zonder roem, zonder glorie. Want : hoe saaier hoe langer ! Tout est relatif…
gmail.comGeplaatst in de categorie: filosofie
chinese
118
Geef je reactie op deze inzending: